IFFR 2011: Vete Más Lejos, Alicia - recensie

Sfeervol portret van een dromerig meisje.

Als eerste Mexicaanse vrouw won Elisa Miller in 2007 met haar korte film Ver Llover (Watching It Rain) al een Gouden Palm in Cannes. Nu, vier jaar later, draait haar speelfilmdebuut Vete Más Lejos, Alicia in Rotterdam.

De film gaat over de 19-jarige Alicia, die van Mexico naar Buenos Aires vertrekt om trapeze-artieste te worden, maar eigenlijk op zoek is naar zichzelf. In dromerige beelden laat cameravrouw Maria José Secco (vorig jaar ook verantwoordelijk voor de beelden van het Tiger Award winnende Agua Fria de Mar ) de zoektocht van Alicia zien. De esthetische scènes, begeleid door de synthetische klanken van componist Juan Pablo Ramírez, zitten in veelvoud in de film en domineren de korte, 65 minuten durende speelduur ervan. Uit driehonderd uur materiaal die voor de film geschoten werd, ontstaat zo een documentaire en videoclip-achtige sfeer.

Hoewel de film een genot is voor de zintuigen, is het verhaal net wat te dun voor een speelfilm. Zo leren we dat trapeze toch niet is waar Alicia naar op zoek is en dat ze opknapt van een reis naar de prachtige gletsjers in het zuiden van Argentinië. Maar wat ze daar over zichzelf leert, blijft erg open. De film is qua inhoud eerder een korte film, het genre waar Miller zich al een talent toonde met haar prijs in Cannes, dan een volwaardige lange speelfilm.

Conclusie
Vete Más Lejos, Alicia kijkt lekker weg, maar heeft inhoudelijk te weinig te bieden voor een speelfilm. Als een korte film is de film wel geslaagd, maar dat is in een competitie van sterke lange Tiger films waarschijnlijk niet genoeg.

Voorstellingen tijdens het IFFR 2011:

2 februari - 19:30, Pathé 4
5 februari - 19:15, Pathé 3