Het onwaarschijnlijke verhaal van een zwart meisje met blanke ouders binnen de Apartheid van Zuid-Afrika.
Skin is een film over het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van een zwart meisje met blanke ouders. Het lijkt onmogelijk, maar doordat hun voorouders zwart waren, krijgen Abraham en Sannie Laing (Sam Neill, en Alice Krige) een zwart meisje, Sandra (Ella Ramangwane, als de jonge Sandra), (Sophie Okonedo). Ze voeden haar op als 'hun kleine blanke meisje', maar door de buitenwereld wordt ze gezien als een zwarte. Ten tijde van de Apartheid in Zuid-Afrika levert dat grote problemen op voor haar acceptatie in de samenleving. Het betekent voor haar een schorsing van de blanke school, weigering in winkels en andere openbare plekken.
Onzin
Dat het onzin is om mensen te beoordelen op hun huidskleur wisten we natuurlijk al, maar door het bijzondere verhaal wordt die nonsens nog eens enkele keren versterkt. Want waar Sandra thuis de volle liefde krijgt toebedeeld, wordt ze in de samenleving uitgestoten. Dit terwijl de houding ten opzichte van zwarten in beide situaties (thuis en in het openbaar) hetzelfde is.
Dit maakt van de vader van Sandra de verpersoonlijking van die onzin, want door de Apartheid wordt hij verscheurd door twee werelden; enerzijds haat ook hij de zwarte bevolking, maar anderzijds houdt hij wel zielsveel van zijn dochter. En Abraham weet ook echt wel dat zij zwart is, want wanneer hij de autoriteiten probeert te overtuigen van Sandra's blankheid, pakt hij zijn vrouw vast en houdt vol dat als zij zelf blank zijn, Sandra dat ook wel moet zijn.
Veilige afwerking
Dit sterke startpunt wordt door Anthony Fabian helaas op een te veilige manier afgewerkt. Hoewel Sam Neill de door rassenhaat verscheurde vader overtuigend gestalte geeft, rust het hoofdverhaal - het gevecht van Sandra om acceptatie binnen de samenleving - teveel op de funderingen van het instructieboekje voor een dramafilm. Het zorgt er jammerlijk voor dat de film van Fabian nergens echt in uitblinkt en nergens echt een kritische noot weet vast te leggen. Vooral voor dat laatste legt de regisseur het lot teveel in de handen van het gegeven verhaal, dan dat hij zijn eigen ziel erin legt.
Toch mag je niet zeggen dat een slechte film is. Ik benoem de afwerking niet voor niets veilig, daar de kans voor Fabian op die manier klein is dat hij de mist in gaat. En inderdaad raakt de regisseur ondanks zijn matte verfilming nooit het spoor bijster. Hoewel we door sommige tijdsprongen ons weer even moeten oriënteren, verloopt het verhaal netjes en chronologisch en is de kadrering simpel maar effectief. is dus wel erg makkelijk, maar het biedt wel een interessant verhaal binnen de rassenhaat en apartheid van Zuid- Afrika, hoe zwart en blank daarmee omgingen en hoe de regering de regels uitoefende.
Conclusie
We hebben hier te maken met het schoolvoorbeeld van een dramafilm. Anthony Fabian heeft met zijn eerste lange speelfilm zich prima aan de reglementen gehouden, waardoor er een onderhoudende 107 minuten op de band zijn gezet. Daar tegenover staat wel dat zijn Skin geen hoogvlieger is en het aan Fabian is om voor zijn volgende films wat meer persoonlijkheid in zijn werk te leggen. Toch zou een trots gevoel bij hem moeten overheersen, want ondanks de sterke geur van gewoon, heeft Fabian wel laten zien dat hij in nog geen twee uur Sandra Laings leven heel duidelijk heeft kunnen weergeven.
