Twintig jaar na zijn debuutfilm Roger & Me keert Michael Moore terug naar dezelfde problematiek die hij al eerder onderzocht: de keerzijde van het kapitalisme.
Kapitalisme
Capitalism: A Love Story begint met beelden van het oude Rome, gecombineerd met beelden uit de moderne maatschappij, waarbij een kenmerkende Michael Moore voice-over vertelt over de neergang van het oude rijk. Vervolgens wijst Moore met het vingertje naar iedereen, van Reagan tot Bush senior, van crisisprofiteurs als Hank Paulson tot Alan Greenspan. Maar de belangrijkste oorzaak is geen van deze mensen, dat is het kapitalisme zelf. Ook Michael Moore geeft toe, als kind verliefd te zijn geweest op het na-oorlogse kapitalisme. Het systeem leek toen zo goed te werken voor de gemiddelde Amerikaan. Zelfs als het slechts mogelijk is gemaakt door de militaire dominantie van de Amerikanen, die in de oorlog op simpele wijze de concurrentie uit Duitsland en Japan plat bombardeerden. Toch houdt Moore vooral Reagan en Bush sr. verantwoordelijk voor de situatie waarin de V.S. zich nu bevindt; een samenleving waarbij 1% van de bevolking 95% van al het geld bezit.
Weinig effectief
Zoals we gewend zijn van Moore, zit zijn film vol kitscherige stockfootage. Zo zit er in het begin van de film een B-film fragment, waarin verteld wordt dat de film die we gaan zien een van de meest bijzondere films ooit gemaakt, is. Dit fragment voelt vreselijk misplaatst aangezien Moore al twintig jaar op deze wijze werkt. Ook geeft Moore toe dat zijn gebruikelijke methoden weinig effectief lijken te zijn. Dit wordt duidelijk wanneer hij in voice-over vertelt dat hij General Motors al twintig jaar probeert te waarschuwen over waar het heen gaat met het bedrijf. ''Ik wordt hier al twintig jaar niet binnen gelaten,'' vertelt hij aan de beveiliging van het gebouw. Beelden van Michael Moore die weggesleept wordt door beveiligingsagenten zijn inmiddels bekend materiaal voor de kijker. Toch doet Moore ook onthullingen in Capitalism: A Love Story . Van onderbetaalde piloten die een tweede baan moeten nemen en daardoor ongelukken veroorzaken, tot bedrijven die levensverzekeringen op hun werknemers nemen en vervolgens zelf het geld op strijken. Het zijn allemaal voorbeelden van het uit de hand gelopen kapitalisme.
Optimisme
Toch is er ook ruimte voor optimisme. Zo zien we mensen die weigeren hun huis uit te gaan nadat ze er vanwege hun onbetaalbare hypotheek eigenlijk uit moeten. Er is een verhaal van werknemers die weigeren ontslagen te worden voor ze hun geld krijgen. En er is veel aandacht voor Obama, het symbool voor verandering in de Amerikaanse maatschappij. Maar terwijl Obama de mensen vertelt zich niet uit hun huizen te laten zetten, weet Moore niet of Obama wel de redder in nood is. De grootste financiële bijdrage voor Obama's campagne kwam namelijk van Goldman Sachs, de bank die het meest verantwoordelijk is voor de huidige situatie in de V.S.
Conclusie
Hoewel Michael Moore in Capitalism: A Love Story weinig nieuws laat zien, kun je zijn vasthoudendheid om zijn argumenten te bewijzen alleen maar bewonderen, zelfs als hij dat standpunt al van te voren heeft ingenomen. De film mist de scherpte van Moore's eerdere werk, en is bij vlagen erg sentimenteel. Maar Moore is wel een van de weinigen die vraagtekens durft te zetten bij het kapitalisme, en juist dat maakt Capitalism: A Love Story een gedenkwaardige film.
