Thaise Tigercompetitiefilm over jeugdliefdes en migratiedilemma's.
De afgelopen jaren zijn er veel films uit Thailand op het Filmfestival Rotterdam te zien. De Thaise cinema is al jaren booming, wat in 2010 naar voren kwam toen Weerasethakul de Gouden Palm voorUncle Boonmee Who Can Recall Past Liveswon. Enkele Thaise hoogtepunten op het IFFR de laatste jaren warenMundane HistoryenEternity. Deze films ontvingen beiden steun van het aan het festival verbonden Hubert Bals fonds en wisten beiden een Tiger Award mee naar huis te nemen. Ook Concrete Cloudsis zo’n Thaise Tigercompetitiekandidaat.
Na vijftien jaar keert Matt terug uit Manhattan naar Thailand en herenigt hij zich met zijn familie. De aanleiding is de dood van zijn vader, die zelfmoord pleegt door van het dak te springen. In Thailand ontmoet Matt zijn jeugdvriendin. Dan pikt de film ook het verhaal van zijn jongere broer Nic op, die worstelt met een soortgelijk probleem als Matt toen hij jong was; Thailand en zijn vriendin achterlaten of achterblijven in Thailand, dat weinig toekomstperspectief biedt.
De film speelt zich grotendeels af tijdens de economische crisis van 1997, maar door middel van zelf geschoten beelden probeert regisseur Lee Chatametikool de sfeer van vijftien jaar geleden te herscheppen. Voor deze nostalgische beelden gebruikte hij dezelfde acteurs die ook de hoofdpersonen spelen. Dit levert mooie beelden op, maar leidt wel af van de hoofdlijnen van de film die pas aan het einde weer samen komen. Minder omzwervingen had de film ongetwijfeld krachtiger gemaakt.
Want wat wil Chatametikool met zijn film precies zeggen? Dat mensen als Matt hun thuisland de rug toe keren? Of eerder dat er geen toekomstperspectief was en Matt geen andere keus had? Chatametikool brengt dit dilemma, dat ook bij Matt’s broer Nic speelt, te genuanceerd in beeld voor een simplistisch antwoord. Het is ongetwijfeld een autobiografisch dilemma, gezien het feit dat Chatametikool zelf in de VS film studeerde. Het is de sterke cast die deze nuance in de film ook naar voren weet te brengen, die uiteindelijk de film redden.
Conclusie
Chatametikool’s debuutfilm bracht hem van video en geluidsmontage naar de regiestoel. Dit blijkt uit de fraaie montagesequenties, die helaas teveel afleiden van waar de film werkelijk over gaat. Bij zijn volgende film zal Chatametikool zich volledig op de regie van zijn film moeten richten om een overtuigendere film te maken.
