The Living Dead Girl - dvd recensie

Blonde schone ontwaakt uit haar doodsslaap met een onontkoombare bloeddorst.

Catherine Valmont (Françoise Blanchard ) ontwaakt in de grafkelder van een groot landhuis wanneer een stel lijkenpikkers per ongeluk een chemisch goedje doen vrijkomen. Met haar lange scherpe nagels maakt ze direct haar eerste slachtoffers die bloederig aan hun eind komen. Verblind door haar bloeddorst verkent Catherine moordend haar ouderlijk huis. Een vroegere hartsvriendin, Hélène (Marina Pierro), ontdekt al gauw dat Catherine uit haar dood is herrezen en komt haar te hulp. Terwijl Catherine zich langzaam bewust wordt van het monster dat ze is geworden, verandert Hélène in een sadistische handlanger die gewetenloos mensen in de val lokt om de bloeddorst van haar hartsvriendin te bevredigen.

Gore ’n splatter
The Living Dead Girl is gemaakt in 1982 door Franse filmmaker Jean Rollin. Rollin is gecrediteerd voor het maken van de eerste Franse vampierfilm Le Viol du vampire en is vooral bekend om zijn fantastische films binnen de stroming ‘gore’ of ‘splatter’ film. Dit horror subgenre richt zich onder andere op het zo expliciet mogelijk in beeld brengen van moordscènes, waarbij het menselijk lichaam bloederig wordt doorboord, zodat de fysieke kwetsbaarheid zichtbaar wordt. The Living Dead Girl voldoet zonder meer aan dit criterium. Aan opengereten wonden en rondspattend bloed ontbreekt het niet in deze film. Het is alleen jammer dat de special effects nogal te wensen over laten waardoor het enigszins lachwekkend wordt allemaal.

Wanorde
Kenmerkend voor gore is ook een gebrek aan plot, warrige verhaallijnen zonder duidelijk begin of einde en een theatrale uitvoering. Ook wat dat betreft is The Living Dead Girl geslaagd. Waarom Catherine nou precies ontwaakt blijft vaag. Ja, er valt een ruimte verderop een vat met chemicaliën om en daar lekt een druppeltje uit, maar toch wordt er geen echte oorzaak-gevolg relatie geschetst. Verder is er in feite één situatie; namelijk Catherine die zich geen raad weet met haar bloeddorst en Hélène die haar probeert te helpen. Daar omheen zijn nog wat losse verhaallijnen gedrapeerd die behalve voor de aanvoer van slachtoffers, geen functie hebben en daarom aardig (betekenis)loos zijn. Echt sprake van een verhaal is er eigenlijk niet en het open einde, dat ik niet zal verklappen, bekrachtigt dat nog eens. De acteerstijl is inderdaad behoorlijk theatraal, maar toch een compliment voor Françoise Blanchard, die een aardige vertolking neerzet van de apathische en verwarde Catherine die haar lot lijdzaam ondergaat.

Extra’s
De dvd bevat nog een aantal trailers van andere films van Rollin in een vergelijkbaar stijl als The Living Dead Girl.

Conclusie
The Living Dead Girl is echte camp, voor de liefhebber en dus zeker niet ieders kopje thee. De horrorscènes brengen vooral een lach op je gezicht omdat ze zo heerlijk nep zijn. Nagels die in ogen en kelen boren terwijl de tomatenketchup volop stroomt en de stukken tofu uit de lijken puilen. Een knappe naakte vrouw met lang blond engelenhaar, lijkbleke huid en rode lippen, die zich hongerig op haar slachtoffers stort en het lichaam gulzig verder open scheurt met haar tanden. Op zich leuk en precies wat je van zo’n film verwacht, maar nogmaals; de special effects zijn erbarmelijk en het is allemaal erg overdone. Voor wie er de humor van in kan zien is het misschien nog de moeite waard, maar dan wel met voldoende bier, popcorn en vrienden, bijvoorbeeld bij een geïmproviseerde horrornacht. Persoonlijk kan ik dit soort film best waarderen en ik heb er niet zo’n moeite mee dat het allemaal wat nep is, dat is namelijk onderdeel van de charme ervan. Maar binnen zijn genre is dit vrees ik een van de slechtere keuzes.