Het regiedebuut van Timo Veltkamp, winnaar van het Gouden kalf voor het scenario van Missing Link (1999), is bewonderenswaardig, heeft enkele gedenkwaardige scènes, maar is vooral een film voor een appel en een ei gemaakt.
Plot
De introverte, nauwelijks publicerende schrijver Joachim West (Marc van Uchelen), die door zijn listige uitgeefster Lea (Carly Wijs) 'onze huis-Dostojevski' wordt genoemd, staat tegenover een extraverte, bestseller-auteur Fabian Remarque (Harry van Rijthoven) met een writer's block. Wanneer Lea in naam van West, ten gunste van Remarque, een manuscript uitgeeft, hiermee ogenschijnlijk plagiaat pleegt, raakt het leven van de zichzelf bij zijn huisbaas (Justus van Oel) in de schulden gewerkte West in verdere problemen. Deze hoofdplot wordt omringd door een aantal met elkaar verweven subplots, waarmee Veltkamp een quasi mozaïkfilm voor ogen heeft, echter kleven aan de opbouw en structuur hiervan enige haken en ogen. Uitermate komisch is de verhaallijn van de enquêteur Bert De Brauw (Martijn Fischer) die eigenlijk uitvaarten verkoopt; minder geslaagd is de verhaallijn van Ilse (Rifka Lodeizen) want haar achtergrondverhaal verdient meer ruimte. In één scène wordt haar geheim ontrafelt, en creëert een sterk, opgevoerde spanning in het verhaal. Jammerlijk blijft haar verhaal op de achtergrond, maar gelet op het karige budget van de film, ruim100.000 euro, is hier natuurlijk een verklaring voor.
De introverte, nauwelijks publicerende schrijver Joachim West (Marc van Uchelen), die door zijn listige uitgeefster Lea (Carly Wijs) 'onze huis-Dostojevski' wordt genoemd, staat tegenover een extraverte, bestseller-auteur Fabian Remarque (Harry van Rijthoven) met een writer's block. Wanneer Lea in naam van West, ten gunste van Remarque, een manuscript uitgeeft, hiermee ogenschijnlijk plagiaat pleegt, raakt het leven van de zichzelf bij zijn huisbaas (Justus van Oel) in de schulden gewerkte West in verdere problemen. Deze hoofdplot wordt omringd door een aantal met elkaar verweven subplots, waarmee Veltkamp een quasi mozaïkfilm voor ogen heeft, echter kleven aan de opbouw en structuur hiervan enige haken en ogen. Uitermate komisch is de verhaallijn van de enquêteur Bert De Brauw (Martijn Fischer) die eigenlijk uitvaarten verkoopt; minder geslaagd is de verhaallijn van Ilse (Rifka Lodeizen) want haar achtergrondverhaal verdient meer ruimte. In één scène wordt haar geheim ontrafelt, en creëert een sterk, opgevoerde spanning in het verhaal. Jammerlijk blijft haar verhaal op de achtergrond, maar gelet op het karige budget van de film, ruim100.000 euro, is hier natuurlijk een verklaring voor.
De Nobelprijswinnaar is vooral sterk in timing in een aantal scènes, vooral de scène waarin Remarque een typmachine zoekt. De verkoper (Sieger Sloot) vraagt hem welk type typemachine hij zoekt, waarop Remarque antwoordt: "Met een poepkleur", verwijzend naar een beschrijving ervan door Lea in de voorafgaande scène. Het spel met taal, en vooral zinsbouw, "type typmachine", is Veltkamp vertrouwd, als regisseur moet hij zijn vorm vinden. De eerste helft van de film is rommelig gemonteerd, waarna het op papier grappige scenario een versnelling krijgt, die, gelukkig voor Veltkamp, de film uiteindelijk weet te redden. Timo Veltkamp toont zich een moedige strijder door geheel op eigen kracht, zonder subsidies en fondsen, een film te maken, waaraan acteurs kosteloos meewerken. Rifka Lodeizen, Femke Lakerveld, Carly Wijs, Harry van Rijthoven, Marc van Uchelen, Raymond Thiry, en een sterk acterende Justus van Oel. Als je zo'n cast weet te strikken, ben je bij voorbaat al de winnaar. Tot slot een pluim voor Lonneke Worm, wier zwart-wit beelden anno 2010 niets aan kwaliteit verliezen.
Conclusie
De in zwart zwit gefilmde low budget film De Nobelprijswinnaar heeft enkele scènes die vooral qua timing goed in elkaar steken; de film als geheel is vooral grappig. De grootste troef is natuurlijk het karige budget, waarmee Veltkamp eigenlijk zegt: "Go for it!". En in de tussenstand voor de Film1 Publieksprijs op het NFF staat De Nobelprijswinnaar , bij publicatie van deze recensie, vooralsnog op de eerste plaats. Het is een verdienste voor iedereen die aan deze film heeft gewerkt.
De in zwart zwit gefilmde low budget film De Nobelprijswinnaar heeft enkele scènes die vooral qua timing goed in elkaar steken; de film als geheel is vooral grappig. De grootste troef is natuurlijk het karige budget, waarmee Veltkamp eigenlijk zegt: "Go for it!". En in de tussenstand voor de Film1 Publieksprijs op het NFF staat De Nobelprijswinnaar , bij publicatie van deze recensie, vooralsnog op de eerste plaats. Het is een verdienste voor iedereen die aan deze film heeft gewerkt.
