Mike Leigh is met Another Year weer terug op het podium en laat zien dat drama hem wel toevertrouwd is.
Er is één scène in Another Year die aan de tragiek van in ieder geval twee karakters door middel van één camerabeweging meer weet te zeggen dan in woorden wanneer een zestal personages aan een eettafel wordt belicht. De camera gaat daarbij op een dolly track, noem het een spoorlijn, langs de karakters, om uiteindelijk op twee karakters die niet spreken te eindigen. Terwijl de andere vier karakters tegenover hen spreken, spreekt voor Mary (Lesley Manville) en Ken (Peter Wight) de stilte. De scène weerspiegelt de plot van de film in één shot, en wanneer je als regisseur een dergelijke boodschap aan de kijker meegeeft, ben je een grootmeester in het vertellen van verhalen. Mike Leigh is dat.
Naked (1993), Secret & Lies (1996), of, meer recent, Vera Drake (2004), met Another Year toont Mike Leigh wederom een grootmeester te zijn in het tonen van intermenselijke relaties. De film volgt vier seizoenen lang een getrouwd stel. Therapeute Gerri (Ruth Sheen) en haar man, geologisch ingenieur Tom (Jim Broadbent). Geluk. Liefde. Zij hebben het. Gerri’s collega Mary (Lesley Manville) niet. Haar gespreksstof beperkt zich tot de zoveelste parkeerboete die zij moet betalen, de gestolen ruitenwisser, en de pech die zij heeft met haar auto. In de liefde lukt het ook niet. "I got married in my 20's, it was the wrong man. In my 30's I met the right man, he was mature and ready for it. But he left me so what can you do?".
Joe (Oliver Maltman), het enige kind van Gerri en Tom, maakt zich geen zorgen. Hij is dertig, single, terwijl zijn vrienden vrijwel allemaal getrouwd zijn. Vooral Gerri lijkt zich nog het meest te ergeren aan deze situatie, maar gelukkig voor haar is daar Tom's jeugdvriend Ken; het toppunt van eenzaamheid. In een voor de film hilarische scène zit hij tijdens een barbecue aan tafel naast Mary. Een t-shirt met opdruk 'less thinking, more drinking' spreekt boekdelen wanneer hij stomdronken avances maakt naar Mary die hier echter niets van moet hebben. Wanneer Joe een vriendin krijgt, komt het drama van Mary naar het hoe en waarom in een stroomversnelling terecht, en beginnen de intermenselijke relaties pas echt schroeven los te laten.
Another Year scoort niet alleen in het tonen van intermenselijkheid; vooral de acteerprestaties zijn magistraal omdat de kijker na één jaargetij het gevoel heeft deze mensen al een leven te kennen, en onlosmakelijk verbonden hiermee is natuurlijk de voortreffelijke spelregie van Leigh. Lesley Manville steelt de show en doet een traan over de linker- of rechterwang glijden, waarmee haar Mary een absolute studie in eenzaamheid is, gecombineerd met een gevoel voor humor dat je als kijker zelden ontwaart bij dergelijke, door eenzaamheid bevangen, karakters. Tezamen met de muziek van Gary Yershon is Another Year een meesterlijke film, onder regie van een meester-verhalenverteller die karakters toont die allemaal een hoofdrol opeisen, niet omdat ze even belangrijk zijn, maar vanwege hun persoonlijk leed.
Conclusie
Mike Leigh weet hoe een verhaal te vertellen verpakt in vier seizoenen zonder dat je als kijker ook maar één seconde verveeld raakt. Bij Mike Leigh heeft alles verband met elkaar, en vormt de grootste troef zijn voortreffelijk gevoel van menselijkheid.
