Als taakstraf zijn Danny en Wheeler “buddies” geworden van twee heel speciale kinderen. Geen goed idee en dat is een understatement.
Danny wordt hij met zijn neus op de feiten gedrukt: hij heeft een nietszeggende rotbaan, heeft niks bereikt in het leven, belazert schoolkinderen en als klap op de vuurpijl gaat zijn fantastische vriendin ook bij hem weg. Aan zijn achterlijke medevertegenwoordiger van het energiedrankje ‘Minotaur’, en eigenlijk beste vriend, Wheeler (Seann William Scott) heeft hij ook niks.
Taakstraf
Al deze nieuwe inzichten komen bikkelhard op één dag aan bij Danny. Deze negatieve energie moet hij kwijt en dat loopt natuurlijk uit de hand. Hoe, dat laat ik in het midden, maar de twee worden veroordeeld tot een taakstraf van 150 uur kinderen begeleiden. 'Sturdy Wings' is de organisatie die Danny koppelt aan Augie (Christopher Mintz-Plasse) en Wheeler aan Ronnie (Bobb’e J. Thompson).
Kneus
Het zijn nogal moeilijke, maar totaal verschillende kinderen. Augie is een enorme kneus die het liefst middeleeuwse slagvelden naspeelt in het real-life rollenspel 'LAIRE'. Hij is aardig, maar gewoon een enorme sukkel. Ronnie is een heel ander verhaal. Of dit aan het acteurtje of de rol ligt die hij speelt, hij haalt het bloed onder je nagels vandaan.
Goed te pruimen
Normaal gesproken is het gevoel dat Seann William Scott bij mij naar boven haalt ook iets van bloed-en-nagels, maar als Wheeler is hij verbazingwekkend goed te pruimen. Hij zit alleen maar achter dames aan, vuurt ongegeneerd domme vragen af en heeft een naïef positieve kijk op het leven.
Cynisch
Een positieve kijk die bij collega Danny compleet ontbreekt. Paul Rudd laat zich als Danny weer van een andere kant zien. Van womenizer Brian Fantana ( Anchorman ) tot surfdude Chuck ( Forgetting Sarah Marshall ) en nu de cynische Danny, eigenlijk is Paul Rudd best een veelzijdige acteur. Zijn scène met Elizabeth Banks in de Starbucks is fantastisch en misschien herkenbaar.
Bijrollen
Twee goede hoofdrollen, maar vooral de bijrollen stelen de show. Deze surrealistische, hilarische personages zorgen voor de grappigste momenten in de film. Het grootste deel van de acteurs zul je wel herkennen uit andere films waarin zij meestal ook wel voor een lach zorgen.
Makkelijk
Role Models weet van begin tot eind een grappig niveau vast te houden. Denk alleen niet dat elke grap even goed is. Het is af en toe wel erg makkelijk, maar soms is makkelijk ook best lekker.
Simpel en ongecompliceerd
Niet alleen de humor, maar ook de boodschap ligt er duimendik bovenop. Van dik hout zaagt men planken, dat niveau. Verrassend? Nee. Het is een simpele, ongecompliceerde komedie met een duidelijk boodschap. Dat het af en toe over duidelijk is, daar komt Role Models gewoon mee weg.
Extra’s
Op de dvd staat ongeveer een uur aan extra’s die ook iets toevoegen. Van een berg aan deleted scenes en bloopers, tot aan een mini-reportage op de set. Alle extra’s zijn de moeite waard om te kijken. Vooral de introductie van drie van de bijrollen is om niet meer bij te komen. Extra’s zoals deze bedoeld zijn.
Conclusie
Role Models is bij vlagen nogal makkelijk en onsubtiel en Bobb’e J. Thompson is het irritantste kindacteurtje ooit, maar dat is eigenlijk het enige commentaar. Zie het als een klein, lekker tussendoortje: het duurt niet te lang, is lekker zolang het duurt en achteraf ben je blij dat je het een kans hebt gegeven. Geef Role Models die dus, want hoe vaak heb jij om een tussendoortje kunnen lachen?