Lianne’s filmobsessie begon ergens in de jaren ‘90 met de film Hot to Trot. Toen al spuide ze als een ware filmjehova haar mening over films tegen ongeïnteresseerde vrienden. Inmiddels een bijbaan in een videotheek, een studie film- en televisiewetenschap, een eigen filmquiz en vijftien jaar later is Lianne zeer content dat er eindelijk eens iemand is die geïnteresseerd is in haar mening over fil
Kick-Ass is de zoveelste in de reeks Tarantineske fil
Als filmrecensent is het nog wel eens een verrassing om de sneak preview te bezoeken aangezien je de film al kunt hebben gezien in een persvoorstelling. Sommige bioscopen doen niet zo geheimzinnig over de te vertonen film tijdens de sneak maar, de Camera bioscoop wilde mij onder geen enkel beding verklappen welke film er zou draaien. "Dat kan ik wel, maar dat wil en mag ik niet." Dus zodoende sms-ten wij een bevriende filmconnaisseur die altijd wel weet wat er in de sneak draait. Zijn reactie: " Kick-Ass ."
Kick-Ass , daar had ik in de Empire al iets over gelezen: "A Ridiculously entertaining, perfectly paced, ultra-violent cinematic rush that kicks the places other movies struggle to reach.” En daarmee had Kick-Ass de felbegeerde vijf sterren van Empire te pakken.
De film was inderdaad ridiculously entertaining, voor de mannen in de zaal. Zodra het personage van Hit-Girl voor haar verjaardag een vlindermes vraagt, zetten de laagklinkende lachsalvo’s zich in. Elke keer als Hit-Girl en haar vader Big Daddy op het scherm verschijnen barste het buldergelach weer los. Bij gewelddadige vechtscènes aangevoerd door Hit-Girl werd er zelf geapplaudiseerd.
En niet alleen Empire is Kick-Ass fan, toen ik gisteren door mijn thuisstad langs de bioscoop wandelde, zag ik twee kornuiten verkleed als Kick-Ass naar een bus met Chinese touristen zwaaien. Ik ben er zeker van dat deze twee verkleedvriendjes liever als Hit-Girl de straat op waren gegaan, maar dat zou wellicht toch wat vragen hebben opgeroepen. Want zoals blijkt uit bijna alle recensies, is Hit-Girl het personage dat de show steelt in deze film.
De Nederlandse recensenten zijn lyrisch. De film krijgt bijna van iedereen 4 (of zelfs 5) sterren en er zijn maar drie recensenten die de film negatief beoordelen (waaronder de Telegraaf ). Opvallend genoeg zijn de positieve recensies allemaal geschreven door mannen.
"Verreweg het leukste karakter is Hit-Girl, een 11-jarig meisje dat liever vlindermessen voor haar verjaardag krijgt dan een puppy, de slechteriken op de meest bloederige manieren afslacht en iedereen het liefst aanspreekt met ‘cunts’.", cinema.nl. "Hoofdrolspeler Aaron Johnson, recent John Lennon in , moet gedogen dat Chloe Moretz als de elfjarige Hit Girl de show steelt. Wanneer zij met samoeraizwaard een drugspand in een oogwenk ombouwt tot abattoir, is de film definitief in het cartoongeweld belandt.", NRC. "Je lacht het hardst wanneer Hit-Girl op fantastische wijze afrekent met een stel zwaarbewapende tegenstanders, of wanneer het in schooluniform uitgedoste meisje een groepje bewakers uitschakelt. Eigenlijk lach je sowieso het hardst als de fabuleuze Hit-Girl in actie is.", aldus Movie2movie. Heus, ik heb ook wel gelachen, maar dat kwam omdat een man achter mij een hilarische lach had; niet omdat ik Hit-Girl zo geweldig vond. En begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet een van die Daily Mail aanhangers die het karakter moreel onverantwoord vindt. Ik vond het gewelddadige aspect van de film absoluut niet grappig, verassend of zoals in vele recensies terugkomt; on-Amerikaans. En bovendien vond ik het acteerwerk niet echt kick-ass. Maar goed, wat mag je verwachten van een elfjarig meisje?
In veel recensies wordt verwezen naar het on-Amerikaanse karakter van de film en het cartooneske geweld. Maar dit is absoluut niet nieuw, en eigenlijk spreken recensenten zichzelf tegen door te verwijzen naar films van Tarantino. Absurdistisch geweld zoals de laatste paar jaren steeds vaker voorkomt in vele films is niet meer verassend; het is voorspelbaar geworden. Bij Inglorious Bastards kreeg je precies wat je verwachtte en ook films als Snatch, the Boondock Saints en Sin City zijn succesvol geworden door grof geweld.
Hoe grover en absurder het geweld, des te beter een film wordt beoordeeld. De trek in geweld bestaat al jaren, Butt Spencer en Terence Hill schoten er op los in komische westerns, de wat serieuzere ruwe bolster Arnold Schwarzenegger pakte hardhandig badguys aan, en nu zijn we in het Quintin Tarantineske tijdperk beland waarin geweld onrealistisch grof en visueel aantrekkelijk moet zijn. Mensen willen bloed, ingewanden en absurditeit zien. Maar wacht eens even,waar zijn we deze ontwikkeling eerder tegengekomen? Juistem, in de porno. De drang van de mens naar de hyperrealiteit van het realisme komt ook in geweld terug; hoe vaker we bijvoorbeeld porno kijker hoe saaier we het gaan vinden. We raken niet meer verzadigd na het zien van een goede pijpbeurt, we willen meer zien, we willen zien wat we in het echt nooit zullen meemaken. Om het netjes te houden zal ik me niet wagen aan een visualisering hiervan.
De drang naar absurdistisch geweld is een logische ontwikkeling, maar waar ik me aan erger is dat een film als Kick-Ass hiervoor de hemel wordt ingeprezen terwijl de film op zichzelf geen geniale vertoning is. Recensenten moeten dan ook even hun stoutste jongensdromen over actie-helden en anti-helden opzij zetten en zich beseffen dat net zoals bij pornofilms Ass Invaders # 8 het zoveelste deel in de reeks is, is Kick-Ass ook het zoveelste nummer in de reeks Tarantineske fil
