IFFR 2012: Les Géants - recensie

Een grimmig jongensboek in sprookjesachtige beelden.

Temidden van wuivende velden, oude huizen en onder een broeierige zon zitten twee jongens in een oude auto, druk bezig om hem aan de praat te krijgen. Dat lukt ze en hortend en stotend schieten ze de weg op. Daar pikken ze een vriend op en gedrieën gaan Les Géants (de giganten) richting het avontuur.

De drie jongens Zak, Seth en Dany doen alles wat normaal meteen de kop in zou zijn gedrukt: wiet roken, auto rijden, een huis overhoop halen en alcohol drinken. De omgeving is hun universum, zonder regels en wetten. Volwassenen ontbreken bijna helemaal. De ouders zijn in het buitenland, grootvader is overleden en verder zijn er nauwelijks mensen te zien in het dorp midden in de Ardennen. De paar volwassenen die er zijn, zorgen ervoor dat de jongens zich flink in de nesten weten te werken, terwijl aan de andere kant een zwijgende moeder met haar gehandicapte dochter ze op de moeilijke momenten opvangt.

Les Géantsis gefilmd in prachtige cinemascope beelden, waarbij de lyriek van de dikbegroeide bossen en zich rondslingerende rivieren mooi getroffen is. Als kijker scheren we over het water, net als de jongens in een boot dat doen. Deze shots worden ondersteund door de melancholische muziek van The Bony King of Nowhere, de artiestennaam van de Gentse singer-songwriter Bram Vanparys. Het is een sfeer die doet denken aan een ideale jeugd, vol van kattekwaad en hutten bouwen in de natuur. Niet voor niets gebruiken films alsStand by Meof boeken alsTitaantjesvan Nescio ofHuckleberry Finnvan Mark Twain dit thema als onuitputtelijke inspiratiebron.

Toch is het onheilspellende nooit ver weg. De vreemde broer van Dany en zijn criminele vrienden dringen met veel geweld het jongensboek binnen en trappen dit soms letterlijk aan diggelen. Het is de goede balans tussen deze rauwe randen, de lyriek en de humor die film tot een bijzonder geheel maakt.Les Géantsis de derde film van regisseur Bouli Lanners, waarvan in 2009 de bizarre roadmovieEldoradomet veel succes op het Filmfestival Rotterdam te zien was. Daarvoor maakte hij Ultranova waarin zijn bijzondere beeldtaal al te zien was. Ook in zijn nieuwste film zitten juweeltjes van shots, zoals de auto waarmee de jongens plotseling een maisveld inrijden. De hoge maisstengels schieten om je oren, waarna je met een beeld van bovenaf ineens een door de auto hoekig getrokken weg in het veld ziet, haast als in een abstract schilderij. Geen toeval, want Lanners is naast regisseur ook kunstschilder.

Bouli Lanners noemt de film zelf een sprookje, wat een mooie typering is gezien het de combinatie van het surreeële en het duistere. We zien verder een moderne variant van de drie biggetjes en de goede fee. Het eindshot is ook zoals een sprookje zou moeten eindigen, het optimisme blinkt aan de horizon. Maar Lanners weet zijn eigen universum in het door hem geschreven script krachtig naar buiten te brengen. Absurdisme wordt afgewisseld met surrealisme, humor met fysiek geweld. Maar altijd blijft het optimisme en humanisme overeind staan, waardoor cynisme ver buiten beeld wordt gehouden. De drie hoofdrolspelers weten deze menselijkheid en levenslust zeer geloofwaardig neer te zetten. Hun naturelle spel sleept je moeiteloos mee met alles wat ze meemaken en ondernemen. Alleen heb je soms, ondanks dit sterke acteren en het strakke script, het idee dat de film wat diepte mist. Maar misschien kleeft dit wel aan elk sprookje.

Les Géantslaat zien dat lyriek en melancholie heel goed samen kunnen gaan met hardheid en een eigen wereld zonder wetten. Het jongensboek is door het camerawerk van een adembenemende schoonheid, de jongens zetten met hun realistische spel een erg goede prestatie neer en Bouli Lammers maakt wederom duidelijk wat voor een talent er bij onze zuiderburen aanwezig is. Kortom: een film die op het IFFR helemaal op zijn plek is.