Death Wish , Aussie style. Na haar dood ontdekt vader dat zijn dochter in een pornofilm heeft gespeeld.
De wraakfilm is een genre op zich, populair gemaakt door de onberekenbare, ijskoude Charles Bronson. Zijn blik in de eindscène van Death Wish spreekt boekdelen en tekent het begin van een reeks films die schommelt tussen dubieuze ethiek en exploitatie pur sang. Geweld heeft in Death Wish een manier gevonden om zich te wenden tot het grote publiek en zelfs omarmd te worden. Het zou immers erg goed kunnen dat menig brave burger zich eveneens wendt tot de meest vreselijke daden wanneer hem hetzelfde overkomt als Bronsons personage in de cult-klassieker uit 1974. Geweld wordt in één klap gerechtvaardigd. Een schot in de roos. Regisseur Steven Kastrissios probeert met The Horseman hier een graantje van mee te pikken en introduceert in deze film Christian Forteski, de Australische Charles Bronson.
Onevenwichtig
Nadat zijn dochter is overleden aan drugs ontdekt Christian Forteski dat zij vlak voor haar dood in een pornofilm heeft gespeeld. Zijn verdriet maakt plaats voor woede en Christian zweert wraak op de mannen die hij verantwoordelijk houdt voor haar dood. Tijdens zijn zoektocht naar de daders pikt hij de jonge liftster Alice op, die hem aan zijn dochter herinnert. Er ontstaat een bijzondere band tussen de twee. Maar wanneer Christian dichter bij de daders komt, komt de gruwelijke waarheid aan het licht en ontstaat er een spiraal van bloedig en extreem geweld.
Nadat zijn dochter is overleden aan drugs ontdekt Christian Forteski dat zij vlak voor haar dood in een pornofilm heeft gespeeld. Zijn verdriet maakt plaats voor woede en Christian zweert wraak op de mannen die hij verantwoordelijk houdt voor haar dood. Tijdens zijn zoektocht naar de daders pikt hij de jonge liftster Alice op, die hem aan zijn dochter herinnert. Er ontstaat een bijzondere band tussen de twee. Maar wanneer Christian dichter bij de daders komt, komt de gruwelijke waarheid aan het licht en ontstaat er een spiraal van bloedig en extreem geweld.
De naamkeuze voor onze protagonist is een interessante. Zou een ware ‘christian’ deze zelfde weg hebben gekozen wanneer het zijn eigen dochter was overkomen? Worden zijn christelijke normen en waarden dan overboord gegooid, wanneer het zijn eigen vlees en bloed betreft? Dit is een aspect dat The Horseman tekent. Kastrissios wil de kijker confronteren met morele en emotionele kwesties die later in de film aan kracht winnen met de introductie van Alice, een totaal overbodig samengaan. Kastrissios heeft gedurende de film moeite om te kiezen tussen menselijk drama en een recht toe recht aan wraakfilm. Het switchen tussen beide aanpakken is onprettig en je bevindt je dan ook vaak op een dwaalspoor. De naar drama verlangende kijker wordt verstoord door scènes van uitbundig geweld en de naar geweld verlangende zieke geest moet het doen met moralistisch gezever. Niet waar we met zijn allen op zitten te wachten, uiteraard.
Bedrog
Maar zelfs wanneer we beide aspecten individueel en objectief analyseren mogen we tot de conclusie komen dat Kastrissios maar weinig kaas heeft gegeten van cinema. Het drama wordt ongelofelijk knullig uitgevoerd door een beroerd en vreselijk over de top acterende Peter Marshall en Caroline Marohasy, die hier duidelijk haar eerste rolletje neerzet. Het budget moet niet al te groot geweest zijn en naast de keuze voor de acteurs is dit vooral te merken aan de scènes waarin Christian zich vergrijpt aan de slechteriken. De camera wendt zich telkens naar alles behalve de daad. Elk geweldsdelict vindt off-screen plaats en dat is toch echt de grootste domper voor de liefhebber van ‘a bit of the old ultra-violence’. Zo zitten we uiteindelijk met een extreem lege film die geen enkele belofte waar het blu-ray hoesje mee pronkt, weet in te lossen.
Maar zelfs wanneer we beide aspecten individueel en objectief analyseren mogen we tot de conclusie komen dat Kastrissios maar weinig kaas heeft gegeten van cinema. Het drama wordt ongelofelijk knullig uitgevoerd door een beroerd en vreselijk over de top acterende Peter Marshall en Caroline Marohasy, die hier duidelijk haar eerste rolletje neerzet. Het budget moet niet al te groot geweest zijn en naast de keuze voor de acteurs is dit vooral te merken aan de scènes waarin Christian zich vergrijpt aan de slechteriken. De camera wendt zich telkens naar alles behalve de daad. Elk geweldsdelict vindt off-screen plaats en dat is toch echt de grootste domper voor de liefhebber van ‘a bit of the old ultra-violence’. Zo zitten we uiteindelijk met een extreem lege film die geen enkele belofte waar het blu-ray hoesje mee pronkt, weet in te lossen.
Het enige waar The Horseman in wil overtuigen is de score van Ryan Potter, ook al een debutant. Zijn ambient muziek geeft de nodige sfeer mee aan bepaalde scènes. Jammer dat deze sfeer maar kort blijft hangen vanwege eerdergenoemde kwalen, maar Potter toont zich in ieder geval de meest veelbelovende van de gehele The Horseman -crew.
De film wordt verder gepresenteerd in een 1.78:1 verhouding en het geluid wordt ondersteund door een DTS-HD soundtrack. Op de beeld- en geluidskwaliteit is niets aan te merken.
Extra’s
Deze blu-ray bevat geen extra's.
Deze blu-ray bevat geen extra's.
Conclusie
Steven Kastrissios’ debuut is een zooitje dat geen raad weet met de genres waar het mee speelt. Dramaturgisch gezien is The Horseman een leeg vehikel en op exploitatie-/wraakfilm gebied een schande voor het genre. Zo ga je niet om met het materiaal dat je in handen hebt. Charles, je wordt gemist!
Steven Kastrissios’ debuut is een zooitje dat geen raad weet met de genres waar het mee speelt. Dramaturgisch gezien is The Horseman een leeg vehikel en op exploitatie-/wraakfilm gebied een schande voor het genre. Zo ga je niet om met het materiaal dat je in handen hebt. Charles, je wordt gemist!