Op een ogenschijnlijk normale dag volgen we verschillende mensen die zich begeven in een bank.
Eén van die mensen is Tripp (Patrick Dempsey), een aantrekkelijke neuroot die nietsvermoedend zijn geld komt omwisselen. Wat Tripp nog niet weet, en wat de kijker wel weet, is dat banken eigenlijk maar één functie hebben in films: ze zijn er om spoedig beroofd te worden. Gelukkig is Tripp niet van gisteren, dus wanneer er een aantal ongure personen binnenkomt, heeft hij direct door dat het mis is. Terwijl de overvallers hun geweren trekken, neemt hij een snoekduik achter de balie van bankmedewerkster Kaitlin (Ashley Judd), de eerste versierpoging in een reeks van velen. Wanneer de geweersalvo’s stoppen, wordt duidelijk dat er niet één maar twee overvallen worden gepleegd. Het ene overvalteam bestaat uit de twee klunzen Peanut Butter (Tim Blake Nelson) en Jelly (Pruitt Taylor Vince) en het andere team bestaat vier doorgewinterde kluiskrakers. Om chaos te voorkomen, besluiten de boeven samen te gaan werken. Ze sluiten de gijzelnemers op en bereidden zich voor op hun eigen kraak. Maar ze konden zich onmogelijk voorbereiden op de extreem nieuwsgierige Tripp, die het niet kan nalaten om de overval eens goed onder de loep te nemen.
Misstap
Van de man die The Lion King en Stuart Little regisseerde, kan je natuurlijk een hoop verwachten ... op het gebied van kinderfil Flypaper is de eerste stap die Rob Minkoff in de richting van de volwassen komedie zet. De film werd neergepend door de schrijvers van The Hangover (Jon Lucas, Scott Moore), wat hoge verwachtingen wekt, maar als je The Lion King gaat kruisen met The Hangover dan krijg je enorme misstap. De lijst met deelnemende acteurs zal in eerste instantie de filmkijkende generatie van de jaren ’90 wel degelijk aanspreken: Ashley Judd, thrillerkoningin van weleer ( Heat, Kiss the Girls, Double Jeopardy ), speelt de love interesest van Patrick Dempsey en ook Mekhi Phifer ( I Still Know What You Did Last Summer ) mag zich opnieuw op het duistere pad begeven. Flypaper is één van de eerste wanhopige pogingen van Patrick Dempsey om van zijn McDreamy imago af te komen. En blijkbaar was Dempsey zo wanhopig dat hij ook nog eens de hand in eigen zak stak om het project te financieren. Net zoals tal van serieacteurs heeft ook Dempsey de ambitie om een echte filmacteur te worden. Na rollen in Flypaper en Transformers: Dark of the Moon voelde de man zich gesterkt om zijn baan bij Grey’s Anatomy op te zeggen. Geheel tegen het advies in van elke arbeidsjurist; zeg nooit je huidige baan op voordat je een andere hebt.
Komisch falen
Bovenstaande verklapt eigenlijk al dat Flypaper weinig goeds belooft. Waarschijnlijk hebben Minkoff en de schrijvers flink gebakkeleid over de toon van de film, en het resultaat is dat ze er niet uit zijn gekomen. Flypaper is een soort van Timon en Pumba op de set van Heat , een combinatie die totaal niet op de lachspieren werkt. De twee achterlijke bankrovers Peanut Butter en Jelly zullen het in getekende vorm best aardig hebben gedaan, maar in een speelfilm zijn ze de belichaming van komisch falen. Hun handelingen zijn volvet aangedikt waardoor de kinderachtige figuren waarschijnlijk alleen leuk zijn voor kinderen onder de zes. Niet alleen het verstandelijk beperkte broodbeleg heeft een cursusje over-acteren gedaan, ook heeft Patrick Dempsey zich als een veel te enthousiast kind in de jaarlijkse schoolmusical teveel laten gaan. Zijn personage Tripp heeft te kampen met een niet verder gespecificeerde aandoening, wat Dempsey als excuus heeft gebruikt om zijn karakter als een idioot neer te mogen zetten. Tripps handelen blijft als een bijna onzichtbare rode draad doelloos door de film hangen, omdat er nergens een legitieme reden voor dat handelen wordt gegeven. Daarnaast is hij gewoon ontzettend irritant.
Vijf minuten
Ik probeer mijn geheugen te sommeren om toch nog iets aardigs te zeggen over deze film. Het zou de film geen kwaad doen om een link te leggen met The Hangover , maar het is niet eerlijk om een valse belofte te doen. Wat nog het meest in de buurt komt van een overeenkomst met bovengenoemde komedie-hit is dat er een aantal aardige grapjes in het script zijn verwerkt. Een andere factor die de film toch nog iets van waarde geeft, zijn de laatste vijf minuten van de film. Een flauwerik zal opmerken dat de laatste vijf minuten van de film de aftiteling betreft, maar ik bedoel wel degelijk de laatste vijf minuten aan film. In deze cruciale minuten neemt het verhaal nog een plezante onverwachte wending en wordt de goed gekozen titel eindelijk verklaard. Iemand die enkel het einde van de film zou zien, zou best wel eens in de waan kunnen zijn dat hij zojuist anderhalf uur aan onvergetelijke cinema heeft gemist. Het tegendeel is echter waar.
Conclusie
Flypaper is door een ratjetoe van makers het slachtoffer geworden van zijn eigen ambitie. Een tekenfilmregisseur regisseert een televisiedokter en een thrilleractrice in een (zwarte) komedie geschreven door schrijvers die het beste zijn in het grove werk. Individueel hebben al deze mensen flink wat in hun mars, maar in Flypaper komt dat er niet uit. Gelukkig is het maken van een foutje menselijk, alhoewel ik me afvraag of de fans van Dempsey hem twee fouten in één jaar kunnen vergeven.
