IDFA 2010: Ito, Diary of an Urban Priest - recensie

Honkasalo op zoek naar spiritualiteit in het moderne Tokyo.

Een monnik die op zijn motor rond rijdt, zijn eigen bar runt en vroeger boxer was (maar door een blessure moest stoppen) zou je misschien niet als de meest geschikte kandidaat voor een documentaire over spiritualiteit in Japan verwachten. Toch is het waarschijnlijk juist dat contrast van het moderne en traditionele waar Honkasalo naar op zoek was voor haar documentaire Ito, Diary of an Urban Priest . In deze film volgt ze de monnik in zijn dagelijks leven als een soort dagboek, met voice-over van de monnik zelf die wijze boeddhistische teksten uitspreekt als; als je verlicht bent, ben je klaar om te sterven. In gesprekken die hij heeft met bezoekers in zijn bar, zijn oude boxcoach en later met zijn moeder die hem als kind verlaten heeft, ontdek je dat deze man toch meer met zijn beroep bezig is dan je misschien in eerste instantie zou verwachten. Hoewel er net als in Honkasalo's eerdere films spiritualiteit en religieuze thema's weer een grote rol spelen, is er in het geval van deze film ook weer sprake van generatieconflicten. Zo verliet de moeder van de monnik hem al op vroege leeftijd waarna hij haar nog maar weinig zag en er een gespannen relatie is ontstaan.

Hoewel de filmstijl van Ito, Diary of an Urban Priest weer erg op die van Three Rooms of Melancholia lijkt, maakt Honkasalo in deze film meer gebruik van tussentitels dan ooit. Door de voice-over van de monnik zelf, bevat de film een stuk meer gesproken tekst dan Three Rooms of Melancholia . Honkasalo maakt duidelijk dat ze haar minimalistische afstandelijke stijl verder door blijft trekken, wat de film alleen maar ten goede komt. Het Tokyo van Honkasalo is namelijk niet het stereotiepe Tokyo dat we zo vaak zien op televisie met het alom bekende Shinjuku district. Honkasalo weet tot de ware kern van de Japanse tegenstelling tussen het moderne en traditionele door te dringen en wel in de persoon van de monnik.

Conclusie
Wederom heeft Honkasalo een geslaagde film weten te maken in het verre oosten. Na Atman in India laat ze ook in deze film zien geen problemen te hebben om mensen te begrijpen. Het is alleen nog de vraag wat Honkasalo nu gaat doen, veel oostelijk dan Japan kan ze namelijk niet meer. Toch is Ito, Diary of an Urban Priest met zijn duizelingwekkend camerawerk en een prachtige soundtrack niet weer een meesterwerk. Daarvoor mist de film net de intensiteit van het buitengewoon poëtische Three Rooms of Melancholia , maar dit komt ook simpelweg omdat de monnik niet zo tragisch is als de kinderen uit die film.