Na een nuclaire aanslag vluchten acht mensen naar een kelder. Daar zullen ze onder erbarmelijke omstandigheden moeten afwachten tot ze ooit weer naar buiten kunnen gaan.
Wanneer een atoombom New York verwoest, vluchten acht mensen de kelder in van hun appartementencomplex. Aldaar blijkt de dat de toevlucht nog niet eens zo’n slecht idee was, want de kelder is de residentie van huismeester Mickey (Michael Biehn). Met een voorraad levensmiddelen en een badkamer waarin een toilet aanwezig is dat is aangesloten op een septische put, kunnen de overlevenden het nog wel even uithouden. De eerste dagen van hun verblijf in de kelder kenmerken zich door angst en nieuwsgierigheid, maar als de voedselvoorraad slinkt en de onwetendheid over wat er ‘buiten’ is gebeurd de overhand begint te nemen, verandert hun toevluchtsoord langzaam in een luguber spookhuis.
Improviseren
Xavier Gens is een 36-jarige Franse regisseur die absoluut geen moeite doet om de flamboyante elitaire beeldbewaker te zijn. Met een uiterlijk dat doet denken aan een aan computerspelletjes verslaafde puber en filmtitels als:The ABC’s of Death, Cold SkinenFrontier(s)(over Moslims die in aanraking komen met Neo-Nazi’s), kan je niet anders dan concluderen dat Gens een liefhebber en kenner is van het horror en thriller genre. Beïnvloed door John Carpenters jaren ’80 oeuvre maakt Gens naar eigen zeggen genrefilms waarin de karakters en hun achtergrond een belangrijke rol spelen.The Divideis de eerste film waarin Gens werkt met een Amerikaanse cast om zo de reikwijdte van de film te vergroten. Om de geloofwaardigheid en ontwikkeling van de karakters te versterken, liet Gens de acteurs veel improviseren. Volgens Michael Biehn (The Terminator, Aliens) mocht hij zelfs hele scènes in de film schrijven. Niet iedere acteur was blij met deze vrijheid. Volgens Gens kon hoofdrolspeelster Lauren German maar moeilijk wennen aan de onvoorspelbaarheid van haar mannelijke collega’s. Aangezien dat ook is waar het in de film om draait, had Gens zich geen betere reactie van German kunnen wensen.
Twee werelden
The Divideis een film die bestaat uit twee werelden. De wereld buiten de kelder zien we maar even en het blijft voor zowel de mensen die zich in de kelder bevinden als de kijker compleet onduidelijk wat er nu van de wereld is overgebleven. Een prangende vraag die ook steeds blijft hangen bij de kijker. Als het een bewuste keuze is geweest van Gens om hem ook in het ongewisse te laten en bijna letterlijk mee de kelder in de sleuren, dan heeft dat zeker effect. Die hoofdpersonen worden overigens vormgegeven door sterke acteurs. Hoewel ze zich soms iets teveel laten meeslepen door de omstandigheden, kan er nergens een rotte appel worden ontdekt. Qua effectieve beeldtijd en de aard van haar karakter lijkt het erop dat Eva (Lauren German) de belangrijkste rol speelt. Er is echter maar één personage waarvan we ook nog wat achtergrondinformatie krijgen en dat is Mickey. In eerste instantie doet hij zich voor als een bullebak die niet van mensen houdt, maar door de spullen in zijn huis en de beelden van zijn verleden lijkt hij de enige van het stel die te vertrouwen is. Een jammerlijke misvatting, waardoor de andere karakters minder aimabel worden dan Mickey. En als juist de klootzak van het verhaal aardig wordt gevonden, dan gaat er iets niet helemaal goed bij de totstandkoming van de karakters.
Gezellige theekransjes
Vanaf het moment dat de robuuste ijzeren deur wordt vast gelast, voel je claustrofobische paniek en denk je maar aan één ding: het vinden van een uitweg. Dit wordt alleen knap lastig als je omringd wordt door mensen die gek worden van de honger en uitzichtloosheid. De mensen inThe Divideveranderen langzamerhand in de meest primitieve versies van zichzelf en dat belooft zeker geen gezellig theekransje in het hof van Eden. Een septische put, een paar lijken, een slinkende voedselvoorraad en twee vrouwen op een gezelschap van zes mannen; dit is inderdaad geen opsomming die leidt tot euforische toestanden. Met elke scène weet je dat de momenten die daarop gaan volgen je eigenlijk niet wil zien. Toch word je geconfronteerd met de verschrikkelijke kant van de mens die je eigenlijk helemaal niet wilt kennen. Maar de beelden zijn als een geflipte psychopaat die een onschuldige voorbijganger te grazen neemt, er is geen ontkomen aan. Er zit dus niets anders op dan met enige gevoelens van misselijkheid de film uit te zitten.
Conclusie
Als je eens een andere wereld wilt bezoeken, dan is Gens je man. Hij neemt de kijker moeiteloos mee naar zijn wereld in de kelder. Je denkt met de hoofdpersonen mee en hoopt net zo hard als zij dat ze een uitweg vinden. Deze zoektocht wordt belemmerd door de almaar verslechterende geestestoestand van de vluchtelingen. Dit resulteert in een waargorefesten laat niets anders dan een ransbak van een film over die enkel geschikt is gevorderde kijkers in het horrorgenre.
