IFFR 2011: Eternity - recensie

Meditatief Thais liefdesverhaal.

De Thaise cinema is in opkomst. Dit werd vorig jaar al duidelijk met Tiger Award winnaar Mundane History en een paar maanden later met een Gouden Palm voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives . Hoewel het politieke klimaat niet erg gunstig is in Thailand en er sprake is van censuur, worden er volop films gemaakt. Ook dit jaar wordt Thailand weer in de Tiger competitie vertegenwoordigd door een jonge talentvolle maker: Sivaroj Kongsakul, met zijn film Eternity .

Eternity is opgedeeld in drie delen. In het eerste deel volgen we de geest van Wit, een man die rond dwaalt rond het meer waar hij zijn vrouw Koi ontmoette. In het tweede deel zien we de ontmoeting tussen de twee. In het derde deel zien we tenslotte hoe de familie verder leeft na zijn dood. Een erg bijzondere constructie van heden, verleden en toekomst die je waarschijnlijk alleen in Thailand aan zult treffen, maar die bijzonder goed werkt.

De film is een erg persoonlijke film voor Kongsakul. Zo gaat de film over zijn ouders en hun relatie. De titel verwijst naar de liefde tussen de twee die eeuwig zal zijn, ook na de dood van Wit, in een volgend leven. Met gedetailleerd geluid van de omgeving en prachtige lange camera-takes verlies je je makkelijk in het meditatieve ritme van de film. De oude liedjes op de soundtrack geven de film nog iets nostalgisch, alsof hij door een oude ervaren filmmaker is gemaakt.

Conclusie
Eternity is een prachtig debuut over de dood van geliefden en de verwerking daarvan. Sivaroj Kongsakul toont zich hiermee een groot filmtalent uit Thailand. Het is één van de beste films uit de Tiger competitie van dit jaar en maakt een zeer reële kans op één van de drie Tiger Awards.

Voorstellingen tijdens het IFFR 2011:

5 februari - 13:15, Pathé 6