Taken 2 - recensie

Taken verraste alweer vier jaar geleden met flitsende, rechttoe rechtaan actie en vooral: Liam Neeson als actieheld, de A-lijst versie van Seagal. Valt er zonder dat verrassingselement nog genoeg lol te beleven?

Wraak blijk je nog altijd het beste koud te kunnen serveren. Het stelletje tuig uit Albanië, dat inTaken talloze levens vernietigde door in meisjes te handelen, kreeg wat het verdiende. Een kogel door de kop, een gebroken nek of elektrocutie. Zo gingen de dingen in het leven van Bryan Mills. Maar ondanks dat het uitschot was, hadden deze Albaniërs natuurlijk wel ouders. In dit geval de grommende Rade Serbedzija, die nog harder bromt en zinnen nog slechter articuleert dan Sylvester Stallone. Zijn zoon ging in deel 1 op de meeste pijnlijke manier de pijp uit - elektrocutie - en het enige levensdoel wat vaderlief nog heeft, is Mills te laten boeten voor zijn daden.

De geruchtenmachine draaide volop over het plot van deel 2. Zou dochter Kim nu het werk van haar vader moeten overnemen? Dat valt uiteindelijk wel mee. Ze mag papa vooral assisteren. De scènes die daaruit volgen, gaan op zijn Bessons, met een nog jonge vrouw als actieheld. Uiteindelijk mag Liam Neeson als vanouds huishouden. Neeson zit wederom prima in zijn rol en is intens en cool als actieheld. Toch kun je nu duidelijk zien dat de jaartjes gaan tellen voor de acteur, met name in de actiescènes. Verder zitten vrouw en dochter, Famke Janssen en Maggie Grace ook redelijk in hun rol. De rest van de acteurs levert geen sterke prestaties en voldoen vooral aan alle vooroordelen die je maar kunt bedenken over Oost-Europeanen.

Regisseur Olivier Megaton neemt het stokje over van Pierre Morrel. Laatstgenoemde laat in zijn films zien oog te hebben voor snelle, flitsende actiescènes. Wat Megaton tot nu toe echter heeft laten zien, is niet om over naar huis te schrijven. Films alsTransporter 3 enColombianazijn lompe zeperds eerste klas. Ook heeft hij duidelijk geen oog voor snelle, dynamische actie, iets waarover Morrel wel beschikt. Gelukkig weet hij hier de actie net wat meerschwungmee te geven dan in eerdergenoemde fil De achtervolgingen zien er goed uit en ook de gevechten tussen Neeson en de tientallen schurken zijn lekker vlot en hard. Het oogt allemaal net wat minder statisch, watTaken 2 de beste film van de regisseur tot nu toe maakt. Wat echter wel op een negatieve manier in het oog springt, is de grote inspiratiebron van Megaton voor deze film:Drive. Leuk dat hij zulke goede films bekijkt, maar het zorgt wel voor merkwaardige momenten. In enkele scenes worden de nummersA Real HerovanCollege enTick of the ClockvanThe Chromatics gebruikt/misbruikt om éénzelfde factor coolheid te behalen. Vooral bijTick of the Clockis dat gênant. MetDrive constant in het achterhoofd, kun je de scène van deze film haast niet meer serieus nemen.

De frisheid van deel één ontbreekt wel een beetje bij deze film. Toch blijft het vermakelijk om naar Neeson te kijken als actieheld. Aan dit vervolg, hoe simpel het ook allemaal is, valt nog genoeg lol te beleven. Vernieuwingsdrang kent de film geen moment, maar vermakelijke, goed in beeld gebrachte actie alom. Zo zien we een goede scene waarin Neeson en Janssen worden gekidnapt, een achtervolging over de daken, een groot aantal scenes waarin Neeson afwisselend zijn pistool of vuisten laat spreken en een mooie achtervolging van de taxi waarin Mills met zijn dochter zit. De manier waarop dat allemaal gebeurt is bloedserieus. Dat maakt het soms onbedoeld lachwekkend. Toch valt er af en toe ook nog wel oprecht te lachen. Zo moet de dochter van Mills met de taxi schurken afschudden zonder een rijbewijs te hebben. Maar ja, wat moet je anders. ''Can you shoot?'' vraagt Bryan aan zijn dochter. Als het antwoord nee blijkt, volgt zijn droge no-nonsense antwoord: ''Then drive!'' Die achtervolging is het hoogtepunt van de film. Alleen het einde, wat vrij snel volgt, valt wat tegen.

Het verrassingselement van het eerste deel mag dan compleet weg zijn, toch weetTaken 2 wel te vermaken. Het verhaal staat bol van clichés, de bloedserieuze toon zet onbewust aan tot lachen en de liefdesverklaring voorDrive heeft eenzelfde effect. Zet daar tegenover een enorm coole Liam Neeson, veel actie en als hoogtepunt de achtervolging van de taxi waarmee Mills en zijn dochter de schurken afschudden, en je hebt uiteindelijk toch een vermakelijke film. Die je wel tijdens de aftiteling al weer vergeten bent.