Imagine 2010: Island of Dreams - recensie

Low-budget ode aan de Japans geëngageerde thrillers uit de jaren zestig.

Island of Dreams is net als Dark and Stormy Night en Black Dynamite onderdeel van het retro-magie programma. De films die in dit programma draaien, zijn films die spelen met filmgenres uit het verleden. Zo geldt dit ook voor Island of Dreams , die een ode is aan de thrillers die de Japanse Nikkatsu studio maakte in de jaren zestig.

low-budget
Vanaf de eerste seconde van de film is één ding direct duidelijk; het is een low-budget film, zoals zo veel films op het festival eigenlijk. Toch vraagt deze film om nog wat extra maatregelen. Zo is het beeld extra verkleind zodat we nog iets in het ruisende zwart-wit beeld kunnen zien. Vervolgens volgt er een aankondiging; het filmmateriaal is door de makers zelf bewerkt en kan daardoor niet overal 100% in orde zijn. Dankzij al deze maatregelen weet Tsuta de film een echt jaren zestig sfeertje te creëren waar alleen de Windows computers je even uit weten te halen, hoewel het nauwelijks echt storend werken. Dan zijn er ook nog de avant-gardistische montage-sequenties waar de inventieve pas 25 jaar oude Tsuta zijn virtuositeit laat zien, waarmee duidelijk wordt waarom hij ervoor heeft gekozen het filmmateriaal zelf te bewerken.

Te trouw aan het genre
Wat echter jammer is aan de film, is dat het verhaal niet het niveau weet te overstijgen van die oude Nikkatsu films, op een zelfde jammerlijke wijze als Dark and Stormy Night . (Amer doet dat wel, en overstijgt in zekere zin het genre) Een verbitterde terrorist die bomaanslagen pleegt in Tokyo, maar nog een klein beetje vertrouwen heeft in de mens vanwege een ziek klein meisje, terwijl hij uit de handen probeert te blijven van een politie-inspecteur, voelt namelijk nogal gedateerd aan. Als Tsuta slechts het technische vlak aangehouden had, zou hij wellicht geen authentieke ode aan die Nikkatsu thrillers hebben gemaakt, maar had het waarschijnlijk wel een betere film opgeleverd. Ook de cast weet nauwelijks te overtuigen, net als een paar referenties naar Japanse filmmakers uit de jaren vijftig erg flauw overkomen.

Island of Dreams is een niet zo geslaagde film van een jong talentvol regisseur, die te trouw is gebleven aan het genre waar hij een ode aan wilde brengen. Was hij wat minder braaf geweest en had hij ook wat meer risico met het script genomen, dan zou hij een veel betere film hebben kunnen maken, want aan inventiviteit ontbreekt het niet bij de jonge maker.