The Red Woman begint gelijk waarMother’s Mercy ons achterliet. Waar de camera vorig jaar het lichaam van Jon Snow alleen liet in de kille buitenlucht, zweeft hij ditmaal door een uitgestorven Castle Black heen, zoekend naar sporen van de tragedie. Ondanks dat de winter steeds zwaarder wordt, lijkt de muur smeltende tranen te huilen in het flauwe ochtendlicht. Op dat moment nog alleen. Want waar de HBO-kijker tien maanden lang rouwde om het heengaan van één van de meest geliefde personages uit Westeros, is in Castle Black nog niemand op de hoogte van wat er heeft plaatsgevonden.
Et tu, Brute?
Maar de stilte voor de storm is van korte duur: één van de andere straight men in de farce van bloed en tranen komt als eerste naar buiten, zich afvragend waar het gehuil van de grote witte wolf vandaan komt. Vanaf hier gaat het snel. Davos en een paar aan Jon loyale Night’s Watchmen nemen het lichaam mee naar binnen. Buiten verzamelt zich de andere partij: Thorne, Olly, Bowen Marsh, Othell Yarwyck en de andere muiters willen het lichaam hebben voor zonsondergang. Duidelijk is dat Davos en zijn nieuwe vrienden hen niet zonder slag of stoot hun gang zullen laten gaan. De vraag is of Edd op tijd terug zal zijn met Jons andere ‘vrienden’.
Er is echter nog een wildcard in het spel, zo geeft Davos aan: Melisandre. Ondanks dat ze slechts enkele zinnen dialoog krijgt, isThe Red Woman voornamelijk haar episode. De altijd zo vileine vrouw marcheerde aan de zij van Stannis nog in zomerse kledij over de balustrades van Castle Black, maar nu haar geloof met zijn dood is verdwenen, hult ze zich zelfs binnen in een dik gewaad: het vuur is gedoofd. Wanneer ze in de derde akte na haar grote onthulling voorzichtig in bed stapt, lijkt het alsof ze na al die jaren eindelijk eens wil gaan slapen om nooit meer wakker te worden.
Deze laatste scène filmt regisseur Jeremy Podeswa met veel rust, zij het doortrokken van melancholie. Hij geeft het moment voldoende ademruimte om zijn punt te maken: alle hoop is vervlogen wanneer zelfs de fanatiekeling opgeeft. Via een spiegel zien we dat Melisandre letterlijk en figuurlijk nog slechts een reflectie is van de vurige vrouw die we aan het begin van seizoen twee leerden kennen. Het is knap hoe de scène tegelijk zo schokkend en meelijwekkend kan zijn, nota bene voor een karakter dat twee afleveringen terug nog een meisje ritueel verbrandde.
Geen uitzicht
Op deze momenten inThe Red Woman sijpelt de hopeloosheid van de vorige finale door. Een finale waarin Meereen achterbleef als een stuurloze anarchie, Jaime zijn dochter in zijn armen zag sterven net na het delen van een hecht moment, Cersei een mensonterende tocht door de straten vanKing’s Landing moest ondernemen, Stannis wanhopig ten onder ging, en Arya haar zicht en haar geliefde bastaardbroer verloor. Met deze mineurstemming in het achterhoofd is het niet verwonderlijk dat in een groot deel van deze eerste aflevering de personages proberen om enige orde of zin te vinden in de chaos die de tsunami van ellende heeft achtergelaten.
Jaime en Cersei vinden hun doel in het omarmen van diezelfde chaos. Treurend over het levenloze lichaam van hun dochter smeden ze plannen om vuur met vuur te bestrijden: “Everything they’ve taken from us, we’re going to take back and more. We’re going to take everything there is.“ Waar ze ooit nog bouwden aan een florerende Lannister-dynastie is dit doel al lang uit het zicht. Joffrey en Tywin zijn dood, Tyrion is voortvluchtig en koning Tommen is totaal vervreemd van zijn familie. De spreekwoordelijke kat (lees: leeuw) in het nauw maakt rare sprongen, en het ziet ernaar uit dat broer en zus een goede aanloop aan het nemen zijn.
