Pure Coolness - dvd recensie

Het stadse meisje Asema wil graag trouwen met de plattelandsjongen Murat. Bij een bezoekje aan het dorp waar Murat vandaan komt, wordt ze slachtoffer van de huwelijkse tradities die op het platteland nog gehandhaafd worden.

Op een dag komt Asema (Asem Toktobekova) thuis met de plattelandsjongen Murat (Siezdbek Iskenaliev). Ze heeft haar baan opgezegd en kondigt aan met hem te willen trouwen. Daarna vertrekken ze samen naar het dorpje Issyk Kul voor een kennismaking met de familie van Murat. Daar gooit een oude liefde van Murat roet in het eten. Asema betrapt ze samen in een stal en besluit halsoverkop naar huis te gaan. Dan slaat het noodlot toe. Per ongeluk stapt ze bij iemand in de auto die betrokken is bij een complot om het dorpse meisje Anara te ‘schaken’, een traditie waarbij een meisje wordt uitgehuwelijkt. Asema wordt aangezien voor Anara en tegen haar wil in getrouwd met een herdersjongen die met zijn schapen in de bergen leeft…

Kirgizië
Pure Coolness speelt zich af in Kirgizië, het land van herkomst van regisseur Ernest Abdyjaparov ( Saratan ). Hoewel hij met deze film een kritische blik geeft op de traditie van uithuwelijking in Kirgizië, kun je de film tegelijkertijd ook beschouwen als een romantisering van het plattelandsleven in een tijd van steeds verdergaande verstedelijking. De noodlottige situatie waarin Asema belandt, ondergaat ze met enig tegenstribbelen, maar eenmaal in de bergen bij de schaapherder Sagyn, bloeit ze op. De schoonheid van de natuur en de puurheid van het leven in de bergen lijken haar vrijwel meteen te doen vergeten wat er ook alweer aan de hand is. Daartegenover staat de stad, verbeeld in een lelijke, kleine flat met ruzie makende ouders die geestdodend werk verrichten op een kantoor. De vrijheden die daar tegenover staan worden in deze film als onderschikt gesteld aan het traditionele leven in de natuur, ondanks de daar geldende harde en vrouwonvriendelijke tradities.

Kleurrijke plaatjes
De romantisering van het platteland ten opzichte van de stad, wordt ook doorgezet in de beelden. De flat van Asema’s ouders ziet er onaantrekkelijk uit, met veel bruine en grijze kleuren. Aan de andere kant zijn er de dorpse huisjes met prachtige tapijten aan de muur en ingericht met kleurrijke doeken en kussens. De beelden van de bergen zijn prachtig; groene velden en weidse uitzichten overspoeld met de gloed van een ondergaande zon. De kleuren zijn op het platteland extra dik aangezet waardoor alles nog meer van het beeld afspat. In die zin is de film een aangenaam geheel om naar te kijken.

Diepgang
Behalve mooie plaatjes heeft de film echter niet zo veel te bieden. Het verhaal is simpel en kent geen echte hoogtepunten. Het is daarom een betrekkelijk saaie film geworden. Het is jammer dat de personages niet wat meer uitgewerkt zijn. Van geen van hen leer je als kijker de achtergrond kennen en dat maakt de situatie die ontstaat in het dorp en de nare positie waarin Asema belandt weinig meeslepend. Ook het tempo van de gebeurtenissen belemmert het opwekken van empathie bij de kijker. Murat laat zich wel erg gemakkelijk verleiden door zijn oude liefde Burma en hetzelfde geldt voor de manier waarop Asema haar lot aanvaart. De regisseur heeft hier en daar nog wat humor in de film proberen te brengen, wat resulteert in slapstick-achtige scènes van onhandige vrouwen en ruzie makende echtgenoten. Ook dat komt echter niet echt over. Het is alsof de regisseur vooral graag de schoonheid van het traditionele leven in beeld heeft willen brengen en daarbij vergat een keuze te maken wat het soort film betreft. Door de vluchtige vertelling mist het de diepgang die nodig is om het drama te voelen en de humor is te summier om de situatie om te zetten in een aantrekkelijk schouwspel.

Conclusie
Een simpel verhaal zonder echte hoogtepunten. De hoofdpersonen Asema en Murat leren we nauwelijks kennen en met name Asema's snelle acceptatie van haar lot, is voor een westerse vrouw moeilijk te begrijpen. Door de mooie kleurrijke weergave van het traditionele plattelandsleven in Kirgizie is de film niet onaangenaam om te zien, maar het gebrek aan diepgang maakt het tot een weinig meeslepend en saai geheel.