IDFA 2010: Rwanda: Beyond the Deadly Pit

Intens verslag van een persoonlijke zoektocht van een nabestaande van één van de slachtoffers van de Rwanda Genocide van 1994.

Er is al menig film gemaakt over de grootschalige genocide in Rwanda in 1994: Hotel Rwanda , Shooting Dogs en nog wel meer. Toch was er nog geen film gemaakt door een Rwandees zelf, tot nu dan. In Rwanda: Beyond the Deadly Pit bombardeert de woedende bevolking de Franse ambassade omdat zij als schuldige worden gezien in het veroorzaken van de genocide. Intussen probeert filmmaker Ndahayo informatie en een bekentenis uit mond van de moordenaar van zijn vader te winnen tijdens een hoorzitting die hij mag filmen. Hij mag echter geen geluid gebruiken, wat voor de nodige geluidsproblemen zorgt tijdens de film. Het levert wel spectaculair beeldmateriaal op dat doet denken aan een aantal van de beste actie-documentairemakers als Hara Kazuo of, met zijn betere werk, Michael Moore.

Even zou je denken dat Ndahayo zich met zijn debuutfilm meteen een briljant documentairemaker toont, maar daarvoor is het medium hem nog te onbekend. De film verandert al snel in een journalistiek verslag waarbij hij dan vooral nog informeert. Met name de montage laat zien dat Ndahayo nog niet weet hoe hij het krachtige medium het best naar zijn hand kan zetten; archiefmateriaal van een speech van Bill Clinton voelt nogal misplaatst, ook al is het goed bedoeld. Het journalistieke aspect van de film maakt het er niet sterker op, maar maakt de film niet een minder eerlijke visie op één van 's mens' grootste falen uit de recente geschiedenis. Nep, voelen al die eerder genoemde documentaires vergeleken met het rauwe Rwanda: Beyond the Deadly Pit dat ons stuk voor stuk de massagraven met honderden schedels en botten toont . Ook is het nog even schokkend als, tegen het eind van de film, naar boven komt dat de kerk ook betrokken was bij de slachtpartijen. Helaas komt Ndahayo hier verder niet meer aan toe en heeft hij misschien meer tijd om dit uit te zoeken in een volgende film.

is misschien geen perfecte of innoverende film, maar wel een belangrijke voor Ndahayo en zijn land. Het leed en de woede van Ndahayo is intens en voelbaar vanwege zijn oprechtheid, en alleen dat aspect maakt de film al waardig genoeg om te gaan zien.