Na maandenlang wachten en een heuse boycot door bioscopen vanwege een koppige Disney, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Naast Tim Burton-fans was deze keer de zaal tevens gevuld met een variëteit aan Gekke Hoedenmakers, Alice’s en een ware Cheshire kat. Met de sfeer in het theater is niks mis, nu de film nog.
Drink me…
Het eerste dat opvalt aan de film, is dat er gigantisch veel werk in ogenschijnlijke details is gestoken. Waar in de alom bekende tekenfilm van Alice in Wonderland , de jurk van Alice miraculeus meegroeit en krimpt al naar gelang Alice dit doet, gebeurt dit in de Tim Burton versie niet. Elke keer wanneer Alice een andere grootte aanneemt, ontpoppen de japonnen die ze aanheeft zich tot een totaal nieuwe creatie.
Daarbij komt ook nog eens dat de gehele film natuurlijk puur Tim Burton stijl is. Noch het grote hoofd van de Rode Koningin, de overdreven ogen van de Gekke Hoedenmaker of abnormale lengte van Stayne vallen uit de toon en lijken vreemd. Terwijl je toch overduidelijk een kijkje in een wereld neemt, waar uiteindelijk niets van lijkt te kloppen.
Kort gezegd; de schoonheid van Tim Burton’s complexe stijl in combinatie met de briljante wereld van Lewis Caroll is er zeker één die gezien moet worden.
Mad as a hatter
Vervolgens wordt er bij deze visuele mix van perfectie nog een aantal prachtprestaties van de acteurs toegevoegd. Zonder enige twijfel is het Johnny Depp die als de Gekke Hoedenmaker de kroon spant. Bij elke film waar Johnny Depp een rol in speelt (hoe miniem ook), wordt er in de recensie over zijn optreden gesproken, soms echter onterecht. Hoewel dit dus af en toe het geval is, is dit in Alice in Wonderland niet zo. Johnny Depp is briljant zonder daarbij alle aandacht naar zich toe te trekken.
Naast Johnny Depp speelt vaste klant Helena Bonham Carter ook een rol in de film als rode koningin. Zoals ze al zo vaak heeft laten zien, kan ze vreemde rollen als deze goed aan. Ook de jonge Mia Wasikowska is perfect geschapen om Alice te spelen.
Chop of their heads!
Echter niet alles is zonneschijn en perfecte earl grey thee in het wonderland. De film wordt op alle grote posters aangekondigd als 3D-film en ja toegegeven, er wordt iedereen zo’n lelijk brilletje toebedeeld in de bioscoop. Echter, de film is, in tegenstelling tot Avatar niet in 3D opgenomen, maar naar 3D omgezet. Dit heeft tot gevolg dat het effect van het 3D niet zo sterk werkt als in Avatar . Dit is jammer, en een gemiste kans, gezien het werk dat er in de wereld van Alice is gestoken.
Daarbij komt ook nog eens dat de film niet voor elk publiek geschikt zal zijn. Er zijn momenten waarop je de handen voor de ogen van die van je kind wilt slaan, vanwege de gruwelen die op het beeld verschijnen. Terwijl er weer andere momenten zijn waarop je wenst dat de kleine naast je zit.
Conclusie
Hoewel de tweede door Disney uitgebrachte Alice in Wonderland film, niet méér kon afwijken van de eerste dan hier het geval is, kan niet ontkend worden dat beide films geniaal zijn. De totale stijl van de film, die precies de juiste sfeer weten te treffen is uniek. Je wordt meegezogen in de bizarre realiteit van Neerland en haar bewoners.
Ondanks het feit dat het jammer is dat men heeft nagelaten de film in 3D op te nemen, is het nog steeds een lust voor het oog. Alice in Wonderland is een film die uiteraard gebaseerd is op het verhaal van Lewis Caroll. Dit geeft een regisseur al een voorsprong omdat het verhaal zo veelzijdig is, dat er haast wel iets moois uit moet komen. Dit, gemengd met de visie van Tim Burton, en je krijgt een combinatie die nagenoeg bijna perfect genoemd kan worden.
