Op zoek naar onconventionele vertelstructuren met studenten, ruimte vinden voor een visuele stempel en vampierfilms als toekomstplannen.
Met Capsule heeft regisseur Djie Han Thung een vernieuwende en onconventionele vertelwijze gepoogd toe te passen op film. Na enkele korte films maakte hij in samenwerking met de studenten van FAAAM (Film Actors Academy And Masterclasses) en het Mediacollege Amsterdam zijn eerste lange speelfilm. Deze week gingCapsulein première in het Ketelhuis te Amsterdam en het Louis Hartlooper Complex in Utrecht, een spannende volgende stap voor Han Thung.
Is het echt zo'n spannende stap?
Ik vond het héél spannend, om zo mijn allereerste film te vertonen. Dat neemt niet weg dat ik ontzettend tevreden ben over het eindresultaat, zeker gezien het budget en het initiële concept van het gevoel dat we wilde creëren. Dit gevoel van leven, betrekkelijkheid en de relaties van mensen onderling terwijl er op de achtergrond een onontkoombaar einde opeens heel dichtbij komt. Zeker als je naar het script kijkt en bedenkt dat alles vrij fragmentarisch is opgezet, geloof ik dat we deze sfeer de boventoon hebben kunnen laten voeren. Juist door niet voor alles een verklaring te zoeken, hebben we meer focus op het gevoel weten te leggen.
Vanwaar de keuze om, na toch al wat jaren regie ervaring, met enkel jonge studenten te gaan werken?
Het is een onderdeel van het project, dus je kunt heel kort door de bocht zeggen dat het moet. Normaliter geef ik les als stagedocent en ben ik veelal betrokken bij het praten met producenten, contracten controleren en eigenlijk het volledig begeleiden van deze acteerstudenten. Vervolgens werd ik gevraagd om de regie voor dit project op me te nemen. Na jaren in de weer te zijn geweest met korte films waarvoor de subsidie maar met moeite rond te krijgen was, zag ik hierin een unieke kans. Dat je dan met een klas van afstuderende studenten werkt, biedt een geheel nieuw perspectief.
De samenwerking met studenten kan ruimte geven aan vernieuwend of anders te werk gaan. Ging dit ook op voor Capsule of ondervond je dat men toch vastzat aan de traditionele regels van filmmaken?
Wanneer je met studenten werkt, heb je het voordeel dat je ontzettend lang kan repeteren. Omdat ze nog een opleiding volgen, konden ze vijf weken reserveren om te repeteren voor de eindfilm. Hierdoor kregen wij allen de kans om de karakters op elkaar in te laten spelen en op zoek te gaan naar de juiste vertaling en beweegredenen van een personage. Dat had ik nog nooit meegemaakt, als ik in het verleden al één repetitiedag had was dat al veel. Omdat er vrij weinig dialoog aanwezig is in de film moesten we goed op zoek gaan naar de juiste lichaamstaal. Daar was deze periode perfect voor.
De opvallende afwezigheid van gesproken tekst valt op. Rust deze keuze op een voorliefde voor het op deze manier acteren of probeer je hiermee de focus te leggen op de cinematografie?
Ik en Gerson, die het script geschreven heeft, kwamen al in een vrij vroege fase tot de keuze dat we een film wilden maken waarin dialoog niet het belangrijkste vertelmedium zou zijn. We wilden niet alles constant verklaren. De personages mosten zich kunnen definiëren door uitstraling, beweegredenen en de omgeving waarin ze zich bevonden. Ik wilde dat de acteurs en actrices werkelijk dachten als het personage, waardoor het ook voor hen natuurlijker voelde om niet alles maar te benoemen.
Het script kwam tot stand door intensief overleg tussen zowel jou als de scriptschrijver en de acteurs. Waarin zit volgens jou de essentie van dit verhaal verstopt?
In films vind ik het spannend en mooi als situaties gecreëerd worden waarin mensen gedwongen worden tot een bepaalde handeling. Waarin ze vanuit een zekere onmacht de controle weer proberen te krijgen. Tegelijkertijd ben ik ook weer ontzettend visueel ingesteld, waardoor ik deze mentale worsteling zo sterk mogelijk uit wil beelden. Wellicht zit daarin mijn hang naar het fantastische, dat ik alle middelen zou willen gebruiken om gevoel te visualiseren. Die visuele bijdrage aan het verhaal zie ik inCapsuleduidelijk terug.
Hoe krijgen we deze visie van jou dan te zien?
Ik ben met de cameraman rond de tafel gaan zitten en we hebben samen een breakdown gemaakt. We onderzochten hoe de film was opgebouwd en toen kwamen we erop uit dat ieder personage zijn eigen cinematografische aanpak verdiende. Iedere omgeving werd anders gefilmd: daar waar orde was, filmden we gecontroleerd, waar onrust was, werkten we met handheld. De onscherpte die hierdoor soms ontstond, maakte het menselijk naar mijn idee. Dat is waar mijn visuele kijk op het verhaal en de sfeer echt naar boven is gekomen. Al had ik het zonder het geweldige camerawerk natuurlijk nooit gekund.
Nu je eerste speelfilm in première gaat, wat kunnen we nog meer van je verwachten?
Ik heb een ontzettend goede ervaring gehad met Gerson, de scriptschrijver. Ik wil met alle plezier met hem verder werken, het klikt bij iedere gedachte en we zijn het snel met elkaar eens. Ik worstel momenteel met een film omtrent paranoia en dubbelgangers, maar als ik eerlijk ben is er één film die ik echt wil maken: een vampierfilm rond het jaar 1900. Geen slappe tienerfilm, maar eentje met echte romantiek en dat ware vampiergevoel van vroeger. Lijkt me fantastisch.
