Nadat we zijn doodgezwijmeld met Twilight en The Vampire Diaries , komt HBO eindelijk met een serie waarin vampiers hun ware gezicht laten zien. En dat gezicht is schokkend, ranzig, soms pornografisch, maar bovenal erg bloederig!
Mainstreaming vampiers
Na 2000 jaar zijn vampiers eindelijk uit de kast gekomen. Een consequentie hiervan is wel dat ze moeten ‘mainstreamen’, oftewel zich gedragen zodat ze in de menselijke samenleving passen. De ene vampier heeft het hier moeilijker mee dan de andere.
Het verhaal van True Blood draait om serveerster Sookie Stackhouse. Ze wordt haar hele leven al gekweld door het feit dat ze gedachten kan lezen. Op een dag, nadat de vampiers hun geheim hebben prijsgegeven, ontmoet ze Bill Compton die door zijn on-dood zijn, immuun is voor haar gave. Dit is natuurlijk een enorme opluchting en het zal dan geen verrassing zijn dat ze als een blok voor hem valt. Ook Bill Compton ziet iets speciaals in Sookie (afgezien van het feit dat haar bloed om op te vreten is). In tegenstelling tot de reeds eerder genoemde Twilight-reeks wordt de relatie echter niet geïdealiseerd, maar is die op sommige punten zelfs menselijk te noemen.
Kleine meisjes worden groot
True Blood is een serie die het moet hebben van zijn sterke cast om de af en toe heftige en ongeloofwaardige verhaallijnen staande te houden. Dit gaat de acteurs gelukkig goed af en maakt de serie een lust voor het oog.
De enige bekende naam is waarschijnlijk Anna Paquin, die de rol van Sookie op zich neemt. Ondanks dat ze bekend is geworden met redelijk onschuldige rollen in The Piano en X-Men , zien we hier een heel andere kant, en zijn haar bruine lokken vervangen door hoogblond. Hoewel dit in het begin even wennen is, komt Anna Paquin na een paar afleveringen goed in haar rol en zet ze deze overtuigend neer.
De niet-zo-zwoele vampier wordt gespeeld door Stephen Moyer, die voorheen alleen losse rollen in verscheidene series heeft vertolkt. Stephen Moyer is niet zo knap als je misschien had verwacht, gezien het feit dat hij vampier is, maar hij weet met zijn uitstraling toch indruk te maken, en heeft hij een zekere aantrekkingskracht.
Zuidelijke nuchterheid
De serie is gebaseerd op de Sookie Stackhouse Novels van Charlaine Harris. Afgezien van het feit dat de boekenreeks ook niet vies is van een sekspartij op zijn tijd, heeft het verder niet veel gemeen met de televisieserie. True Blood gaat namelijk dieper in op de personages die in de boeken weinig aandacht krijgen. Hier heeft de hele serie baat bij en geeft het zeker meer diepgang dan je op het eerste gezicht misschien zou denken. True Blood wordt gekenmerkt doordat het zich afspeelt in het plaatsje Bon Temps, dat bewoond is met de meest cliché-achtige zuiderlingen die er maar bestaan. Van vampiers moet niemand wat hebben, behalve dat het halve dorp wel eens mee ze het bed in is gedoken.
Opvallend aan de televisieserie is dat er veel aandacht wordt besteed aan maatschappelijk dilemma’s waar we zelf ook elke dag mee te maken hebben. Toegegeven, wij hoeven niet dagelijks te beslissen of het acceptabel is dat er een vampier achter de kassa zit, maar er worden andere vergelijkingen getrokken. Zo heeft het uit de kast komen van de vampiers en het verkrijgen van bepaalde rechten, enge gelijkenissen met hoe homoseksuelen in begin moesten vechten voor rechten.
Kort maar krachtig
Een ander opvallend kenmerk is dat het eerste seizoen slechts twaalf afleveringen telt. In vergelijking met andere series is dit ongeveer een halvering. En hoe spannend True Blood ook is, twaalf afleveringen is genoeg om je gemoedsrust een aantal graden naar paranoia te doen doorslaan. True Blood weet de spanning in het seizoen goed te doseren, zonder dat het saai wordt. Af en toe is er een beetje teveel bloed en gore te zien, naar mijn smaak, maar de serie is niet voor niets door HBO opgepikt en uitgezonden.
Het eerste seizoen bevat vrijwel geen extra’s. Er is de mogelijkheid om een aflevering met commentaar te zien en een korte stukje over vampiers. Voor de extra’s hoef je de dvd niet te kopen, maar de serie alleen is het aanschaffen zeker wel waard.
Conclusie
True Blood is geen serie voor teergevoelige harten. Er wordt behoorlijk wat visueel in de koffer gedoken en de veelgebruikte term fangbangers behoeft ook geen verder uitleg. Toch weet de serie in twaalf afleveringen een gevoelige snaar te raken. Met het spannende plot en de manier waarop maatschappelijke discriminatie wordt behandeld, stijgt de serie ook ver boven het gemiddelde uit. Aangezien het eerste seizoen met een flinke cliffhanger eindigde kan ik dan ook bijna niet wachten tot seizoen 2 uitkomt!
