In een rustige woning, behangen met gedempte kleuren, zit een oude vrouw (Meryl Streep) aan de ontbijttafel. Tegenover haar zit haar man (Jim Broadbent) met ondeugende oogjes naar haar te kijken. Het koppel ziet eruit als ieder ander koppel op leeftijd; voldaan. Alleen is deze oude dame niet zomaar iemand, maar Margaret Thatcher. Zij was de eerste vrouwelijke leider van de conservatieve partij in het Verenigd Koninkrijk. In 1979 wist ze de verkiezingen te winnen en daarmee werd ze de eerste vrouwelijke premier van het land. Thatchers carrière kende vele hoogte- en dieptepunten. Ze was vooral in haar beginjaren weinig geliefd bij een groot deel van het Britse volk, maar na haar optreden tijdens de Falklandoorlog kwam hier verandering in. Nu, bijna twintig jaar na haar aftreden, zien we op een pijnlijke manier dat de man van Thatcher, Denis, in 2003 overleden is. De man aan de andere kant van de ontbijttafel is het resultaat van Thatchers onvoltooide rouwproces en haar angst om alleen te zijn. Met de geest van haar overleden man aan haar zijde blikt ze terug op haar betekenisvolle leven.
Catalogus van feiten
Wanneer je een film maakt over een publiek figuur, dan is het wel zo prettig als je over zoveel mogelijk feitelijke informatie kunt beschikken. Helaas kun je niet alle momenten van het leven van een publiek figuur vastleggen en dat betekent ook dat je film op veel punten zal moeten worden voorzien van fictieve aanvullingen. Schrijver Abi Morgan heeft voor The Iron Lady een groot gedeelte zelf verzonnen. Met name de verbeelding van de bejaarde Thatcher komt voort uit de fantasie van Morgan, aangezien Thatcher de laatste jaren een geïsoleerd leven leidt. Het was de keuze van de schrijfster om het verhaal als een catalogus van feiten te etaleren. Voor regisseuse Phyllida Lloyd was het een uitdaging om het script te verfilmen, omdat het afweek van andere conventionele biopics. Lloyd heeft zich op regiegebied vooral in het theater doen laten gelden. Eerder regisseerde zij een stuk over een andere sterke vrouwelijke leider, Elizabeth I. Op filmgebied heeft ze echter nog weinig laten zien. Het grote publiek kent haar misschien van de kaskraker Mamma Mia! waarin ze ook Meryl Streep regisseerde. Maar Streep regisseren in de rol van een bon vivant op een zonovergoten Grieks eiland is toch heel wat anders dan Streep die een ijzeren politica speelt. We weten van Streep dat ze zich kan aanpassen als een kameleon, de vraag is echter of Lloyd dat ook kan.
Magistraal acteerwerk
Geen enkele andere actrice had deze rol beter kunnen spellen dan Meryl Streep. Deze vrouw is lekkerder om naar te kijken dan welke twintigjarige Hollywoodhunk dan ook. Ze speelde in meer dan vijftig films en dat zijn meer dan vijftig verschillende personages. Toch weet ze elke keer weer een uniek mens neer te zetten waardoor je vergeet dat ze vorig jaar nog een ander was. Ze ademt, ruikt en proeft als de personages die ze eventjes moet zijn. Meryl Streep ís Margaret Thatcher en andersom. Streep maakt daarom in februari een zeer grote kans om haar derde Oscar op de schoorsteenmantel te mogen zetten. Magistraal acteerwerk is wat de klok slaat in The Iron Lady . De film is een waar palet aan acteerkunsten. Niet alleen Streep speelt verbluffend, ook tegenspelers Jim Broadbent en Harry Lloyd zijn heerlijk vermakelijk om naar te kijken. Zij zorgen voor de warmte rondom de soms ijzige Iron Lady.
Lastige klus
Lloyd gaf in een vroeg stadium al aan dat de verfilming van het script een lastige klus ging worden. Het verhaal heeft plaats in het heden en vanuit het perspectief van de tachtigjarige Thatcher, onder begeleiding van de jolige Denis, worden stukjes uit het leven van Thatcher verteld die tekenend zijn geweest voor haar carrière. Helaas werkt deze manier van vertellen niet voor dit bijzondere verhaal. Het leven van Thatcher was zo interessant en veelzijdig dat kun je simpelweg niet in anderhalf uur vatten. Niet alleen lijkt de oude dame een seniele oude taart omdat ze met haar overleden man communiceert, ook door steeds maar kleine beetjes te vertellen, komt de film nooit bij de essentie van het levensverhaal. Een betere keuze was geweest om de focus te leggen bij een periode uit haar leven om zo de kijker langzaam te laten vergroeien met het personage. Nu wordt de kijker de bioscoopzaal uitgestuurd met het clichématige beeld dat Thatcher een hard werkende vrouw was die egoïstisch en intuïtief te werk ging en haar gezin wegcijferde voor haar werk.
Conclusie
Zelfs de Wikipediapagina van Thatcher geeft nog meer informatie over haar leven en persoonlijkheid dan deze biopic. De film fungeert als een slechte geschiedenisleraar die de filmkijker achterlaat met een paar onafgewerkte verhaaltjes. Erg zonde, want het leven van Thatcher leent zich des te meer voor een prachtige film. Gelukkig is daar Meryl Streep die ondanks deze slecht geschreven rol weer een prachtig optreden verzorgt. Haar aanwezigheid maakt dat deze film ieder geval nog drie sterren, of beter: strepen verdient.
