Villa Amalia - dvd recensie

Frankrijk’s trots, Isabelle Huppert, schittert in het mysterieuze Villa Amalia van Benoît Jacquot.

Isabelle Huppert is een actrice van het zeldzame soort. Een actrice op wie niet echt grip is te krijgen en dit geldt tevens voor de karakters die zij speelt. Vaak speelt ze solitaire, mysterieuze en aan de oppervlakte schijnbaar gevoelloze vrouwen. Het personage Erika Kohut, uit de film La Pianiste van Michael Haneke, is een karakter dat haar als actrice op het lijf geschreven is: solitair, mysterieus en sadistisch. In Villa Amalia trakteert Huppert ons weer met haar acteerspel, zij het een stuk minder sadistisch dan in bovengenoemde film.

Villa Amalia
Op een regenachtige avond ziet pianiste Ann (Isabelle Huppert) haar jeugdvriend George (Jean-Hugues Anglade) terug. De ontmoeting versterkt haar verlangen een nieuw leven te beginnen. Ze zet haar overspelige partner buiten de deur, zegt haar concertafspraken af, kiest voor een nieuw uiterlijk en wist alle sporen van haar oude leven uit...

La Pianiste
Ook in Villa Amalia speelt Huppert weer een pianiste met mysterieuze karaktertrekken, ongrijpbaar in haar acties. Wanneer ze haar overspelige man Thomas (Xavier Beauvois) betrapt, is het begrijpelijk dat ze er geen toekomst meer in ziet. Maar hoe zij ermee omgaat, is weer van een heel ander niveau. Meteen na de ontdekking van het overspel van haar echtgenoot, komt Ann een oude jeugdvriend tegen, George. Of beter gezegd, hij komt haar tegen, aangezien Ann hem aanvankelijk niet herkent. Ann vertelt George over de situatie en hij vraagt haar iets te komen drinken. Dit wil ze eerst niet, maar gaat hier uiteindelijk toch op in. Eenmaal thuis gekomen, deelt Ann op een erg kille manier aan Thomas mede dat ze de relatie wil verbreken en dat hij weg moet. Ann neemt geen tijd om over dingen na te denken en wil direct drastisch haar leven veranderen en dit doet ze rigoureus. Ze verkoopt het appartement, de meubels en zelfs haar kostbare vleugel. Tevens steekt ze alle gezamenlijke foto’s in brand en zegt ze al haar concertafspraken af. Dat je voor jezelf een nieuw leven op wilt bouwen, oké, maar om dit zo snel en drastisch aan te pakken betekent dat er iets anders veel dieper geworteld zit. Ze stapt letterlijk uit haar huidige leven om een compleet nieuw leven in te stappen, inclusief een lichamelijke metamorfose. Het zijn deze ongrijpbare acties die regelmatig de personages van Huppert bevolken.

Dan volgt de letterlijke reis die Ann gaat maken, op zoek naar haar plek in de wereld. Dit wordt gepresenteerd als een fragmentarische road-movie. Ze belandt uiteindelijk bij een oude Italiaanse villa. Wanneer ze langzaam een beetje tot rust lijkt te komen, komen er heel subtiel wat aanwijzingen naar boven wat de drijfveer van Ann is en hoe ze zo rigoureus te werk heeft kunnen gaan.

Rustige film
Regisseur Benoît Jacquot zorgt voor prachtige beelden en weet Huppert en het personage Ann op een goede manier in beeld te brengen. Hij houdt de film deels wat afstandelijk bij de kijker, wat overeenkomst vertoont met Ann. Jacquot is tevens niet vies van een hevige dosis symboliek. Hij is meer geïnteresseerd in beeld en beeldtaal en minder in het neerzetten van een helder narratief verhaal. Hij houdt het geheel heel fragmentarisch. De film moet het ook zeker niet hebben van shockerende onthullingen en dramatische vertelstructuren, maar schetst eerder een heel rustig sfeerbeeld. Hier en daar kiest Jacquot er voor om heel summier momenten uit Ann’s verleden erin te zetten, waarin we als kijker een klein beetje een beter beeld krijgen van wie Ann nu is en hoe ze tot haar drastische maatregelen is gekomen. Het blijven echter kleine momenten en moeten we als kijker de rest invullen.

Conclusie
Met Villa Amalia kan Isabella Huppert als Ann weer een geslaagd personage op haar cv zetten. Hiermee gaat ze verder in haar typische afstandelijke manier van het acteren van personages die nooit helemaal te doorgronden zijn. Regisseur Benoît Jacquot zorgt voor ontzettend mooie beelden en een constante symboliek. Aangezien de film het meer van de sfeer moet hebben en minder van een complex verhaal, kan hij voor sommige kijkers misschien aan de trage kant zijn. Maar Villa Amalia is dan ook niet bedoeld om veel te willen vertellen. Het is vooral een introverte film met weer een fantastische rol van Huppert.

: