Met haar zes prijzen waaronder Beste Debuut, Beste Actrice ( Lotte Verbeek ) en de Internationale Persprijs is Nothing Personal van regisseuse èn scenarioschrijfster Urszula Antoniak één grote belofte.
Na de vertoning op het Filmfestival in Locarno staan filmfestivals in heel Europa in de rij om deze film te mogen presenteren. En dat is nogal wat voor een debuut speelfilm. Het Engelstalige Nothing Personal is een heerlijke, meeslepende film die alle ophef meer dan waard is. Arthouse film, maar zonder bijbehorende pretentie.
Eenzaamheid
Anne, een jonge, Amsterdamse vrouw ( Lotte Verbeek ) gooit haar spullen op straat, rukt haar trouwring af en vertrekt naar Ierland met een rugzak en een tentje. Het is duidelijk; hier is iemand die vrijheid nodig heeft, geen bemoeienis en sleur meer kan gebruiken in haar leven. Ze lift Ierland door zonder duidelijke bestemming. Al zwervend stuit zij op het afgelegen huis van de oudere Martin ( Stephen Rae ). In een paar zinnen spreken ze met elkaar af dat Anne meehelpt in huis en tuin in ruil voor eten. Als voorwaarde stelt Anne; géén persoonlijke vragen, verhalen, niks. Al is de situatie af en toe wat ongemakkelijk, ze lijken beiden tevreden met de afspraak. Toch verlangen ze allebei, eenzaam, naar een meer betekenisvolle verstandhouding, maar ze lijken niet in staat persoonlijk te worden.
Stilte
De kracht van de film zit hem in de stiltes tussen Anne en Martin. Zij zijn geen twee gekken die niet weten hoe ze moeten communiceren. Maar Anne heeft behoefte aan stilte en eenzaamheid, en Martin woont al jaren afgezonderd. Langzaam smelt hun starre houding, hoewel ze nog altijd praktisch zwijgend samenleven. Anne ruilt haar tentje in voor een kamer in Martins huis. Ze kookt een keer voor hem. Martin neemt haar mee naar het plaatselijke café. Hun gesprekken zijn nog altijd eenregelig, maar in elke scène zie je iets onaanwijsbaars veranderen.
Conclusie
Door de weinige dialogen en prachtig gekozen muziek in combinatie met het Ierse landschap is de film bijna betoverend. Hoe cliché ook; al kijkend hoop je dat de film niet meer stopt. Een niet te missen pareltje op het Nederlands Filmfestival.
