In de film had je een paar scènes waar je met jezelf moest acteren. Hoe was dat?
Colin Farrell: Ik herinner me dat Sam Jackson ooit zei dat hij van het ‘groene’ scherm houdt, omdat hij dan met zijn favoriete acteur mocht werken: hijzelf. Het was grappig om en Quaid en Hauser te spelen. De scènes met Hauser werden nadat de film was opgenomen pas geschoten. Er is één scène met Quaid, Hauser en een piano die zeven of acht maanden na de shoot van de film was opgenomen.
Heb je teruggekeken naar de orginele Total Recall voordat je zelf aan de film begon?
Colin Farrell: Ja, dat heb ik, enkel en alleen ter inspiratie. Waarschijnlijk heeft het me meer me zenuwen bezorgt, echt! Ik heb de film nog een keer gekeken nadat ik mijn contract had getekend. Ik heb de film waarschijnlijk al vier of vijf keer gezien in mijn leven en ik vond het na de eerste keer kijken een hele goede film. Er zijn natuurlijk fanatieke fans van deze film, die de eerste film helemaal fantastisch vinden en waarschijnlijk niet graag zien dat er een remake van gemaakt wordt. Maar er zitten grote verschillen in de beide films, vooral de toon. Toen ik het script las, het voelde zo anders, ook al is het plot hetzelfde.
Dit is de tweede Philip K. Dick bewerking dat je hebt gedaan. Heb je het originele verhaal van Philip K. Dick gelezen?
Colin Farrell: Ik heb het gelezen. Ik verwonderde me over de complexiteit die Philip K. Dick kan vertellen met betrekking tot het breken van de psychologie van een persoon en de onzekerheid van wat echt was en wat niet. Ik vond het briljant! Het concept van de implantatie van het geheugen en ervaring, wat een fantastisch concept is, maar hoe dat is uitgewerkt in een verhaal, in beide films, is ongelooflijk anders dan het korte verhaal. Ik heb gelezen dat "deze film terug gaat naar het korte verhaal ', maar ik denk:" Nee, dit niet het geval. Dat is onzin."
Was je verrast dat er niet meer zinnen en dialogen overeen kwamen met het origineel?
Colin Farrell: Nee. Als je alleen maar anders probeert te zijn, omdat je anders wil zijn dan geldt de algemene regel hiervoor en kom je uiteindelijk in de problemen. Ik denk dat deze regel ook toepasbaar wanneer je een ‘remake’ maakt. Als je op een of andere manier toch een unieke manier van verhalen vertellen en filmmaken weet te vinden en toch het origineel kunt behouden zonder er teveel aan te veranderen, dan lijkt me dat een hele wijze zet. Ik denk dat de schrijvers vanTotal Recalldaar aardig in gelukt zijn. Zeker toen ik het script las.
Er zitten geen echte oneliners in de film. Ik vind het leuk dat ze een andere weg ingeslagen zijn en ik vind het leuk dat er geen Mars in het derde deel aanwezig is. Toch was ik als filmfan wel een beetje geïrriteerd omdat ik dacht: Oh, er is geen Mars, geen mutanten, geen kleine mannetjes met machine geweren die mensen neer schieten.”
Met de huidige staat van de economie, denk jij dat het verhaal van een man die probeert te ontsnappen van de werkelijkheid, tegenwoordig meer relevant is?
Colin Farrell: Ja. Ik denk dat alles wat van buiten onszelf komt een poging is om te kunnen ontsnappen van het leven, meestal gebeurt dit door middelen zoals drugs of drank.
Ik denk dat ieder van ons elke dag op zoek is naar de betekenis in ons leven. Ik denk dat dat erg jong begint. Je kijkt naar je ouders, een van de ouders, pleegzorg of wat het ook mag zijn hebben, je voortdurend op zoek bent naar betekenis. Je bent op zoek naar waar je past.
Was het ongemakkelijk om Kate Beckinsale, de vrouw van de regisseur, te kussen?
Colin Farrell: Oh ja (lacht)! Het was één van de meest oncomfortabele momenten in de vijftien jaar dat ik acteur ben. En Len Wiseman (regisseur) bleef zelfs in kamer! God zij dank dat ik niet meer met haar hoefde te doen.
Had je gewild dat Wiseman de set zou verlaten?
Colin Farrell: Nee, zeker niet (lacht).
In de meeste sci-fi films zie je een mooie donkere toekomst. Wat denk jij over de visie van een optimistische toekomst in plaats hetgeen wat we nu telkens zien?
Colin Farrell: Soms is de beste manier om te zien waar een persoon staat, is te laten zien waar ze naartoe gaan. Soms staan mensen te dicht op iets om te kunnen zien hoe het is, maar wanneer je hen laat zien hoe het misschien kan worden, dan kunnen ze, een beter beeld krijgen van wat hen in de toekomst te wachten staat. Ik denk ook dat science fiction een afstand en een zekere objectiviteit biedt waar men naartoe gaat “het is in de toekomst, dus het gebeurd niet nu”. Dus, er is niet een onmiddellijke angst of afweer die toeslaat. Als het kritiek is op iets in het heden, dan is het te dichtbij. Het is te persoonlijk dat het niet kan worden toegestaan dat iets eigenlijk gebeurt is.
