Wat zegt de gekte van Sarah Palin eigenlijk over Amerika?
Het lijkt inmiddels lang geleden, maar in 2008 versloeg Obama bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen ruim zijn republikeinse tegenstander John McCain en running-mate Sarah Palin uit Alaska. In die strijd was het vooral Palin die de media beheerste, terwijl McCain steeds verder op de achtergrond kwam te staan. Palin had hiervoor een roerige politieke carrière in Alaska achter de rug waar ze meer vijanden dan vrienden leek te hebben. Na de verkiezingsnederlaag in 2008 stortte ze zich volledig op de conservatieve Tea Party beweging, een anti-overheid en anti-Obama partij. Voor de ene Amerikaan is ze een ongeleid projectiel, voor de ander een fris tegengeluid.
De Britse documentairemaker Nick Broomfield is in Sarah Palin: You Betcha! de hele film bezig om haar - soms op het absurde af - te spreken te krijgen. Wanneer dit niet lukt, stort hij zich op haar ouders die in de kleine plaats Wasilla in Alaska wonen. Ook speurt hij naar haar jeugd en politieke loopbaan. Zowel haar burgemeesterschap van Wasilla als haar gouverneurschap van Alaska kenmerken zich door ruzies en persoonlijke afrekeningen. Broomfield spreekt veel oude vrienden die bijna allemaal grote problemen met Palin hebben gehad. Zo ontsloeg ze een lerares vanwege het feit dat ze de evolutie-theorie aanhing en wilde ze alle boeken met een homoseksueel thema laten verwijderen uit de bibliotheek. Ze lijkt vooral ja-knikkers om zich heen te verzamelen en iedereen die een eigen mening heeft zwart te maken.
Eerder maakte Nick Broomfield documentaires over onder meer Margaret Thatcher, Courtney Love en Tupac. Zijn films hebben allemaal een duidelijk persoonlijk stempel. Vaak is hij zelf in beeld terwijl hij de geluidshengel en opname-apparatuur vasthoudt. Met een grote muts op glibbert hij over ijzige straten van Wasilla of roept door een megafoon naar Palin: “Do you think your political career is over?” Het is een wat jongensachtige manier van films maken die in Sarah Palin: You Betcha! goed uitpakt, omdat deze stijl helemaal aansluit bij de directheid van Palin. Waar de film alleen in tekort schiet, is dat Broomfield totaal geen aandacht schenkt aan de redenen van haar succes. Sarah Palin wordt als een soort eenzame gek neergezet, terwijl het juist interessant is om te kijken naar de groepen mensen die haar steunen en waarom haar media-strategie zo sterk heeft uitgepakt. Met verbazing en verbijstering kijk je vooral naar sporthallen vol mensen die Palin steunen in de meest extreme ideeën. Ook nu Palin van het politieke toneel is verdwenen, zie je dat er van alle kanten soortgelijke mensen de politiek in willen gaan. Een gemiste kans om juist hier wat dieper op in te gaan.
Conclusie
Nick Broomfield heeft met zijn nieuwe documentaire over Sarah Palin op een overtuigende manier de paranoia en de brutaliteit van deze politica blootgelegd. Met bizarre en soms ook komische voorbeelden komt een beeld naar buiten van iemand die alleen met zichzelf bezig is en politiek vooral ziet als ego-show. Helaas wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de voedingsbodem hiervan, waardoor het een wat platte film is geworden. Het feit dat er steeds grotere groepen Amerikanen dit soort extreme ideeën openlijk uiten en aanhangen, is nog veel huiveringwekkender dan de persoon Palin. Misschien iets voor Broomfields volgende documentaire.
