Een groepje fotografen staat op een druilerige vrijdagmiddag te wachten langs een Amsterdamse gracht. In het water dobbert een grote gele klomp met het logo van Jackass 3D er op. Het is wachten op een fotomomentje met Johnny Knoxville, Bam Margera en Jeff Tremaine.
Vooraf komt een dame van filmmaatschappij Universal Pictures vragen of we als-je-blieft geen gekke stunts willen uithalen. Niemand die daar überhaupt aan had gedacht, maar meteen komt de opmerking ‘ja, maar dit zijn toch de mannen van Jackass ? Die kunnen toch wel wat hebben?’ Duidelijk niet, want vervolgens komen alleen Jackass -opperhoofd Johnny Knoxville en regisseur Jeff Tremaine naar buiten. Waar is Bam? “Tsja, dit is nu eenmaal Amsterdam, hè?”, luidt het cryptische antwoord van een filmmaatschappij-medewerker. Johnny en Jeff stappen in het bootje en weten eigenlijk ook niet zo goed wat ze er mee aan moeten. Even samen met een bodyguard (!) op en neer naar de brug en dan snel de kant weer op.
Johnny Knoxville en Jeff Tremaine. Foto: Angel Eyes
Twee uur later. We schuiven aan voor een interview met de drie heren, maar dat blijken er al snel weer twee. Bam schittert wederom door afwezigheid. En, net als eerder die middag, komt een dame van de filmmaatschappij ons op het hart drukken dat we ab-so-luut geen gekke stunts moeten uithalen. Maar… waarom zouden we? We zijn toch allemaal professionals? Meteen een mooie eerste vraag dus.
Worden de heren zo vaak lastig gevallen door mensen die gekke stunts willen uithalen?
Johnny Knoxville: “Doordat mensen ons in onze films en tv-programma’s de meest wilde dingen zien uithalen, denken ze al snel dat we mannen van staal zijn. Maar soms zijn we ook maar gewoon mensen die even rustig door het leven willen stappen. Wij zijn niet altijd bezig met stomme stunts en dan krijg je vervolgens van wildvreemden de vraag of je hen in de ballen wil trappen. Wat is dat nou voor een vraag?”
Deze derde Jackass -film is in 3D. Was de 3D techniek ook de reden om een derde film te maken?
Johnny Knoxville. Foto: Angel Eyes
Jeff Tremaine: “Zeker niet. We hadden het idee dat de tijd er rijp voor was en gingen met het idee voor een derde Jackass -film naar de studio. Waarna men bij Paramount er op aandrong dat de film 3D zou moeten gaan worden. Aanvankelijk zagen we het niet zo zitten, onder meer ook omdat 3D camera’s zo groot zijn, maar ook omdat het zo’n ‘gimmick’ zou zijn. De derde film in 3D. Plus, we zijn gewend spontaan te werken en dat kan met zulk materiaal niet. Maar toen we de mogelijkheden zagen van het in daadwerkelijk 3D filmen, gingen we toch overstag. We kregen de mogelijkheid om cameratests te doen, maar voor ons waren dat eigenlijk vooral tests om te zien hoe de nieuwe crew zou werken. We hebben altijd met een vaste ploeg gewerkt en dat kon in het geval 3D niet vanwege de complexiteit van de camera’s. Toen bleek dat die crew net zo gek was als wij, konden we door.”
Toch kan ik me zo voorstellen dat veel van de ‘guerilla shots’ met een verborgen camera lastig te maken waren met zo’n grote 3D camera.
Jeff Tremaine: “We hebben dan ook her en der wat gesmokkeld. Shots die we echt niet konden maken met zo’n grote camera hebben we digitaal geschoten en later in 3D omgezet. Andersom gaven de mogelijkheden van 3D ons enorm veel inspiratie. Bijvoorbeeld voor de shots waarin we een dildo afvuren en de ‘Rocky’ stunts van Bam (waarin hij nietsvermoedende collega’s van achter besluipt en hen eerst een glas water op de linkerkant van het gezicht gooit en als ze dan de andere kant op wegduiken geeft hij ze een ‘rechtse’ met een bokshandschoen) hebben we een speciale camera laten ontwikkelen die slow motion 3D mogelijk maakte. Het was de duurste 3D camera ter wereld.”
