Het is een prachtige plek, Eden Lake… Voor een huwelijksaanzoek, een relaxed weekend èn moorden. Heel veel martelen en moorden.
Steve (Michael Fassbender) heeft wilde plannen met zijn vriendin Jenny (Kelly Reilly). Hij neemt haar mee naar het meer Eden Lake voor een rustig weekend èn een huwelijksaanzoek in een idyllische omgeving.
Tuig
Al snel duikt er tuig op uit het dorpje verderop om het weekendje lekker te verstoren, onder leiding van opper-eikel Brett (Jack O'Connell). Natuurlijk trekken de rochelende, luidruchtige en bloedvervelende jongeren zich niks aan van Steve's vriendelijke vraag of ze hen misschien wat rust willen gunnen. Sterker nog, dit is als olie op het vuur en al snel loopt het uit de hand. Steve doet namelijk “iets” waardoor Brett volledig van de kaart is. Per ongeluk, maar dat maakt Brett niks uit… Hij is uit op wraak.
Overdreven reactie
Het “iets” of het “waarom” van de wraakactie van Brett en kornuiten wil ik niet uit de doeken doen, maar ik vond dat Brett een beetje overdreven reageerde. Natuurlijk, het is tuig en dat soort jongens staat nou niet bepaald bekend om normale, doordachte acties, maar toch is dit zelfs voor hen overdreven.
Slechte start
Eden Lake begint sowieso als een cheesy, standaard, ongeloofwaardig horrorverhaal. Gelukkig slaat dit volledig om als de film echt begint. De bovengenoemde druppel neem je al snel als een gegeven en noodzakelijk kwaad. Die jongens moeten namelijk èrgens om doorslaan en waarom dan niet hierom? Geef de film twintig minuten om warm te draaien en je zit er middenin.
Realisme
Het is allemaal wat anders. Te beginnen bij het realisme of beter gezegd, een angst die werkelijkheid wordt. Je kent dat wel, je loopt langs een groep agressieve hangjongeren en hoopt maar dat er niks gebeurd. In Eden Lake gaat het nog veel verder… Wat begint bij dreigen eindigt met een mes tussen je ribben en gemartel. Dat is best beangstigend, net als de onvoorspelbaarheid van de jongeren.
Voorstelbare pijn
De pijn die de hoofdpersonen doormaken is voorstelbaar. Vastzitten in prikkeldraad, een staak in de onderkant van je voet, zijn slechts twee dingen waarvan je je de pijn kunt voorstellen. Die voorstelbare pijn zorgt ervoor dat je met Jenny en Steve meeleeft en gegrepen blijft door de gebeurtenissen. Misschien krimp je (net als ik) een paar keer ineen als je ziet wat er met het koppel gebeurd. Want ze hebben het niet makkelijk aan het Britse meer.
Klein en Brits
De film zelf is een Britse productie, dat zie je en dat is niks negatiefs. Voor een horrorfilm geeft het juist een frisse twist aan het geheel. Het is duidelijk dat er geen Hollywood-budget beschikbaar was. Geen grote explosies, helikopters of robots, maar een realistisch en beangstigend verhaal.
Meer
Daarnaast zijn het meer en het bos waarin het verhaal plaatsvindt een prachtig decor voor het verhaal. Het is allemaal niet zo opgepoetst en gestileerd, maar juist rauw en realistisch. Dat moet het doel zijn geweest van schrijver en regisseur James Watkins. Qua camerawerk, montage of kunstzinnigheid blinkt de film niet uit, maar de sfeer en de benauwdheid die Watkins aan zijn film meegeeft is indrukwekkend. Dit maakt het beetje commentaar meer dan goed en Eden Lake in zijn gehéél tot iets goeds. Én engs.
Extra’s
Een volledige extra disc vol met extra’s belooft heel wat, maar in het geval van Eden Lake kun je de bonusdisc beter links laten liggen. Het is 75 minuten overbodige informatie. De interviews zijn tekenend. Zij nemen zo’n drie kwartier in beslag en zijn integraal overgenomen, geen beelden van de film tussendoor of wat dan ook en dat maakt het erg saai. Nee, focus je op de film en niet op de extra’s, want die zijn absoluut niet de moeite waard, in tegenstelling tot de film.
Ik durf het bijna niet te zeggen over een horrorfilm, maar is gewoon een goede film. Vooral het realisme en de dreiging die dat meebrengt tillen het geheel naar een hoger niveau. Dat de druppel die de emmer doet overlopen bij het tuig dat ook rond het meer hangt, een tikkeltje ongeloofwaardig is, dat neem je voor lief. De film zit degelijk in elkaar en doet wat een horror hoort te doen: hij is eng. Punt.
