Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten.
Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Soms is één film per maand zien genoeg, vooral in de zomermaanden wanneer je beter buiten kunt zijn. Al moet gezegd dat het vaak in de bioscoop aangenaam koel is en een stuk leger dan op de terrassen. En als die ene regenbui dan echt uitbreekt, dan heeft iedereen tegenwoordig wel ergens een filmpje op de harde schijf staan of is een paar klikken verwijderd van Netflix of een online documentaire.
Een paar weken geleden zag ik tijdens een flinke hoosbui de Italiaanse film Il Capitale Umano . Nu ben ik door een verliefdheid op de taal en het land die maar niet uit wil doven geen goede commentator als het om Italiaanse films gaat. Zelf over een Italiaans reclameblok tussen een van de kitscherige spelshows zou ik nog een wervelende recensie kunnen schrijven (“...en dan schakelen we nu weer terug naar de oude mannen in dure pakken geflaneerd door vrouwen met meer benen & decolleté dan kleding om het lijf”).
Human Capital dus in het Engels. Aan het einde van de film legt men voor de ondertiteling nog eens uit waar de titel op gebaseerd is, waar die titel letterlijk aan ontleend is. De film volgt het leven van een aantal personages en al hun escapade's, misstappen, kleine successen en dromen. Niet veel om over naar huis te schrijven zou je denken. Maar dit is een van die films die je langzaam moet verteren. Net na de aftiteling kijk je in de spiegel (of naar degene die naast je zit) en probeer je door middel van pufjes en zuchtjes duidelijk te maken dat het best wel heftig was wat er allemaal voorbij gekomen is. Daarna flitst er nog een vlaag, een scène, van de film langs als je onder de douche staat de volgende ochtend. Een week later stond ik in de keuken iets in te schenken toen mij ineens inviel waarin de kracht van deze film schuilt.
Ieder personage in Il Capitale Umano heeft iets in zijn of haar karakter waarmee je (en dat geldt vooral voor mijzelf besef ik nu ik dit opschrijf) je als kijker mee kunt identificeren. Vaak is een script zo geschreven dat de sympathie van de kijkers gemanipuleerd wordt naar de juiste personages in het plot toe. Hierdoor zijn bepaalde plotwendingen nóg heftiger (het meisje dat net voor het eerst haar veters heeft gestrikt heeft ons ontroerd maar in de volgende scène wordt haar hoofd als een watermeloen gekraakt onder de wielen van een vrachtauto). In bovenstaande Italiaanse film uit 2013 kweek je echter sympathie voor ieder personage, ieder karakter handelt op een wijze die voor de kijker begrijpelijk is. Morele grenzen worden overschreden op een begrijpelijke manier, met inachtneming van de menselijke maat.
Een dominee (of bisschop) zei ooit op de radio dat arme mensen die echt niets te eten hebben best wel eens een brood mochten stelen. God zou best wel een oogje dichtknijpen, meende hij. In het overwegend katholieke Italië knijpt God dagelijks een oogje dicht. Italianen knijpen de kat niet in het spreekwoordelijke donker (zoals Protestanten en Calvinisten geneigd zijn) maar in de schemering. In het overgaan van dag naar nacht, op de rand van yin en yang, op het dunne koord tussen goed en kwaad, daar ligt de Italiaanse ziel gevangen. Wie iets van die ziel wil begrijpen moet in de zomer niet naar Italië reizen maar kan beter Il Capitale Umano kijken.
