Interview met regisseur Nick Jongerius (The Windmill Massacre)

The Windmill Massacre is het regiedebuut van Nick Jongerius. Melissa Blad sprak met hem.

Ik las dat je altijd al gefascineerd bent door windmolens in Nederland. Vermoedelijk de inspiratie was voor jouw regiedebuut?

“Jazeker, ik ben opgegroeid in de buurt van een hele enge windmolen toen ik klein was. Ik heb het idee dat dit iets is wat door mijn leven steeds terugkomt. Ik ben geboren op de houtzaagmolensingel en ik woon nu in een buurt in Leiden met heel veel molens. Het is iets wat ik altijd zag en eng vond.

Toen ik op zoek was naar een nieuw project om mijn tanden in te zetten vond ik dat ik daar iets mee moest doen. Persoonlijk vind ik windmolens hele enge mysterieuze dingen. Ze hebben geen ramen en het is echt een massief iets. Zo is het idee ontstaan voor deze film.”

Voorafgaand aan dit regiedebuut heb je vooral aan tv series meegewerkt. Wat heeft jouw voorkeur?
“De film die ik nu heb gemaakt, niet zozeer het horrorgenre maar wel Engelstalige films, dat vind ik het allerleukst om te doen. Ik heb als producer ook aan horrorfilms gewerkt en dan ondersteun je de regisseur met de film, maar nu wilde ik het heel graag een keer zelf doen. En daar is deze film uitgekomen. Ik vind het allemaal heel leuk om te doen, want je komt steeds in aanraking met hele leuke creatieve mensen en elk project is weer anders en nieuw. Maar… diep in mijn hart is het maken van kleine onafhankelijke Engelstalige films waar ik heel graag mee verder wil.”

Dus in de toekomst wil je ook meer Engelstalige films maken?

Zeker, in principe zou ik dat alleen maar willen doen. Omdat je dan een veel bredere markt aanspreekt.

“Persoonlijk vind ik het Britse filmklimaat heel interessant, met name de acteurs. De manier waarop Engelse acteurs zijn geschoold is heel technisch en heel goed. Ze kunnen fantastisch spelen. Ik heb drie producties op deze manier gedaan, twee als producer en een als regisseur, met Engelstalige UK-based acteurs. Daar wil ik mee verder. Ik heb niet een droom om naar Amerika te gaan.”

Jongerius met actrice Charlotte Beaumont

“Ik zou heel graag ook andere genres willen doen. Ik ben nu bezig met een nieuwe film, die hopen we volgend jaar in het najaar te gaan draaien, ook een Engelstalige film. Dat wordt een science fiction film. Horror heeft wel een speciaal plekje in mijn hart, maar ik wil niet alleen maar horror maken.”

Wat maakt jouw horrorfilm dan anderen?

“Wat ik hoop, is dat mensen eruit halen dat we hebben geprobeerd om een film te maken waar de karakters niet worden gezien als slachtvee. Slash movies gaan bijna altijd over een groep mensen die in een gebied terecht komen waar ze een voor een worden vermoord. In The Windmill Massacre hebben de karakters een diepere laag, iedereen heeft een bepaald verleden waardoor ik hoop dat ze interessanter gevonden worden en je met ze meeleeft.

Hopelijk zullen de kijker ook opmerken, dat we de film met een knipoog hebben gemaakt. Het is niet heel serieus, er zitten een paar komische noten in. Het is niet alleen maar geweld, absoluut niet.“

Zit er ook symboliek in de film?

“Ja, het is een gruwelsprookje dat over mensen gaat, die geconfronteerd worden met hun verleden en daarmee in het reine moeten komen. De symboliek gaat over hoe je met je verleden omgaat, vlucht je ervoor weg of confronteer je jezelf ermee.”

Met welk gevoel wil jij de kijkers naar huis ‘sturen’?

“Ik hoop dat ze enigszins gechoqueerd zijn, maar dat ze wel het idee hebben gehad dat ze een onderhoudende film hebben gezien en waar ze wel met een goed gevoel uitlopen. Ik hoop ook de niet-horrorliefhebber te overtuigen. Ik weet niet of dat gaat lukken, maar dat is wel onze insteek om meer diepgang aan het verhaal te geven waardoor we hopelijk een breder publiek kunnen aantrekken.”

Heeft u zelf nog een favoriet karakter uit de film?

“Dat is voor mij hetzelfde kiezen als de favoriet tussen je eigen kinderen te kiezen. Ik vind ze allemaal leuk! De main cast, dus iedereen die in de bus zit vind ik allemaal op hun eigen manier heel interessant. Wat ik wel kan zeggen, is dat het Japanse karakter en het jongetje jongen het dichtst bij mij als persoon staan. Er zit heel veel van mezelf in. Dat jongetje heeft een bloedziekte en daardoor staat zijn relatie met zijn vader onder spanning. Hij is 14 jaar en zit op het punt waar hij onafhankelijk wil worden en het allemaal zelf denkt te kunnen. Zijn ouders zien dat anders; dat is een detail in de film maar het is ook iets van mezelf en daarom heb ik het in de film gestopt. Zoals gezegd, staat het Japanse karakter ook dicht bij me als persoon. Ik ben zelf enorm gefascineerd door Japan, door hun levensstijl en hoe zij spiritualiteit beleven. Dat vind ik heel mooi en wilde ik heel graag in mijn film verwerken. Dus in die zin staan die twee karakters het dichtst bij me.”

“Nee, helemaal niet. Ik had helemaal geen idee dat zo’n teaser trailer tot zoiets kon uitgroeien. Het is eigenlijk elke keer een wonder als een film afgerond wordt. Er zijn namelijk zoveel factoren die ervoor kunnen zorgen dat het mislukt of halverwege strandt. Daarom is het elke keer een ware prestatie of zelfs een wonder als het lukt om zoiets van de grond te krijgen. Vervolgens zit je dan in spanning: hoe gaan de mensen erop reageren? Maar het is gelukt en ging in première tijdens Nederlands Film Festival, dus voor mij kan het al niet meer stuk.“