Johnny Knoxville: “En ook de eerste waar overheen werd gekotst. Daar sta je dan met je mooie apparatuur… Leg dat maar eens uit aan degenen die de camera voor ons hadden betaald.”
Hoe bepaal je welke stunts je wel of niet uitvoert en of ze uiteindelijk geschikt zijn voor een film?
Jeff Tremaine: “Het lastige van Jackass -films is dat je niet makkelijk zegt ‘dat doen we nog een keertje over’. Dus een stunt moet werken en vervolgens moet het er ook nog eens meteen goed op staan. Is een van die twee criteria niet gehaald, dan is het niet geschikt voor een film. Al is het in het laatste geval wel zo dat als we een echt mooie stunt hebben en het beeld is niet zo super, dat we er toch voor kiezen het in de film te monteren. Je moet het doen met wat je hebt.”
Johnny Knoxville: “Al zijn er wel een aantal dingen die ik voor deze film vaker heb gedaan. Bijvoorbeeld de scène op het American Football veld. Ik ben een aantal keer echt goed geraakt, maar dan lag ik op de grond en was ik nog bij bewustzijn. Dan wist ik ‘dat moeten we nog maar een keer doen’, ook al doet het enorm veel pijn.”
Het valt me op in de film dat de twee maal dat je door een woest hoefdier wordt gegrepen - eerst een buffel, later een stier – je vlak voor het moment dat het dier je raakt een sprongetje maakt. Is dat een manier om jezelf te beschermen tegen de impact van de klap?
Johnny Knoxville: “Nee, dat is vooral gedaan voor het dramatisch effect. Als je zo vaak door dieren wordt geraakt als wij, weet je op een gegeven moment wat het resultaat zal zijn op camera. Buffels en stieren komen op je af met hun hoofd naar de grond toe gericht. Dat betekent dat je op het moment dat je wordt geraakt naar beneden gedrukt wordt en de kans bestaat dat ze over je heen lopen. Doet net zo veel pijn, maar ziet er minder mooi uit. Spring je omhoog, dan geven ze een zet mee met hun hoofd en vlieg je door de lucht.”
Jeff Tremaine: “En dat zijn nou juist de shots waar ik als regisseur naar op zoek ben. Als Johnny door de lucht vliegt, ziet dat er in 3D zo echt uit. Het is net of hij voor je bioscoopstoel weer zal landen.”
Johnny Knoxville: “Het ziet er dan ook echt uit, omdat het echt is… au…”
Als je van jezelf weet hoe veel pijn een bepaalde stunt heeft gedaan, is het dan nog wel leuk om het zelf terug te zien?
Jeff Tremaine. Foto: Angel Eyes
Jeff Tremaine: “Je had bij de eerste screenings moeten zijn om te weten dat er niemand zo hard lacht om de eigen stunts als zij die ze hebben moeten ondergaan. Hoe veel pijn het ook deed, ze lachen om het hardst.”
De meeste stunts die jullie uithalen zijn uniek. In die zin dat niemand ze ooit heeft geprobeerd. Je moet namelijk wel gek zijn om het te proberen. Hoe bepaal je wanneer iets veilig genoeg is? Of denk je helemaal niet na over eventuele risico’s?
Johnny Knoxville: “Je moet daar niet te veel over nadenken. We bedenken een stunt en gaan dan kijken of ‘ie uitvoerbaar is. We zijn ’s werelds meest beroerde stuntmannen en schijten in ons broek bij de meeste stunts die we doen. Maar dat weerhoudt ons niet…”
Maar hoe werkt dat dan bijvoorbeeld met zo’n stunt dat je verkleed als kerstman in een 20 meter hoge boom klimt en dan die boom om laat zagen? Calculeer je daarbij vooraf echt geen risico’s in?
Johnny Knoxville: “Als je zoiets bedenkt, ga je er vanuit dat de sneeuw op de grond je val zal breken. Maar verder denk je niet na over de risico’s. Toen ik in die boom zat, kreeg ik het wel ineens enorm benauwd. Daar pas realiseerde ik me hoe stom die actie eigenlijk was en vooral dat 20 meter heel erg ver vallen is.”
