Lang hebben we moeten wachten eer er eindelijk nieuws kwam uit de tovenaarswereld van J.K. Rowling. De magie is terug, duister en vernietigend. De verfilming van het zesde boek, "Harry Potter and the Half-Blood Prince", is zwarter dan ooit tevoren!
Twee werelden
In de nieuwe film komen de wereld van mensen en de wereld van tovenaars wel heel dicht bij elkaar. Zoals we in het vorige deel hebben kunnen aanschouwen is Heer Voldemort terug, zijn immense krachten schokken niet alleen de magische wereld maar dringen nu door tot ver in de wereld van de zogenaamde Dreuzels (mensen die niet kunnen toveren). Sterke special effects vliegen je om de oren als Londen aan stukken wordt gereten door de duistere krachten van de Dooddoeners, volgelingen van Voldemort en strijders van het kwaad. Glasscherven en zelfs een complete brug worden wild door het luchtruim geslingerd, honderden voorbijgangers niet sparend. Al met al een ander begin dan we gewend zijn van de Harry Potter films; geen Ligusterlaan, geen zeurende Duffelingen en geen perron 9 ¾ maar keiharde actie.
Ook op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus is men bewust van het dreigende gevaar. Nooit was de beveiliging zo zwaar. Nu de duistere krachten zegevieren, is een nieuwe leraar Verweer tegen de Zwarte Kunsten van groot belang. Eindelijk krijgt professor Sneep (Alan Rickman) dan de kans om dit, door hem zo geliefde vak te doceren. Met het vervallen van Sneep's oude positie is er een nieuwe leraar Toverdranken nodig, hier komt professor Slakhoorn (Jim Broadbent, ) om de hoek kijken. Slakhoorn is een oude bekende van het schoolhoofd Perkamentus (Michael Gambon) en hij probeert een lang bewaard gebleven geheim te verbergen. Als Harry, die altijd slecht was in toverdranken, besluit toch de lessen van Slakhoorn te volgen, krijg hij bij toeval een schoolboek in handen dat ooit eigendom was van ene ‘Halfbloed Prins’. Door de tips in het boek wordt Harry plotseling steengoed in het maken van toverdranken, dit tot misgenoegen van goede vriendin en studiebol Hermelien Griffel (Emma Watson). Het boek heeft echter ook een keerzijde; in zijn glorietijd ontwierp de Prins de meest duistere spreuken. Als Harry de spreuken klakkeloos uitprobeert, komt hem dit duur te staan en een zoektocht naar de ware identiteit van de Prins begint.
Volwassen
De film en de karakters zijn meer volwassen dan ik gewend was. Sommige scènes overstijgen het sprookjesgehalte ver en doen de geloofwaardigheid van magie stijgen. Als ik Perkamentus een leger zombies in een zinderende vuurzee zie hullen, krijg ik het idee dat ik naar Ghandalf uit the Lord of the Rings zit te kijken, een gevoel dat ik nog niet eerder heb beleefd bij welke Potterfilm dan ook. De film heeft haar onschuld achtergelaten.
De karakters zijn beter uitgediept dan voorheen; al ziet Draco Malfidus (Tom Felton), Harry’s aartsrivaal op school, er uit als een volwaardig zakenman, we komen er achter dat zijn hart kleiner is dan ons in de voorgaande delen is voorgehouden. De rol van Draco wordt erg sterk gepresenteerd in de Halfbloed Prins. Dat we van Harry Potter (Daniel Radcliffe) goede dingen kunnen verwachten, staat als een paal boven water maar een eervolle benoeming wil ik doen toekomen aan de rollen van Loena, gespeeld door Evanna Lynch, die op heerlijk droge en nonchalante wijze uit de hoek kan komen en daarmee een sterke rol speelt, en Sneep. Alle koelheid en geheimzinnigheid die vereist zijn voor de rol worden door grootmeester Rickman eens te meer met perfectie ten tonele gebracht. Andere rollen zijn absoluut niet slecht doch lichtelijk overdreven, met name die van Belinda Broom die smoorverliefd is, die van Ron Wemel (Rupert Grint) die sulliger is dan ooit en die van professor Slakhoorn. De rol van de jonge Voldemort vond ik uiterst zwak, het leek alsof die was nagesynchroniseerd. Dat acteur Hero Fiennes-Tiffin een volle neef is van Voldemort acteur Ralph Fiennes, verandert hier niets aan.
De film laat ons, gesterkt door de geniale muziek, alle denkbare sentimenten voelen. De sfeerimpressies worden erg sterk weergegeven waardoor de kijker perfect meevoelt met de acteurs. Naast de vele humoristische momenten in de film ben ik geschrokken in een donkere grot terwijl de dreigende muziek aanzwol, heb ik vol medelijden naar een huilende Hermelien zitten kijken, ben ik weggezonken in tomeloos verdriet en moest ik lachen van vreugde. Met name dit aspect maakt meer dan de moeite waard. Het doet ons vergeten en vergeven dat er zoveel stukken uit het boek missen terwijl er veel nodeloze scènes en zelfs geheel nieuwe stukken, die geen enkel doel dienen, door regisseur David Yates naar de voorgrond worden gehaald. De lijn die het boek volgt wordt te veel achterwege gelaten; 50 punten aftrek voor Griffoendor!
Conclusie
Harry Potter and the Half-Blood Prince is zeker de moeite waard om te bekijken. Sinds regisseur David Yates in 2007 De Orde van de Fenix regisseerde zijn de Potter films van een ander kaliber: duisterder, geloofwaardiger, meer volwassen. Het filmwerk en de muziek zijn fenomenaal en hebben een grote invloed op de sfeer in de film, je kunt je goed verplaatsen in de karakters. Het acteerwerk is over het algemeen sterk al zijn de rollen hier en daar wat overdreven waardoor de acteurs eerder een typetje spelen dan een volwaardig karakter. Er is sterk van de verhaallijn van het boek afgeweken en er zijn zelfs geheel nieuwe scènes bedacht, die naar mijn idee weinig toegevoegde waarde hebben. Qua filmwerk en presentatie durf ik Harry Potter and the Half-Blood Prince de beste in de reeks te noemen. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de volgende film, die uit zal komen in november 2010.
