Een nostalgische trip naar de horror van de jaren tachtig.
Dat Ti West een liefhebber is van de jaren tachtig horrorfilm, is na het zien van zijn The House of the Devil een zekerheid. De referenties naar dat sfeervolle tijdperk zijn zo opzichtig dat de ode zelfs voor de leek zichtbaar is. Enorme walkmans, verouderde Coca-Cola bekers en foute synth-rock brengen je geheel terug naar de eighties. Was het niet geweest vanwege de ouder geworden tooth-fairy uit Michael Manns Manhunter (Tom Noonan), dan had je bijna geloofd naar een verloren pareltje te kijken.
Ode
De jaren tachtig. Student Samantha Hughes krijgt een baan als babysitter en moet oppassen tijdens een maansverduistering. In eerste instantie lijkt het een normaal klusje, maar langzamerhand begint ze te ontdekken dat de cliënten, die haar hebben ingehuurd, een gruwelijk geheim verbergen; ze willen de onschuldige Samantha gebruiken voor één van hun bizarre, satanistische rituelen.
De jaren tachtig. Student Samantha Hughes krijgt een baan als babysitter en moet oppassen tijdens een maansverduistering. In eerste instantie lijkt het een normaal klusje, maar langzamerhand begint ze te ontdekken dat de cliënten, die haar hebben ingehuurd, een gruwelijk geheim verbergen; ze willen de onschuldige Samantha gebruiken voor één van hun bizarre, satanistische rituelen.
De kenner van de jaren tachtig film zal zich verkneukelen met deze alweer vierde film van Ti West, de regisseur wiens debuut The Roost zo geliefd was bij Mr. Horror Jan Doense, dat het zelfs een release verdiende op zijn eigen label: ‘Mr. Horror Presents’. Een detail als een freeze-frame met letters in beeld, zoals het geval is bij de opening en aftiteling van The House of the Devil , is gewoon erg leuk en een cameo van jaren tachtig icoon Dee Wallace is natuurlijk ook altijd meegenomen. Gevaar met dit soort odes is dat de kwaliteit van de film vaak bedolven raakt onder de liefde naar een bepaald tijdperk en/of genre. Ti West heeft hier echter bewezen een zeer bekwame horror regisseur te zijn, want The House of the Devil is een prima op zichzelf staande film geworden.
Onjuiste balans
Onder begeleiding van knap en effectief sound-design en sterk geconstrueerde scènes wordt Samantha’s langzame ontdekking van het mysterie dat in het huis schuilt een spannende zit. Het grote huis is een gepast gekozen setting dat het gevoel van weleer prima weet op te wekken. ‘The old dark house’ is hier weer helemaal terug. Jammer is dat West deze ontdekkingstocht door het huis te lang uitrekt en de spanning slechts sporadisch tot echte hoogtes weet te brengen. Dit gebeurt wel wanneer het doel van de babysitters' aanwezigheid in het huis duidelijk wordt. De score, die tot dit moment goed, maar weinig karakteristiek is, doet je haren overeind staan met een paar flinke strijken en ook een bepaalde aanwezigheid in het huis is maar een naar ding. The House of the Devil is dan eindelijk de film geworden waar West de ganse speeltijd naartoe wil werken, maar wanneer je je denkt klaar te maken voor een explosieve climax, heeft de film de aftiteling, in freeze-frame, dat wel, helaas al bereikt. Ti West heeft de balans in het script niet helemaal weten te vinden, maar een aangename ‘trip down memory lane’ is The House of the Devil zonder twijfel.
Onder begeleiding van knap en effectief sound-design en sterk geconstrueerde scènes wordt Samantha’s langzame ontdekking van het mysterie dat in het huis schuilt een spannende zit. Het grote huis is een gepast gekozen setting dat het gevoel van weleer prima weet op te wekken. ‘The old dark house’ is hier weer helemaal terug. Jammer is dat West deze ontdekkingstocht door het huis te lang uitrekt en de spanning slechts sporadisch tot echte hoogtes weet te brengen. Dit gebeurt wel wanneer het doel van de babysitters' aanwezigheid in het huis duidelijk wordt. De score, die tot dit moment goed, maar weinig karakteristiek is, doet je haren overeind staan met een paar flinke strijken en ook een bepaalde aanwezigheid in het huis is maar een naar ding. The House of the Devil is dan eindelijk de film geworden waar West de ganse speeltijd naartoe wil werken, maar wanneer je je denkt klaar te maken voor een explosieve climax, heeft de film de aftiteling, in freeze-frame, dat wel, helaas al bereikt. Ti West heeft de balans in het script niet helemaal weten te vinden, maar een aangename ‘trip down memory lane’ is The House of the Devil zonder twijfel.
Conclusie
Ti West heeft goed zijn best gedaan zijn vierde film onder te dompelen in een jaren tachig sfeertje. The House of the Devil heeft gelukkig niet te lijden onder een te grote focus hierop en West laat zien gewoon een zeer bekwame horror regisseur te zijn. The House of the Devil is een heerlijke nostalgische trip, die ook nog eens een prima op zichzelf staande horrorfilm is.
Ti West heeft goed zijn best gedaan zijn vierde film onder te dompelen in een jaren tachig sfeertje. The House of the Devil heeft gelukkig niet te lijden onder een te grote focus hierop en West laat zien gewoon een zeer bekwame horror regisseur te zijn. The House of the Devil is een heerlijke nostalgische trip, die ook nog eens een prima op zichzelf staande horrorfilm is.
dinsdag 20 april - 22.10 uur, Kriterion 2
vrijdag 23 april - 21.50 uur, Kriterion 2
vrijdag 23 april - 21.50 uur, Kriterion 2
| Titel: | The House of the Devil |  |
| Genre: | Horror | |
| Regie: | Ti West | |
| Cast: | Jocelin Donahue, Tom Noonan, Greta Gerwig, e.a. | |
| Première: | Imagine | |
| Trailer: | - |