Jeff Tremaine: “Ik heb hem nog nooit zo stil gezien voorafgaand aan een stunt. Hij zat boven in die boom gekleefd met zijn armen strak om de takken. We hoorden ‘m helemaal niet. Dat is niet zoals we Johnny kennen.”
Johnny Knoxville: “Omdat we de stunt hadden bedacht met het oog op de sneeuw aan de onderkant van de heuvel. Maar ik zat daar bovenin en bedacht toen pas dat als ze verkeerd zouden zagen of mijn gewicht te ver zou overhellen, de boom ook naar links of rechts zou kunnen kantelen. En daar lagen alleen maar rotspartijen. Uiteindelijk heb ik aan die stunt alleen een schouder uit de kom overgehouden. Een aanvaardbare fysieke schade voor zo’n klap.”
Zijn er stunts waar je achteraf spijt van hebt?
Johnny Knoxville: “Nee, ik heb nergens spijt van. Het enige waar ik wel spijt van heb in mijn carrière is dat ik de eerste Jackass -film niet meer aanwezig was op de set. Ik ben geloof ik in totaal maar drie draaidagen aanwezig geweest, de rest van de tijd zat ik in de kroeg. Terwijl het grootste deel van het succes toch is dat we met vrienden malle stunts bedenken en die met zijn allen ook gaan uitvoeren. Andersom ben ik ook niet heel trots op bepaalde stunts. Het is allemaal begonnen omdat we er lol in hebben maffe dingen uit te halen met zijn allen en – hoewel ik heel dankbaar ben voor de inkomsten die het met zich meebrengt – het is ons nooit om het geld te doen geweest. Die lol moeten we zien vast te houden. Ik ben gewoon heel blij dat iedereen het er tot nu toe relatief heelhuids vanaf heeft gebracht.”
De Jackass -films zijn een soort van ‘eeuwige puberlol’. De cast loopt tegen of is al over de 40 jaar oud…hoe lang gaan jullie dat nog volhouden? Niet zozeer geestelijk, maar vooral lichamelijk?
Johnny Knoxville: “Daar hou ik me niet zo mee bezig. Voelt een volgende film goed, gaan we dat doen. Zo niet, dan niet. Ik wil me ook op ander vlak wel proberen te ontplooien. ‘Echt’ acteerwerk en zo. Maar ik heb geen vastomlijnde plannen.”
Jeff Tremaine: “Deze film was in Amerika al succesvoller dan we ooit hadden durven hopen, dus er zal ook vanuit de filmstudio ongetwijfeld de vraag om meer komen. Er komt een Jackass 3.5 , met daarin stunts die de oorspronkelijke film niet haalden. Met betrekking tot een vierde… Alle films hebben hetzelfde stramien doorlopen. Na een film duurt het een jaar of drie voordat iedereen is bijgekomen, fysiek en geestelijk. Daarna ben je nog een jaar kwijt met ideeën verzinnen en opnemen. Dus als er nog een vierde komt, zal dat pas rond 2014 zijn.”
Na het interview lopen we weer naar buiten en daar staan ineens paparazzi en cameraploegen klaar. Een snelle blik op de smartphone leert ons dat, terwijl wij bezig waren met de interviews, omroep PowNed (het journalistieke equivalent Jackass ; brutale puberlol door mensen die daar eigenlijk al veel te oud voor zijn) met luide trom een relletje had geschopt. Zij hadden Knoxville die morgen met haring om de oren geslagen. Universal wilde vervolgens de opnames hebben et cetera, et cetera. We hebben de storm in het nog niet eens voor een kwart gevulde glaasje water allemaal kunnen zien op televisie. Dat verklaarde meteen het bijna panische ‘geen stunts a.u.b.’ gedrag van de pers- en promotieafdeling van Universal. Maar laten we eerlijk zijn, die haringstunt heeft wel voor wat opwinding gezorgd tijdens een wat verder voor Jackass -begrippen anders behoorlijk geruisloze promotiedag was geweest.
Jackass 3D draait nu in de bioscoop.
