Een mislukte studentengrap heeft verstrekkende gevolgen.
De Hollywood horror remake machine lijkt maar geen genoeg te krijgen van zijn productiewerk. De volgende horror klassieker die een facelift krijgt is de wat minder bekende House on Sorority Row uit 1983. Een titel die waarschijnlijk vooral bij kenners van het slasher-genre bekend in de oren klinkt, maar zelfs dat is volgens de producenten van Sorority Row al reden genoeg voor een nieuwe remake. Als het maar geld in het laatje brengt met zo weinig mogelijk inspanning, lijkt het motto van horror Hollywood. Misschien dat regisseur Stewart Hendler nog wat weet te maken van deze kans die hem gegund is.
Gebrek aan identiteit
Jessica, Claire, Chugs, Cassidy, Ellie en Megan zijn vriendinnen en allen lid van een studentenvereniging op de universiteit. Na een mislukte studentengrap sterft een van de vriendinnen. In plaats van hun fout toe te geven en hun toekomst op het spel te zetten, kiezen de jonge vrouwen ervoor om het lichaam te verstoppen en zweren ze er nooit meer met een woord over te reppen. Maar iemand weet wat er gebeurd is en diegene beslist dat de meiden zullen boeten…
Al snel blijkt dat Stewart Hendler er niets van heeft gebakken met dit vreselijke wanprodukt. Sorority Row tapt uit talloze vaatjes, maar weet geen moment een coherent geheel te vormen. Het soortgelijke I Know What You Did Last Summer komt, naast het origineel, verscheidene malen om de hoek kijken, al is het alleen om de outfit van de killer, maar zelfs die matige horror heeft nog een eigen identiteit. Iets wat in Sorority Row erg ver te zoeken is. Hendler heeft het voor elkaar gekregen om van een simpel concept, waar enkel een beetje inlevingsvermogen in de fan van de slasher is vereist, een inspiratieloze hoop drek te maken.
‘Fail!’
Een onderhoudende slasher maken moet geen al te ingewikkelde taak zijn. Men neme een stel niet al te ergerlijke protagonisten (Jessica met haar vreselijke ‘attitude’ en misplaatste one-liners had van ondergetekende al aan het begin van de film een zeer pijnlijke dood mogen ondergaan), een sfeervolle setting, een spanningsverhogende score, een niet al te lang uitgesponnen climax en bovenal creatieve en brute moordscènes. Hendler heeft hier helemaal niets van begrepen en uitgezonderd van wat vakkundig camerawerk, vooral in het leuke openingsshot dat uit één lange take bestaat, faalt hij in elk aspect dat de slasher doet opleven. Het moge duidelijk zijn dat Stewart Hendler en zijn achterban van producenten het maken of remaken van een slasher beter kunnen overlaten aan vaklui die in ieder geval weten hoe de fans van dit subgenre een plezier te doen.
De film wordt gepresenteerd in een nette 2.40:1 beeldverhouding en bevat een Dolby Digital 5.1 soundtrack. Op het gebied van beeld- en geluidskwaliteit valt er weinig aan te merken op deze dvd van DFW. Zo ook op de extra's. Deze bestaan uit een featurette, achter de schermen beeldmateriaal, bloopers, deleted scenes, een verborgen easter egg en als kers op de taart een optie om alle kills achtereenvolgend te aanschouwen. Waren deze kills de moeite waard geweest, dan had dit een bijzonder leuke extra geweest. Nu is het niet meer dan een opeenstapeling van wat saaie kills.
Conclusie
Sorority Row is de zoveelste inspiratieloze remake die de fan van het slasher-genre absoluut niets interessants of iets van toegevoegde waarde weet te geven. De clichés stapelen zich op zonder dat hier een sprankje van creativiteit om de hoek komt kijken. De personages zijn vreselijk irritant, de moorden weinig creatief, het script pijnlijk quasi-serieus en de climax veel te lang uitgesponnen en gewoonweg onbevredigend. De liefhebbers van dit subgenre kunnen hier het best met een flinke boog omheen lopen. ‘Vermijden als de pest’, luidt het advies.
Te koop vanaf 16 maart 2010.
