Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: hoe zit het met de dames?
Toen ik in de bioscoop op Boyhood zat te wachten, kwam de trailer voorbij van het Da Bounce Urban Film Festival. Het leek me leuk, maar de trailer maakte me ook verdrietig. In mijn gezelschap merkte iemand op: ‘Urban betekent zeker dat er gekleurde mensen inzitten.’ Een rotopmerking natuurlijk, maar hij legde wel een groot probleem bloot binnen deze samenleving.
Sowieso doet het bestaan van het Da Bounce Urban Film Festival dat. Natuurlijk ben ik blij dat het er is, want het is tof om een paar dagen lang alleen maar films met hoofdrollen en bijrollen voor afro-Amerikaanse en Afrikaanse acteurs te zien. Maar het maakt me ook verdrietig: hoeveel afro-Amerikaanse acteurs kan de gemiddelde Nederlander opnoemen?
Denzel, Cuba, Will, Halle, Morgan en natuurlijk Samuel, maar dan ben je er al zo’n beetje. Er zijn er wel veel meer, maar ze worden simpelweg zelden in een rol geplaatst die hoofdrol genoemd mag worden zonder dat daar ook weer blanken bij komen kijken. Pijnlijk toch? We hebben in 12 Years a Slave de horrorhistorie kunnen zien herleven van de slavernij waarin gekleurde mensen terecht zijn gekomen, maar vervolgens zorgen we niet dat bijvoorbeeld grote franchises als The Hobbit en superheldenfilms gekleurde mensen in de hoofdrol stoppen. Gelukkig heeft Disney het wel begrepen met John Boyega in Star Wars , hoewel we daar natuurlijk het eindresultaat nog maar van moeten zien.
Nu is dat in de Nederlandse filmindustrie natuurlijk net even anders dan in de Amerikaanse. We hebben hier immers niet alleen de Surinaamse en Antilliaanse gemeenschap, maar ook Marokkanen, Turken en bijvoorbeeld Polen. Het zijn grote groepen die zich niet goed vertegenwoordigd zien op televisie en in film. In Amerika heb je qua grote groepen de blanken, Afro-Amerikanen, Latino’s en veel Aziaten. 12 procent van de Amerikanen is Afro-Amerikaans, maar dat zie je simpelweg niet echt terug in de filmindustrie. Zonde toch?
Nu heeft het over het algemeen geen zin om keihard te protesteren, want dat drijft mensen alleen maar nog verder uit elkaar. Daarom ben ik erg blij dat er iets is als Da Bounce Urban Film Festival. Die organisatie wil op een positieve manier, door simpelweg de films te laten zien, aandacht vestigen op die films en zelfs geld lospeuteren om in Europa meer van dit soort films te kunnen maken.
Ik raad dan ook iedereen aan om naar dit festival in de Westergasfabriek te gaan, zodat je ziet wat er van de actrice uit het meeslepende Precious is geworden, Mo’Nique. Zij zit namelijk samen met Isaiah Washington in de film Blackbird . Die film heb ik nog nooit gezien, maar geef liefde aan dit soort initiatieven, zodat we over een paar jaar wellicht naar een interessante film gaan die in de Bijlmer-cultuur duikt of over het leven van een Surinaamse chick in Rotterdam en niet naar de zoveelste ‘Georgina Verbaan-Carice van Houten-Paul de Leeuw-Barry Atsma-worden-verliefd-in-Amsterdam’-film.
