The Way Way Back - recensie

Luchtige weergave van een door relationele chaos geteisterde zomer.

Onderweg naar de vakantiebestemming vraagt Trent (Steve Carrell) zich af wat voor cijfer zijn stiefzoon Duncan (Liam James) zichzelf zou geven. De apathische Duncan reageert twijfelachtig waarop Trent besluit Duncan een 3 op een schaal van 10 te geven. Deze letterlijk uit het leven gegrepen scène van scenarist Jim Rash zet meteen de toon. De narcistische Trent wil met zijn evenzo narcistische dochter Steph (Zoe Levin) een familie vormen met zijn nieuwe liefde Pam (Toni Collette) en haar zoon Duncan. Ze zullen de zomer verblijven in Trent’s strandhuis, een woning binnen een gemeenschap waarin volwassenen voor even hun verantwoordelijkheden ontvluchten,

Duncan leidt zichtbaar onder dit gedwongen verblijf. Hij krijgt vrijwel geen aandacht van zijn moeder en wordt door Trent en Steph met argusogen aangekeken. Duncan’s introverte karakter draagt daar weinig aan bij. Met als gevolg dat hij door de buren en kennissen ook als zodanig wordt behandeld. Als kijker hoop je dat Duncan wat mondiger wordt, en dat gebeurt ook geleidelijk als Duncan de humoristische Owen (Sam Rockwell) leert kennen. Owen rekruteert Duncan bij het zwemparadijs waar hij de scepter zwaait, en geeft hem daarmee een duw in de rug op het pad naar zelfverzekerdheid. Als er dan ook nog iets amoureus opbloeit tussen Duncan en buurmeisje Susanna (AnnaSophie Robb), dan is het plaatje compleet.

Dat complete plaatje hoort enigszins bij de luchtige verhaalvorm die Jim Rash en co-schrijver Nat Faxon hebben gekozen. Naast hun schrijverskwaliteiten nemen ze de regie op zich en spelen ze beiden een bijrol. Rash en Faxon wonnen al een Oscar voorThe Descendantsen etaleren wederom hun creativiteit. Ze weten de van nature komische Carrell in een nieuw daglicht te plaatsen als een zelfzuchtig personage, en omlijsten alle misère met een luchtige presentatie. Die luchtigheid is echter niet volledig authentiek, en is beter uitgevoerd inThe Kids Are Allright enAdventureland.

Conclusie

The Way Way Backis mosterd na de maaltijd. Dit is een film die je in juni, aan de vooravond van de zomer wil zien. Spijtig genoeg hebben we nu in de herfst pas de mogelijkheid om deze film te bezichtigen. Desalniettemin, voor de liefhebbers van semi-kunstzinnige feelgood cinema zalThe Way Way Back niet snel vervelen.

The Way Way Back krijgt geen reguliere bioscooprelease in Nederland, maar draait deze week wel drie keer tijdens de Amsterdam Film Week .