IFFR 2009: The Hungry Ghosts - recensie

Hemelsbreed is de afstand tussen voor en achter de camera verwaarloosbaar: meer dan een aantal meter is het niet. Toch is de impact groot wanneer deze relatief kleine afstand wordt afgelegd. Acteur Michael Imperioli (Christopher in TV-serie The Sopranos ) nam voor de film The Hungry Ghosts namelijk voor het eerst plaats achter de camera. Daarnaast schreef hij ook zelf het script. Het International Film Festival Rotterdam opent het festival met Imperioli’s debuutfilm, een opmerkelijke, maar geenszins makkelijke film.

Stel, je geeft een chique etentje. Kaarsen, zilver bestek, servetringen, het staat allemaal op tafel. Als gasten heb je vier hongerige spoken uitgenodigd. De vraag is dan: wat schotel je ze voor? Volgens Tibetaanse Boedhisten maakt het niet uit, noch de kwaliteit noch de kwantiteit. Deze zielen zitten met een leegte die nimmer is te vullen. Met mondjes zo klein als het oog van een naald en buiken groot als gebergtes met sneeuw, is honger iets wat altijd blijft. Dit idee nam Michael Imperioli als uitgangspunt voor zijn film en paste het toe op zijn personages, vijf stuks in totaal. Vijf New Yorkers die tevergeefs proberen hun fysieke en spirituele gebreken aan te vullen. Tevredenheid wordt niet bereikt. 36 uur lang zitten we met ze opgescheept, want het is slechts misère wat de klok slaat.

Frank, Sharon, Matthew, Gus en Nadia, ieder heeft een eigen verhaal. Frank weet ondanks zijn eet-, drugs- en gokverslaving toch nog zijn eigen radioshow te presenteren. Samen met zijn ex-vrouw Sharon probeert hij hun depressieve zoon op te voeden, zo ver dat kan. Quasifilosoof Gus is net klaar met een 90-dagen programma en gaat op zoek naar zijn ex-vriendin Nadia die op haar beurt weer op zoek is naar zichzelf. Met New York op de achtergrond dolen de personages rond, tot hun levens elkaar kruisen.

Narratief weet The Hungry Ghosts te boeien, op momenten zelfs te intrigeren. Als de stad die nooit slaapt, broeit er iets in de personages die maar geen verlossing kunnen vinden. De tweede, diepere laag wat betreft het spirituele lijkt jammer genoeg haast verbannen naar de achtergrond. Wanneer het spirituele zich dan uit, is dit op expliciete wijze in de vorm van filosofische teksten en meditatie sessies. Sterker zou het zijn geweest wanneer het meer in het handelen van de hoofdpersonen had gezeten. Dan is er ook nog iets op te merken over de vijf protagonisten, ze zijn te sterk en ‘af’. Een welgemeende pluim voor de acteurs, maar de kijker ontbreekt het aan ruimte voor eigen interpretatie. Zodoende is de film soms als een schip met vijf kapiteins, op een zee zonder eb en vloed maar enkel torenhoge golven. Overweldigend zonder de nodige rustmomenten. Een tweede keer de film kijken is dan ook geen overbodige luxe, maar daar moet je wel toe bereid zijn.

Misschien dat het ook niet anders kan met een filmtitel als deze, maar Michael Imperioli lijkt te gretig te zijn geweest, te ambitieus. Desalniettemin is The Hungry Ghosts een interessant regiedebuut en doet ons verheugen op eventueel meer werk van Imperioli.

Vertoningen op het International Film Festival Rotterdam

Woensdag 21 januari 21:15 Pathé 4
Vrijdag 23 januari 10:15 Pathé 4
Vrijdag 30 januari 19:00 Pathé 4
Zaterdag 31 januari 13:30 Pathé 2

Film:

Lees ook onze andere IFFR recensies .

Lees ook ' de topfilms van het IFFR 2009 volgens MovieSense '.