Revolutionlaat ons zien hoe snel onze beschaving in verval raakt zonder de gemakken van elektriciteit, of een geïnspireerd plot.
Als er iets is wat de hedendaagse menselijke samenleving typeert, dan is het onze afhankelijkheid van stroom. Geschillen over energiebezit of -tekort staan aan de basis van de meeste huidige politieke conflicten. Neem het comfort dat elektriciteit ons gunt weg en de vlam slaat in de pan, waarna onze aloude oerinstincten de overhand nemen. Een simpel gegeven dat de basis vormt voorRevolutionvan showrunner Eric Kripke en producent J.J. Abrams, een serie die een breed publiek zou moeten aanspreken. Want als er iets is dat de kijker intrigeert, dan is het de onmacht van mensen om in barre tijden vreedzaam met andere mensen samen te leven; een concept dat al diverse andere series domineert, met als meest voor de hand liggende voorbeeld het succesvolleThe Walking Dead. Ondanks dit interessante uitgangspunt blijktRevolution kwalitatief niet in de buurt van die serie te komen, wat vooral te wijten is aan de scheve balans tussen de vrij saaie personages en het fascinerende decor waarin zij vertoeven.
Dictatuur
In Revolution gaat de planeet gebukt onder de gevolgen van de mysterieuze 'Blackout', een wereldwijde stroomstoring die er op mysterieuze wijze voor gezorgd heeft dat er geen elektriciteit meer mogelijk is. Paniek en de menselijke drift tot zelfbehoud hebben de beschaving doen instorten. Na vijftien jaar heeft de mensheid een fragiele nieuwe status quo in een pre-industriële maatschappij opgebouwd, waarin de voormalige Verenigde Staten opgedeeld zijn in verschillende grote facties. Charlie Matheson (Tracy Spiridakos) woont met haar familie in de 'Monroe Republic', een bruut militair regime aan de Oostkust, onder leiding van de waanzinnige generaal Monroe. Als haar vader door diens militairen vermoord en haar broer ontvoerd wordt, moet ze op zoek naar haar oom, de norse Miles (Billy Burke). Al snel komen de nodige familiegeheimen boven water, waaronder Miles' ranzige verleden als Monroe's moorddadige opperbevelhebber en de rol die Charlie's moeder (Elizabeth Mitchell, Lost ) speelt bij Monroe's stiekeme plannen om de stroom weer terug te krijgen. Als Monroe de jacht opent op Miles en Charlie, moet het duo met een paar vrienden een revolutie op gang brengen om de tirannie omver te werpen en ervoor te zorgen dat Monroe niet een allesvernietigende oorlog met de andere regeringen begint.
Ruige tieners
Een serie die zich afspeelt in een post-apocalyptische wereld waarin de hoofdrolspelers elke week moeten zien te overleven, dient er bovenal voor te zorgen dat de toeschouwer emotioneel betrokken wil raken bij hun lot. Revolution kent niet het meest boeiende acteursensemble en erg overtuigend uitgewerkt wordt het merendeel der protagonisten vooralsnog niet. Charlie is een typische stoere jongedame die zich goed weet te redden in de harde realiteit waarin ze opgegroeid is, maar een zekere irriterende naïveteit kan haar niet ontzegd worden. Uiteraard valt ze al snel voor die knappe jongen die voor de vijand werkt, en even lijkt Revolution te ontsporen in tenenkrommende tienerromantiek, mede doordat alle tieners in de serie eruit zien als topmodellen. Gelukkig compenseert oom Miles hiervoor enigszins als een beminnelijke ploert met een voorspelbare duistere achtergrond, een sterk vermogen tot oneliners en het hart op de juiste plaats als het erop aankomt, maar ook met een cynisch karakter met neigingen tot geweldsuitbarstingen. Een voormalig computernerd en een tweede potige dame annex rebellenleider sluiten de kern van de good guys af, die helaas de nodige chemie ontbeert om boeiend te blijven. Dit komt ook door de aandrang van de schrijvers om hen herhaaldelijk filosofische dilemma's op te dringen in een poging het wat simplistische verhaal van morele complexiteit te voorzien. Dat zou in een ruige wereld als deze realistisch gezien niet van het gesuggereerde belang moeten zijn als er bij bosjes soldaten overhoop geknald en dito kelen doorgesneden worden. Wie Revolution kijkt leert al snel dat logica niet regeert.
Fijne boosdoeners
In Revolution wordt het meest treffende drama geleverd door de schurken. Het leeuwendeel hiervan neemt Giancarlo Esposito ( Breaking Bad ) voor rekening als de opportunistische schoft Majoor Neville, die de helden het vuur aan de schenen legt en gruweldaden niet schuwt om zijn doel te bereiken. Alles om het comfortabele leven dat hij voor hemzelf en zijn gezin heeft opgebouwd te behouden, ook al is hij zich bewust van zijn immorele handelen. Ook David Lyons levert een degelijke prestatie als Monroe, het hoofd van het dictatoriale regime dat hij samen met zijn voormalige boezemvriend Miles heeft geschapen. Naarmate de problemen zich opstapelen in zijn pogingen het te handhaven begint hij hoe langer hoe meer mentaal in te storten, wat resulteert in een heerlijk schmierende, traditionele booswichtenrol. De enige niet-schurk die interessant blijft om naar te kijken is Mitchells Rachel Matheson, Charlie's dood gewaande moeder, een wetenschapster die betrokken was bij de oorzaak van de Blackout en nu door Monroe wordt gedwongen via geheimzinnige hangers de boel weer in werking te zetten, zodat hij Amerika kan veroveren. Als de serie zich steeds meer ontwikkelt in een grootschalig uitgevoerde familieruzie tussen Monroe en de Mathesons, blijken de bad guys toch echt boeiender scènes op te leveren dan hun voorspelbare tegenstanders. Wat ook niet helpt zijn de flashbacks, die de diverse personages van karakterontwikkeling moeten voorzien door hun levens van voor de Blackout te tonen. Wie met deze narratieve constructie aan Lost herinnerd wordt, herkent hierin overduidelijk de hand van Abrams en zal beamen dat een dergelijke aanpak geen blijk geeft van verhaaltechnische inspiratie. Datzelfde geldt voor de volharding om met referenties naar culturele fenomenen als Star Wars en The Twilight Zone aan te komen zetten. Hoewel de serie qua humor bij vlagen wel weer punten scoort met verwijzingen naar nutteloos geworden computertechnologie als Google.
