Grieks familieportret over drie kinderen die op een wel erg eigenzinnige wijze worden opgevoed.
In een Cannes filmfestival waar shockeren de norm leek te zijn - denk aan films als Das Weisse Band en Antichrist - won Dogtooth de hoofdprijs in de Un Certain Regard selectie, een competitie voor kleinere fil Het was de eerste prijs voor Griekenland op een groot filmfestival sinds de Gouden Palm voor Eternity and a Day van Angelopoulos in 1998. Yorgos Lanthimos, de regisseur van Dogtooth maakt deel uit van een golf nieuwe jonge Griekse filmmakers. Heel verschillende films die volgens Lanthimos weinig op elkaar lijken omdat Griekenland geen degelijke filmschool heeft. Dit zorgt voor veel diversiteit in de hedendaagse Griekse cinema.
Ommuurde Villa
Bij Griekenland denk je wellicht aan mooie stranden met helder blauw water, eilanden of historische gebouwen. Dogtooth speelt zich echter bijna volledig in een enorme ommuurde villa af. Het is het huis van een patriarchaal gezin waarbij de ouders hun jongvolwassen kinderen compleet van de buitenwereld afgesloten houden. De kinderen krijgen slechts de informatie die de ouders willen dat zij krijgen door vreemde verklaringen te verzinnen voor dingen die de kinderen zien. Zo vallen vliegtuigen naar beneden, zijn katten de meest gevaarlijke wezens die er zijn en als je hoektand (dogtooth in het Engels) eruit valt, mag je het ouderlijk huis verlaten. Het universum van Dogtooth is zo absurd dat je de film moet zien om het allemaal te kunnen geloven.
Absurde taferelen
Ondanks de absurde taferelen zijn het vooral de acteurs die Dogtooth zo geloofwaardig maken. De nieuwsgierige kinderen die door invloeden van buiten af hun seksualiteit verkennen, de autoritaire vader die deze invloeden zoveel mogelijk probeert tegen te houden, maar ook de moeder van wie we ons afvragen waarom ze zo in haar rol blijft en niets doet aan de gebeurtenissen in het huis, zijn de redenen dat we in al deze rare situaties blijven geloven, ook al gaan ze qua gedrag elke scène weer verder dan de scène daarvoor. Toch weet Lanthimos ook wat suggestiviteit is en laat hij met zijn stilistische camerawerk op de juiste momenten genoeg aan de verbeelding over. Dit levert een open film met veel mogelijke interpretaties op, waarbij je kunt zeggen dat de film over de familie gaat of bijvoorbeeld over hoe sterk men beïnvloed kan raken door leiders in een sociale groep. Het is maar wat je er als kijker van maakt, hoewel sommige situaties soms wel iets subtieler hadden gekund.
Conclusie
Dogtooth is een verrassend, ontroerend maar bovenal shockerend portret van een Griekse familie. Het is een film die je in al zijn absurdisme en gekke situaties moet zien om te geloven. Dogtooth zal het publiek sterk verdelen, zoals makers als Von Trier of Haneke dat zo goed kunnen, waardoor je de film niet kan uitstaan of briljant vindt. De acteurs leveren in hun vervreemdende spel stuk voor stuk briljante prestaties af maar de film mist aan subtiliteit om een meesterwerk genoemd te kunnen worden. Toch is Dogtooth zeker de moeite waard om te gaan zien en zal hij waarschijnlijk een cultklassieker worden.
maandag 1 februari - 21.30 uur, Pathé 1
| Titel: | Dogtooth |  |
| Genre: | Drama, Komedie | |
| Regie: | Giorgos Lanthimos | |
| Cast: | Christos Stergioglou, Michelle Valley, Aggeliki Papoulia, e.a. | |
| Première: | IFFR 2010 | |
| Trailer: | - |
