Synopsis:

Chaplins komische aanklacht tegen de vervreemding die een kapitalistische samenleving teweegbrengt, leverde hem het verwijt op een communist te zijn. Hetgeen de maker ten stelligste ontkende. Niets anders dan amusement had de regisseur van The Immigrant, The Kid en The Gold Rush voor ogen gestaan. Als in 1936 Modern Times van Charlie Chaplin in première gaat, staat de wereld op het punt van breken. Het is crisis, banken vallen om; tegelijkertijd raast de modernisering voort: in de wereld van staal, glas en beton worden efficiëntie en nuttigheid de maat der dingen. Geen wonder dat de film uitgroeide tot het boegbeeld van kritiek op de geïndustrialiseerde samenleving, waarin vooral de kleine man aan de lopende band in de fabriek vermorzeld dreigt te raken tussen de altijd doordraaiende raderen. Dictators als Hitler en Mussolini verboden dan ook opvoering van de film: een stok tussen de spaken van de arbeidsproductiviteit was het laatste wat het zich op oorlog voorbereidende Duitsland en Italië konden gebruiken. Afgezien van alle symboliek die Chaplin er al dan niet bewust in had gestopt, is zijn ‘story of industry’ vooral een geestige parodie; de scène waarin Chaplin met steeksleutel en al bekneld raakt in het raderwerk van de machines is klassiek geworden. De stille film - Chaplin had niet veel op met de komst van de talkies - werd voorzien van een door de regisseur zelf geschreven muzikale score, waarvan hij de uitvoering ook zelf dirigeerde.