Something Old, Something New
Feit blijft dat de wereld van Revolution intrigerender is dan de personages die haar bewonen. De serie biedt een heerlijk 'what if' universum, dat vaak verstoord wordt door de diverse figuren en hun verhaallijnen. Ook in dit opzicht dringen vergelijkingen met The Walking Dead zich op, als we geconfronteerd worden met een vervallen maar herkenbaar Amerikaans landschap waarin de natuur haar invloedssfeer langzaamaan vergroot heeft ten koste van de menselijke cultuur. Het levert de nodige stemmingmakende – maar te vaak nogal digitaal aanvoelende – sfeershots op van geruïneerde, overwoekerde steden en monumenten, in opvallend rijke en melancholieke kleurpaletten. De samenleving is teruggeworpen naar het niveau van de Negentiende Eeuw en de stijl van de serie doet meer dan eens niet toevallig denken aan een Western of de Amerikaanse Burgeroorlog, compleet met sabels en stoomtreinen. Het is deze vermakelijke mix van de hedendaagse setting en de ouderwetse technologie die Revolutions meest aantrekkelijke aspect vormt. Het helpt dat de serie amper vaste sets of locaties kent aangezien de personages constant in beweging zijn, en zo krijgen we aardig wat van deze wereld te zien. Echter, de precieze politieke wisselwerking tussen de diverse nieuwe grootmachten komt minder sterk uit de verf en wordt waarschijnlijk voor een volgend seizoen bewaard. Desondanks duurt het eerste seizoen met twintig afleveringen langer dan noodzakelijk. We krijgen minder van de nieuwe status quo te zien dan we zouden willen, maar we worden wel voortdurend getrakteerd op hoe langer hoe meer inwisselbare, afgeraffelde weekplotjes gevuld met actiescènes met overdadig veel zwaarden en geweren (want die werken natuurlijk nog wel). Ook het mysterie rondom de oorzaak van de stroomuitval en Rachels dubieuze rol daarin wordt in het eerste seizoen dusdanig ontrafeld dat er wat dat betreft weinig onthullende plotlijnen voor Seizoen 2 overgelaten lijken te worden. Het eerste seizoen van Revolution had het beter bij een korter aantal afleveringen kunnen laten om het publiek te overtuigen van de noodzaak te blijven kijken.
Extra's
Zoals vaak het geval is met eerste seizoenen van televisieseries is er nog niet geïnvesteerd in opzienbarende bonus features. De serie moet immers nog bewijzen dat het grote publiek geïnteresseerd is in de serie en dus ook in eventuele achtergrondinformatie. Seizoen 1 bevat een aantal verwijderde scènes, sommige terecht gesnoeid, terwijl andere een intrigerende kijk leveren op bepaalde personages die niet verder uitgewerkt bleek. De pilot is voorzien van een twaalf minuten tellende featurette, waarin de makers van de openingsaflevering, inclusief regisseur Jon Favreau ( Iron Man ), hun intenties voor de serie uit de doeken doen en geinige weetjes onthullen, maar die verder weinig diepgang vertoont. Dat kan niet gezegd worden van Creating a Revolution , een heerlijke maar te korte blik achter de schermen van de look van de serie, waarin de makers ons hun staaltjes concept art en productiedesign voorschotelen, de uitwerking waarvan de kijker het meest zal bijblijven aan deze serie. Ook bevat het eerste seizoen een vijftal 'webisodes' die de relatie tussen Monroe en Neville uitdiepen maar in de algemene plotlijn gemist kunnen worden. Een niet bijster geestige blooperreel sluit de extra's af.
Conclusie
Revolution is allesbehalve revolutionaire televisie. Daarvoor is de serie te overduidelijk een ongemakkelijke mix van origineler werk als The Walking Dead en Lost . De hier getoonde dystopische wereld dient met een korrel zout genomen te worden qua waarschijnlijkheid en logica, maar is toch goed voor redelijk onderhoudend kijkplezier. Daarbij zijn het vooral de rollen van de booswichten en de fascinerende look van de serie die garant staan voor het vermaak, terwijl de protagonisten en de algehele plotvoortgang in vergelijking slechts flets overkomen. Revolution maakt geen onderdeel uit van de huidige revolutie die kwaliteitsseries in het televisielandschap hebben veroorzaakt, maar is goed genoeg voor saaie regenachtige dagen. En mocht de stroom uitvallen, dan mis je gelukkig niets dat niet gemist kan worden.
