Regisseur Jelle Nesna poogde met Carmen van het Noorden een eigentijdse, hiphop versie van de opera Carmen van Bizet neer te zetten.
Leuk te vermelden is, dat Nesna’s opa in 1919 eenzelfde bewerking van het klassieke Carmen verhaal maakte; de zwijgende pianofilm met dezelfde titel. Overigens is ook deze versie van Carmen van het Noorden te zien op het Nederlands FilmFestival.
Rechercheur Joz
De jonge en wat verward ogende rechercheur Joz (Tygo Gernandt) krijgt na zijn overplaatsing naar Rotterdam voor het eerst een moordzaak toegewezen, een met een fileermes toegetakeld hoertje Maria. Onwennig in zijn nieuwe verantwoordelijkheid als rechercheur gaat hij wat stuntelig te werk, en blundert zich door de film heen. Zijn eerste link met het slachtoffer is Carmen (Sanguita Akkrum ). Zij is tegelijkertijd hoer, zangeres, vrolijke vrijbuiter, én klust bij als visfileerder.
Doodsbang dat de kijker mist hoe sexy Carmen wel niet is, laat Akkrum geen mogelijkheid onbenut zich zo te profileren, waardoor ze vanaf minuut één ongeloofwaardig is als verleidelijke en zwoele vrouw. Wat je ziet is een schreeuwerig sletje, en Joz’ blinde fascinatie voor haar is dan ook moeilijk in te voelen. Joz, die zich heeft verloofd met een kuise Marokkaanse valt als een blok voor al dat geweld en stort zich in de armen van Carmen. De moordzaak sleept zich voort, en de verantwoordelijkheid valt Joz zwaar. Hij knoeit met ondervragingen, is veel te agressief en wordt uiteindelijk van de zaak afgehaald als het allemaal te lang duurt.
De geheimzinnige rapper
Zijn collega neemt het over en de film bereikt een dieptepunt als Carmens broertje, een zichzelf parodiërende hiphopper, opgepakt wordt voor de moord op Maria. Joz besluit hem in een vlaag van verstandsverbijstering te helpen ontsnappen en raakt verward in een neerwaartse spiraal van geweld. Doordat Joz wezenloos achter Carmen aanrent, mist hij de geheimzinnige rapper met capuchon die af en toe in beeld is, en de achtergrondrap zingt. De beats en semi-filosofische teksten van GMB, Duvel, Turk en Jiggy Djé moeten het geheel een urban tintje geven. .
Conclusie
Door de film heen worden stereotypen in zowel sfeerbeelden als personages te expliciet belicht, wat het verhaal in plaats van versterkt juist verzwakt. Het probleem van een nieuwe en eigentijdse versie proberen te maken van een oude succesformule, is dat het nieuwe en stadse er al gauw te dik bovenop ligt. Vanwege de eenzijdige karakters, het ongelijke acteerwerk en het flinterdunne verhaal is deze poging uitgelopen op iets wat veel weg heeft van een Rotterdams buurthuis initiatiefje voor straatjongeren. Hoewel de poging dapper, is Jelle Nesna er wat mij betreft niet in geslaagd een sterk verhaal neer te zetten. Kortom, geen aanrader.
