Ontmoetingen op een lome zomerdag.
De Chileense cinema bevindt zich de laatste jaren in een opwaartse spiraal. Films alsOld Cats,Post Mortem,Ocasoen ¡Vivan las Antipodas! waren het afgelopen jaar zowel op Filmfestivals als in de Nederlandse filmhuizen bijzonder succesvol. In het prestigieuze Spectrum-onderdeel van het IFFR is nuVeranote zien van de Chileense regisseur José Luis Torres Leiva. De vraag is nu of deze film meegaat in deze spiraal of juist een andere kant opgaat.
De setting is een idyllisch vakantie-oord in Zuid-Chili waar we een aantal mensen volgen in en rond een vakantie-oord, midden in de natuur. Op een losse, fragmentarische manier volgen we een aantal mensen die - los van elkaar - elk met kleine dingen bezig zijn. Er wordt geslapen in de zon, gezwommen in het zwembad, servetten netjes gevouwen en in de verte zoent een stelletje met elkaar. Al deze personages blijven apart van elkaar, bijna nergens kruisen de verhaallijntjes.
Met deze aanpak wordt het geen geraffineerd web van verhalen, maar eerder een film die van los zand aan elkaar hangt, waardoor een eenheid ver te zoeken is. Dat hoeft opzich niet uit te maken, als de afzonderlijke scenes maar voldoende overtuigen. Helaas is dat hier niet het geval. Veel situaties komen te gekunsteld over, waardoor je ook minder makkelijk meegaat in de momenten die wel geslaagd zijn. Hierdoor ontbreekt een motief of spanningsboog die de film voort zou kunnen drijven. Daarnaast worden deze scenes afgewisseld door stilstaande beelden en foto's, wat een geforceerde manier is om toch nog enige eenheid aan te brengen.
José Luis Torres Leiva is geen onbekende in Rotterdam. Zijn eerdere film El Cielo, La Tierra Y La Lluvia deed in 2008 mee aan de Tiger Award competitie. Zijn nieuwste film Veranois gefilmd met een Hi8 camcorder en doet zo door de grove korrel sterk denken aan een home-movie. Dit wordt versterkt omdat Torres Leiva dicht op de huid filmt. Dit levert een aantal mooie beelden op, van een rennende hond, een brommer en bossen en water. Helaas is dit niet genoeg om 93 minuten te blijven boeien.
Conclusie
Met een home-movie achtige aanpak geeft Chileens regisseur Torres Leiva een aparte sfeer mee aanVerano. De film met meerdere verhaallijnen blijft echter los zand, zonder een ensemble-stuk te worden. De aparte scenes weten ook los vaak niet te overtuigen. Daar kunnen de mooie beelden niet veel aan veranderen.
