NFF 2012: Dark Blood - recensie

Een eervolle afsluiting van twee bijzondere filmcarrières.

De creditrol vanDark Bloodverdwijnt langzaam in het zwart, lichten vullen de zaal. Een oude man, zichzelf ondersteunend op twee wandelstokken, stapt het podium van de Utrechtse Schouwburg op. Ondanks een wijze uitstraling is de man zichtbaar ontroert van de staande ovatie die niet lijkt te eindigen. Dit is duidelijk meer dan zomaar een première.

Inmiddels twintig jaar geleden besloot George Sluizer, die doorbrak met de thrillerSpoorloos (1988), een script van Jim Barton te verfilmen. Hoewel de opnames plaats vonden in 1993, gingDark Bloodafgelopen donderdag pas in première. Dat het film materiaal überhaupt nog aan vertoning toe is gekomen, is een wonder te noemen. 11 dagen voor het einde van de opnames overleed opkomend talent - en tevens hoofdrolspeler - River Phoenix aan een overdosis drugs in club deViper Roomin L.A. De productie kwam door dit tragische voorval compleet stil te liggen en met het ontbreken van een hoofdrolspeler werd voltooiing van de film door de productiemaatschappijen direct als onmogelijk beschouwd. Het materiaal kwam na jarenlange discussie in handen van de verzekeringsmaatschappij, die in 2000 besloot het materiaal te vernietigen. Toen Sluizer hier lucht van kreeg kon hij dit uiteraard niet over zijn hart verkrijgen en liet het materiaal ‘weghalen’.

Nadat de filmrollen nog eens jaren stof stonden te happen leek het lot in 2007 te bepalen wat er verder zou gebeuren. Sluizer werd getroffen door een slagaderbreuk en zijn overlevingskansen waren gering. Met niet lang meer te leven besloot hij te doen wat volgens hem noodzakelijk was: een kijkbare film maken en op deze wijze eer doen aan ieder creatief crewlid die ooit de opnames mogelijk maakte. Via het Filmfonds encrowdfundingdeed hij wat hij moest doen: “Het was altijd een stoel met 2 poten. Ik ben blij dat we er eindelijk 3 poten van hebben kunnen maken, zo kan de stoel tenminste overeind staan. Maar de vierde poot zal er nooit komen”, zo trok Sluizer de vergelijking met het proces van de film.

De ontbrekende scènes uit de film besloot Sluizer zelf in te spreken in de vorm van een korte beschrijving van de gebeurtenis. Een simpele techniek die verrassend snel went. Door tijdens de voice-overs, stills en sfeerbeelden te tonen, vormen de ‘gaten’ nergens een voelbaar obstakel. Met alle commotie rondom de film zou je bijna vergeten dat het ook nog om een verhaal gaat, waarin een ietwat verwaand Hollywood koppel een week door de woestijn trekt met een veel te dure Bentley. Het koppel: Davis (Jonathan Pryce) en Buffy (Judy Davis) krijgen autopech. Vlak voor ze verdrogen in de dorre woestijn worden ze gered door Boy (River Phoenix), een jonge en charmante maar manipulatieve kluizenaar. Hij rouwt nog steeds na om zijn vrouw, die omkwam door radioactieve straling van kernproeven. Nu is hij er van overtuigd dat de wereld snel zal vergaan. Aangetrokken door Buffy’s charmes probeert hij haar te overtuigen dat ze met hem moet onderduiken in zijn zelfgemaakte schuilkelder. Doordat Buffy deels op het geflirt van de jonge wildebras ingaat voelt Davis zich machteloos. Terwijl Phoenix formidabel één met de natuur speelt, raakt Pryce steeds verder ontwricht van de wildernis en wil hij niets liever dan naar zijn vertrouwde luxe leven. Een pijnlijk kat en muis spel met een scherp einde, gelukkig niet in tekst, maar in beeld.

En zo isDark Blood, met een aantal omwegen, een hele bijzondere en intrigerende film die speelt met het destructieve karakter van mens en omgeving. Op de voice overs na is er geen reden dit als halve film te zien. Het beeld is erg kundig gecorrigeerd en krijgt door de vreemde tijdsspanne een tijdloos karakter.

HoeDark Bloodzou zijn als alles was gedraaid zullen we nooit weten. Feit is dat het zonder twijfel de moeite waard is geweest deze film in ere te herstellen. Als het talent van Sluizer en Phoenix het daglicht nooit bereikt hadden, zou dat eeuwig zonde zijn geweest. Of de film, met alle rechtsverwikkelingen in nationale en internationale bioscopen te zien zal zijn is nog maar de vraag. Maar mocht je de kans krijgen hem te zien, is het een absolute aanrader.

Dark Blooddraait nog 1 maal op het NFF op 2 oktober om 22 uur in Rembrandt 1.