Benicio Del Toro brengt The Wolfman na 69 jaar weer terug op het witte doek.
Universal Pictures lanceerde in de jaren ’30 een nieuw genre dat horror toegankelijker maakte voor het Amerikaanse publiek. Europese horrorproducties werden niet begrepen en met de monsterfilms van Universal kregen de primitieve angsten van het Amerikaanse volk definitief vorm in films als Dracula (Tod Browning, 1931), The Mummy (Karl Freund, 1932), Frankenstein (James Whale, 1931) en The Wolfman (George Waggner, 1941). De eerste twee hebben al een of meerdere ‘reboots’ gekregen en nu is het de beurt aan Joe Johnston ( Jurassic Park III , Hidalgo ) om de klassieke weerwolf film nieuw leven in te blazen.
Ode aan helden van weleer
Gedistingeerde toneelacteur Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) keert terug naar zijn ouderlijk landhuis na het nieuws van de verdwijning van zijn broer. Herenigd met zijn vervreemde vader (Anthony Hopkins) komt Lawrence tot de tragische ontdekking dat zijn broer dood is gevonden in een greppel. Vastbesloten te weten te komen wat er met zijn broer is gebeurd, start Lawrence met zijn broers verloofde Gwen Conliffe (Emily Blunt) een zoektocht naar de gebeurtenissen, om tot de ontdekking te komen dat er iets woests rondwaart in de mistige en donkere bossen dat de bewoners van Blackmoor beestachtig en meedogenloos om zeep helpt.
An American Werewolf in London (1981), The Howling (1981), The Company of Wolves (1984), Wolf (1994), stuk voor stuk films die om verschillende redenen succesvol genoemd mogen worden. De weerwolffilm is echter altijd een ondergesneeuwd kindje geweest in de horror. Of het hier om een afkeer jegens harige beesten gaat of dat het een andere reden heeft, is voer voor psychologen. Feit is wel dat er sinds de jaren ’30 en ’40 maar weinig memorabels met dit concept is gedaan. Benicio Del Toro en Rick Yorn, beiden producent van The Wolfman , zijn tijdens hun jeugd altijd gefascineerd geweest van Lon Chaney Jr’s interpretatie van de lykantroop uit het origineel. Hoewel Werewolf of London (Stuart Walker, 1935) de weerwolf zoals we die vandaag de dag kennen al had geïntroduceerd, was het Chaney’s fenomenale prestatie die de mythe van de wolfmens definitief vestigde.
Onverwacht talent
Aan Joe Johnston om deze herinterpretatie vorm te gaan geven. Verrassend genoeg overtreft hij elke verwachting met zijn versie van The Wolfman . Johnstons CV nodigt niet meteen uit tot goede hoop met missers als The Pagemaster of Hidalgo , laat staan voor een horrorfilm, maar een genrefilm als deze lijkt hem wel op het lijf geschreven na het zien van The Wolfman . Met een groot vervallen landhuis, een mistig en mysterieus woud, zwarte magie en prachtige plaatjes van het 19e eeuwse Londen ademt The Wolfman de karakteristieke sfeer uit van de klassieke monsterfilms van weleer. Als al dit moois zelfs wordt aangevuld met een stevige portie gore, heb je als regisseur al snel punten gescoord bij de liefhebbers. Johnston lijkt zowaar verstand van zaken te hebben met deze ode aan een definiërende periode uit de lange geschiedenis van de horrorfilm.
Hoe sterk Johnston hier ook bezig is, zijn prestatie was nooit mogelijk geweest zonder een crew die jarenlange ervaring heeft op het gebied van zaken die cruciaal zijn binnen dit genre. Beste voorbeeld is het werk van make-up geweldenaar Rick Baker. Inderdaad, de man achter de magistrale transformatie scène en meer uit An American Werewolf in London . Wie anders dan hij om de nieuwe Lon Chaney Jr. leven in te blazen? Zijn creatie van de nieuwe Wolfman is hét perfecte voorbeeld van een tijdoverbruggend filmmonster. Baker is trouw gebleven aan het menselijke gelaat van Chaney’s weerwolf, maar weet verder een indrukwekkend postuur aan het wezen te geven. Del Toro’s beest bij volle maan is groots, agressief en woest en met sterk sound design weet deze overtuigend over te komen. Dit komt het beste tot uiting in de magistrale transformatiescène in een psychiatrische inrichting, waar effectieve CGI en Bakers werk foutloos samengaan.
Was Del Toro net zo overtuigend geweest als de gewone Lawrence Talbot, dan was The Wolfman bijna foutloos geweest, maar gelukkig maken Anthony Hopkins, Emily Blunt en vooral Hugo Weaving met zijn heerlijk cynische rol als Scotland Yard inspecteur een hoop goed. De klassieke horrorfilm is weer voor even terug in de bioscopen.
Conclusie
Joe Johnston heeft het onmogelijke voor elkaar gekregen door The Wolfman uit ’41 een intrigerende ‘reboot’ te geven. Make-up geweldenaar Rick Baker creëert alweer een overtuigende weerwolf en te midden van een klassieke monsterfilm setting wordt de liefhebber van de klassieke en moderne horrorfilm getrakteerd op een feest van herkenning. Een dikke pluim voor Joe Johnston & Co.