In het barre noorden zien we nog iemand te midden van radeloosheid vastklampen aan iets wat iets weg heeft van een doel. Samen met Podrick redt Brienne Sansa en Theon van enkele Bolton belagers. Na zo’n lange tijd geprobeerd te hebben haar eed aan Catelyn te vervullen – onderweg zowel Arya als Sansa gevonden en verloren te hebben – trekt een golf van opluchting over haar gezicht wanneer Sansa haar dienstaanbod accepteert. Naast Melisandre’s intieme onthulling is dit de tweede emotionele toon die de aflevering zuiver aanslaat, ondanks het narratieve gekunstel dat eraan vooraf gaat. Maar het is een moment met een bitter randje: ja, Brienne kan Sansa helpen. Maar waarmee, en waarnaartoe? Ramsay huist in Winterfell, in King’s Landing wordt ze nog altijd verantwoordelijk gehouden voor de dood van Joffrey, en in Castle Black zit men nu allesbehalve te wachten op nóg een kind van Ned Stark. Er is geen veilige haven meer.
Coup en kidnap
Waar deze herenigingen beginnetjes van boeiende nieuwe plotlijnen lijken, is niet elke narratieve wending even geslaagd inThe Red Woman. Zo lijkt Arya voorlopig nog steeds in een uitgesmeerde trainingsmontage verdwaald geraakt, alleen nu zonder zicht. Net als deze assassijn in spe lijkt ook Daenerys nog ver verwijderd van een confrontatie met de personage in Westeros; haar vloot is in rook opgegaan en ze is zelf op weg naar Vaes Dothrak, een locatie die ze voor het laatst bezocht in seizoen één. De Dothraki-verhaallijn heeft daarnaast niet veel meer om het lijf dan schaamhaargrappen en herkauwde Monty Python-sketches . Waar is die draak als je hem nodig hebt?
Meest opvallend is echter de wijze waarop de Dorne-plotlijn wordt opgelost. Waar de Sand Snakes afgelopen jaar met gemak de trofee voor meest vermaledijde personages in de wacht sleepten, besloot het schrijversteam om iedereen behalve hen uit het verhaal te schrijven. Het voelt alsof men aan de noodrem heeft getrokken, want wat heeft de introductie van Doran, Trystane en Areo Hotah netto opgeleverd? Toegegeven, wellicht was de stekker eruit trekken de beste oplossing voor de gemaakte misstappen, maar het ziet er nu naar uit dat de show nog niet klaar is met de plannen van de Sand Snakes. Nu de serie de boekenreeks finaal voorbij is gesprint, kunnen we van één ding uitgaan: wat er ook gaat gebeuren, het zal in elk geval verrassen.
Game of Thrones opent zijn eerste seizoen na de boeken met een aflevering waarin iedereen hopeloos graait naar houvast in de nasleep van de destructie van seizoen vijf. Sommigen vinden hoop in een zeldzaam vriendelijk gezicht, anderen in het vooruitzicht van zoete wraak. Maar in een wereld waarin de hoofdstad is bezet door een groep religieuze fanatici, waarin gemaskerde moordenaars en pyromanen de straten van Meereen terroriseren, waarin een gewelddadige coup een snel en bloedig einde maakt aan een eeuwenoude dynastie, en waar de temperatuur nog altijd blijft dalen, is voorlopig niemand veilig.
Losse opmerkingen:
- Als Thorne toch gelijk wilde gaan toegeven dat hij verantwoordelijk was voor de moord op Jon, waarom heeft hij dan niet gelijk ’s nacht het lichaam voorzien van een vuurtje? Dat had hem een hoop kopzorgen gescheeld.
- Missing in action: Sam & Gilly hebben op de boot nog geen nieuws ontvangen over Jons ‘ongelukje’; Petyr Baelish smeedt buiten het scherm waarschijnlijk zijn volgende complot; en na een jaar uit de running geweest te zijn moeten we nog een extra week wachten op de terugkeer van Bran en zijn nieuwe boomvriend.
- Notitie voor Arya’s vechtersmaatje: “See you tomorrow” is niet de meest gepaste manier om afscheid te nemen van een blind persoon.
- Het lezen van de gehele brief die Doran vlak voor zijn dood ontving geeft een beter inkijkje in Jaime’s gedachten over Cersei, evenals waarom hij Trystane per boot terugstuurde.
- Ellaria’s plan om Elia en Oberyn Martell te wreken door elk van de nog in leven zijnde Martells uit te moorden is wellicht niet de meest logische.
