Wiplala - recensie

Tim Oliehoek heeft van het bekende boek een spannende én ontroerende familiefilm bij elkaar getinkeld.

Van de boeken van Annie M.G. Schmidt is al een groot aantal verfilmd in de loop van de jaren: Abeltje, Minoes, Pluk van de Petteflet. Een klassieker die tot nu toe buiten de boot viel, wasWiplala, over het kleine mannetje dat probeert goed te kunnen toveren, eh, tinkelen. Filmproducent Burny Bos, de baas van BosBros, speelde al lang met het idee, maar liep constant tegen technische en budgettaire beperkingen aan. Maar nu vond hij de tijd rijp om samen met regisseur Tim Oliehoek en scenarioschrijver Tamara Bos de stap te wagen. Met een prima familiefilm in de beste Annie M.G. traditie tot gevolg.

Oliehoek heeft de naam van actieregisseur, en dat zit ook genoeg inWiplala. Maar net als in zijn vorige film Chez Nousis er minstens zoveel aandacht voor de persoonlijke verhalen van de hoofdrolspelers. Het mannetje Wiplala (geen kabouter!) komt op een nacht het huisje van de familie Blom binnen. De jonge Johannes (Sasha Mylanus) ontdekt hem voor het eerst en er ontstaat al snel een hechte band tussen de twee. Niet vreemd, want de verstrooide vader (Peter Paul Muller) zit vooral met zijn hoofd in de boeken en zijn zusje Nella Della (Kee Ketelaar) heeft, omdat de moeder er niet meer is, de rol als gezinsregelaar op zich genomen, bijdehand als ze is. Het verhaal introduceert op een mooie manier de verschillende karakters en geeft de film een emotionele lading. Hierdoor leef je mee met de familie op hun reis door de grote stad, nadat Wiplala ze per ongeluk klein heeft getinkeld.

Cast

Zowel de kinderen als de volwassenen passen prima in hun rol. Al komen de laatsten wel beter tot hun recht door het betere acteren. Met name Peter Paul Muller en Paul Kooij, als de tot standbeeld getinkelde dichter Arthur Hollidee zetten hun karakters met verve weer. Ook in de bijrollen valt er veel te genieten: Marjan Luif als de aanbidster van de dichter, Jack Wouterse als de formele ambtenaar en Hans Kesting als Atlas die op het Koninklijk Paleis de wereldbol draagt en wel eens wat anders wil. Maar de grootste verrassing is Géza Weisz als Wiplala. De rol zou eigenlijk door een veel jonger iemand worden gespeeld, maar Géza speelt de rol zo innemend, brutaal en met emotie, dat je je geen andere Wiplala kan voorstellen.

Amsterdam

Naast het dramatische verhaal zit er dus ook genoeg actie in. Met de stad Amsterdam in een prachtige hoofdrol. Met een klein autootje scheurend door de Spiegelstraat en het Museumplein, vliegend op een duif boven de Dam en de Amstel en scheurend achterop een pizzakoerier door de donkere straten. Het pleit voor de filmmakers dat ze zoveel in de stad zelf hebben gedraaid. Dit geeft een film een flair en levendigheid die studio-opnames nooit kunnen bereiken. Wel is de overgang tussen actie en drama soms wat geforceerd. Ook duren sommige scenes net wat te lang. Maar Oliehoek weet je vervolgens weer in te pakken met slimme visuele grapjes.

Wiplala is de ideale familiefilm voor deze periode, met de kerst voor de deur. Oliehoek wisselt actie perfect af met een goed verhaal en prima ontwikkelde karakters, ook door een goed geschreven script van Tamara Bos. De cast is over de hele breedte dik in orde. Het is een film met een groot hart, net als Oliehoeks vorige film Chez Nous. Terecht ziet Annie M.G. Schmidt zelf, in de film zittend op haar stoel achter het grote raam van Madame Tussauds, dat het goed is. En knipoogde ze nou?