De beste vriendin van Laine heeft zelfmoord gepleegd. Maar was het wel echt zelfmoord? De enige manier om daarachter te komen is door het te vragen aan het Ouijabord natuurlijk!
Elke puber flirt weleens met spiritualiteit. We kennen allemaal wel de slaapfeestjes waarop er werd geopperd om glaasje te draaien. Het Ouijabord (het bord dankt zijn naam aan de Franse en Nederlands/Duits vertaling van “yes”) is een wat minder toegankelijke manier, maar welk vaak gebruikt in fil Als je op IMDb zoekt naar films met een Ouijabord krijg je 157 hits.
Bord
Als de twee hartsvriendinnen Laine (Olivia Cooke) en Debbie (Shelley Hennig) afspreken om uit te gaan, zegt Debbie opeens dat ze geen zin meer heeft om mee te gaan. Ze noemt terloops dat ze een Ouijabord heeft gevonden, maar ze zegt er niet bij dat er iets niet in de haak is. De volgende dag is Debbie dood, “zelfmoord”, zegt de politie. Maar Laine en haar vrienden weten wel beter: dat zou Debbie nooit doen. Ze gaan bij Debbie thuis op onderzoek uit en vinden het Ouijabord. De enige manier om antwoord te krijgen op de vraag of Debbie echt zelfmoord heeft gepleegd is het haar zelf te vragen door middel van het Ouijabord.
Gilgrage pubers
Helaas lijkt het tegenwoordig noodzakelijk om domme keuzes te maken in horrorfil Ze zijn de oorzaak van de vele schrikmomenten die volgen. Dat het verhaal helemaal nergens op slaat maakt niets uit, want net als je bent bekomen van de schrik staat de volgende angstaanjager weer klaar. En iedere keer stink je er weer in: de hoofdpersoon staat voor de spiegel en het zal eens niet zo zijn dat er dan ‘iets’ gaat gebeuren. In het geval van deze film naait een onzichtbare entiteit de monden van de slachtoffers dicht met flosdraad.
De schrikmomenten die gepaard gaan met goedkope geluidseffecten zullen gilgrage pubers nog wel kunnen vermaken en het moet wel gezegd worden dat de special effect wel aardig zijn; de geesten zien er behoorlijk creepy uit. Dat is ook niet gek aangezien regisseur Stiles White jarenlang bij de Stand Winston Studio werkte op de special effects afdeling. Daar was hij onder andere verantwoordelijk voorInstinct enThe Sixth Sense.
Vraagtekens
Het kan best opwindend zijn als je als regisseur het publiek wil laten gissen door veel vragen onbeantwoord te laten, maar het script van dit verhaal bestaat kennelijk alleen maar uit vraagtekens. Waarom gaan de ouders van Debbie een dag na haar dood op vakantie? Waar zijn überhaupt alle ouders van deze tieners? Daarnaast reageren alle personages in deze film compleet onlogisch en beschikken ze nauwelijks over empathisch vermogen. En wanneer de hoofdpersonen op zoek naar antwoorden is het duidelijk dat de schrijvers niet hebben gedacht aan het hoe of waarom maar aan een excuus om nieuwe schrikmomenten te kunnen creëren. Ook het acteerwerk is huiveringwekkend slecht. De meiden hebben nauwelijks nog acteerervaring en proberen met groot opgezette ogen en een houterige timing de stemming erin te brengen. De enige acteur die nog wel aardig is, is Douglas Smith. Hij speelt het vriendje van de overleden Debbie, maar het feit dat hij 29 is en een jongen van 17 speelt, is niet bepaald geloofwaardig.
Conclusie
Horrorfilms zijn heerlijk als ze een onderhuidse spanning weten op te roepen zonder dat je het gevoel hebt dat het met opzet is.Ouijakrijgt dit niet voor elkaar. De film bestaat vooral uit een aantal schrikmomenten die aan elkaar zijn genaaid met een flinterdun verhaaldraadje. Alhoewel de titel twee keer “ja” zegt, krijgt deze film toch echt een volmondig “nee.”
