Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder.
Echt waar.
De veranderingen in film door de decennia heen zijn op te merken door iedere minkukel. We kijken sneller, snappen beter, willen meer en horen minder. Blockbusters kauwen in hoog tempo een bombastisch verhaal voor en arthouse is eigenlijk nog steeds een hoop filosofisch geneuzel, al dan niet een tandje sneller. Ik vind het er niet minder prachtig om, het geeft mooi weer hoe wij als samenleving ook sneller, slimmer, gulziger en kortzichtiger films zijn gaan beleven. Het is niet voor niets een vorm van entertainment, een vermakelijke weerspiegeling van onze mismaakte realiteit. Zo zijn er boeken vol geschreven over hoe de filmknakkers van weleer in hun tijdsgeest de meest vooruitstrevende prenten maakten, die de jeugd van nu afdankt als ‘traag’, ‘saai’, en ronduit ‘slecht’. De wijze waarop film zich aanpast aan de wereld van vandaag galmt door in ieder aspect van de industrie. Het mooiste voorbeeld, vind ik, zijn de blockbuster trailers.
In a world…
Wie kent de voorbode niet? De warme en licht krakelende stem van Don LaFontaine verblijdde eenieder, als voice over van meer dan 5.000(!) filmtrailers. In een tijd waarin de wereld nog simpel en internet-loos was, hadden we natuurlijk weinig informatie vooraf. Vandaag de dag worden we al weken van te voren plat gebombardeerd met een goed gespeelde marketingkaart die een tipje van de sluier licht. De beelden werden decennia vergezeld door een buitenstaander die als het ware de logline aan ons voorlas en – met aardige regelmaat – nét iets teveel van het plot weg gaf. Als er iets is dat de stoffige trailers uit de jaren negentig en daarvoor gemeen hadden, was het wel een totaal gebrek aan suspense . Het was eerder een twee minuten durende samenvatting van het geheel, dan een sugar rush bedoeld om je aorta dicht te laten slibben van enthousiasme en opwinding. De eerste en tweede akte, weggestopt in luttele minuten, met de derde akte wachtende op jou in de bioscoop.
Happy ending
Dat is hoe we twintig jaar geleden warm werden gemaakt voor een nieuwe film. Expositie tot een punt wat we vandaag de dag misschien zelfs zonde zouden vinden. Wie zou er na het zien van de trailer van The Lion King nog naar de film gaan? Het verhaal is zo klaar als een klontje. Knal er een paar flamboyante Elton John songs tussen en je hebt ‘m van voor tot eind. Nee, tegenwoordig willen we spektakel zien. Bombastische en orkestraal gestuurde explosies, ondersteunt door indringende blikken van onze held(en) die het einde nabij lijkt. In het meest extreme geval wordt je de beweegreden toegegooid maar vaak hoef je niets anders te verwachten dan een formidabele aanzetting tot epilepsie. Ik kan vast niet de enige zijn die na het zien van hedendaagse trailers denkt: ‘Leuk. Maar waar gáát het nou eigenlijk over?’. Gelukkig zijn er nog altijd trailers die dit, geheel in de moderne tijdsgeest, weten te vertellen. De eerste trailer van The Hobbit: The Battle of Five Armies leunt bijvoorbeeld schaamteloos op muziek uit The Lord of the Rings , daarmee zijn imago als ‘eeuwige proloog’ enkel bevestigend. En dan heb ik het nog niet eens over The Avengers 2: Age of Ultron . Een gruwelijke trailer, zonder meer, op de gesproken tekst na. Want wanneer je main villain al zijn dreiging moet ontlenen uit een wijsje van Pinokkio weet ik zeker dat we naar een digitale Disney kleurplaat gaan kijken. Compleet met happy ending.
