No et Moi - recensie

Een modern sprookje over de vriendschap tussen de dertienjarige Lou en het dakloze meisje No.

De allerslimsten van de klas zijn vaak de kinderen met de minste vrienden. Die stelling gaat op voor Lou (Nina Rodriguez), een dertienjarig meisje dat vanwege haar intelligentie al in de derde klas zit. Al haar klasgenoten zijn al flink uit de kluiten gewassen en druk bezig met puberen. Lou daarentegen heeft haar vizier vooral op schoolwerk gericht, want veel vrienden heeft ze niet en thuis is het ook niet bepaald gezellig. Haar vader pretendeert alles te weten en haar moeder is vaak te depressief om te weten welke dag het is.

Als Lou voor school een werkstuk moet schrijven, kiest ze het onderwerp 'daklozen'. Ze heeft op het station een meisje gezien dat ze graag voor het werkstuk wil interviewen. Dit meisje is de negentienjarige No of Nora (gespeeld door Julie-Marie Parmentier). No stemt met enige tegenzin in om zich te laten interviewen, en voor een paar gratis biertjes is ze best bereid om wat onzin uit te kramen. Na een aantal ontmoetingen worden de gesprekken langer en begint er tussen de twee jonge meiden een speciale band te groeien. Wanneer het werkstuk afgerond is, verliest Lou No uit het oog. Maar na een periode van afwezigheid duikt No in desolate staat opeens weer op. Lou wil iets terugdoen voor No en ze besluit haar ouders van het idee te overtuigen dat No bij hen in huis moet komen wonen.

Bittere realiteit
Regisseuse Zabou Breitman heeft de bewonderenswaardige gave de karakters in haar films zeer levensecht over te laten komen. In No et Moi hanteert ze dezelfde subtiliteit en herkenbaarheid voor de personages als in haar vorige film Je l’Amais . Een feest is het vaak niet, het alledaagse en de bittere realiteit is de setting waar de karakters zich in begeven. Ook als actrice is Breitman bekend. In de film Le Premier Jour Du Reste De Ta Vie speelde ze een rol die dicht bij haar eigen filmstijl staat. En in No et Moi speelt ze zelf op voortreffelijke manier de rol van depressieve moeder.

Onschuldig
In No et Moi maken we kennis met twee meisjes die zich begeven op twee totaal verschillende uitersten van de maatschappelijke meetlat. Lou is hoogbegaafd en welopgevoed, haar ouders zijn nog bij elkaar en hoewel haar depressieve moeder niet hoog scoort op betrokkenheid, staat haar vader fulltime voor haar klaar. No heeft het minder getroffen; ze leeft op straat en is vooral bezig met het zoeken naar de beste slaapplaats. Volgens No is haar situatie het gevolg van een vervelende samenloop van omstandigheden, terwijl Lou gelooft in het goede in No en haar betere leefomstandigheden wil geven.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Lou, alleen klinken de overpeinzingen die haar voice-over loslaat volwassender dan haar leeftijd doet vermoeden. Is Lou onschuldig geboren of is Lou onschuldig gehouden? In ieder geval is de voice-over en de blik in haar ogen vol van onschuldig. Maar deze kinderlijke onschuld zal eens plaats moeten maken voor de ondoorgrondelijke wil van een puber. En een puber is No zeker. Een negentienjarige zou op gegeven moment bekend moeten raken met het nemen van verantwoordelijkheden, maar voor No is dat nog niet aan de orde. Een stap in de goede richting begint meestal met het vinden van onderdak en een baan, maar voor No begint de goede richting met een whisky in de kroeg.

Freakshow
Heel eventjes denk je dat Lou gelijk heeft en wil je geloven in het moderne sprookje dat je als dertienjarige een zwerver in huis kunt halen met de illusie dat je haar een beter leven kunt geven. Toch weten we al snel dat dat ijdele hoop is en is No een triest avontuur, een moderne freakshow, voor de brave toekomst van Parijs. Het mooie van de film is dat Lou al haar hoop op een spannender leven op No heeft gevestigd, terwijl No haar hoop op een mooier leven op Lou moet vestigen. Hoop die uiteindelijk nooit zal doen leven. Tot aan het einde toe blijft er vrij veel ruimte voor de eigen interpretatie van de kijker. Maar tegen het einde stuurt de regisseuse enigzins onze opvatting door een wijze en wat belerende boodschap in het verhaal te weven. Geen leven begint zonder liefde van de ouders, en elk kind kan niet overleven zonder die liefde. Daarom blijft de deur van het ouderlijk huis van No dicht, en staat de deur bij Lou thuis altijd open. Met of zonder sleutel.

Conclusie
Lou en No nemen je probleemloos mee in hun wereldje. Julie-Marie Parmentier (tien jaar ouder dan de rol die ze speelt!) weet overdreven maar ook verfijnd gestalte te geven aan een meisje zonder toekomstperspectief en de onervaren Nina Rodriguez speelt ingetogen de rol van de twijfelende Lou. No et Moi is niet verrassend, maar wel mooi en onderhoudend. Het verhaal bevat verschillende onderdelen waar iedereen een eigen waarde of betekenis aan kan hechten. Vinden we Lou verstandig of onverstandig? Vinden we de ouders juist handelen? Op die vragen mag de kijker zelf antwoord geven zonder door de regisseur op de vingers te worden getikt. Aan het einde klinkt er echter fluisterend een moralistische ondertoon, wat de ingetogenheid van de film wat teniet kan doet. Wat mij betreft maakt dat de film echter breed toegankelijk, en dat is in dit geval helemaal niet verkeerd.