Argo - recensie

IsArgode terechte Oscar-favoriet?

Het is pas zijn derde grote speelfilm en wederom slaagt Ben Affleck erin als regisseur oneindig meer lof te verkrijgen dan als acteur. Zijn vorige films,Gone Baby GoneenThe Townwaren sfeervol, spannend en veel critici zagen in hem de nieuwe Clint Eastwood: een all-American Hollywood regisseur die tot in lengte van dagen oerdegelijke speelfilms af zou kunnen leveren. Zijn nieuwste film,Argo, is nu al een groot succes in de VS. De film wordt door de kenners van de site Gold Derby zelfs al gezien als de voorlopige topfavoriet voor de Oscars komende februari. De film, die draait om de bezetting van de Amerikaanse ambassade in Teheran, is overigens onbedoeld actueel geworden door de dood van Amerikaanse ambassadeur onlangs in Benghazi. Is het succes een politiek sentiment of is de Oscarhype terecht?

Argo, die overigens deze week ook te zien is tijdens de Amsterdam Film Week, is gebaseerd op een even bizar als waargebeurd verhaal dat zelfs voor een Hollywoodfilm te gek zou aandoen. Tijdens de Iraanse Revolutie van 1979 werd de Amerikaanse ambassade bestormd door een woedende menigte aanhangers van Ayatollah Khameini. Zes Amerikanen wisten de ambassade via een achterdeur te ontvluchten en vonden onderdak bij de Canadese ambassadeur thuis. Daar werden ze maandenlang verborgen gehouden maar naar mate de crisis van de gijzeling in de ambassade maar voort duurde groeide ook de angst van Amerikanen dat de zes ondergedoken medewerkers ontdekt zouden worden, en publiekelijke executie zouden moeten ondergaan.

De CIA werd daarom ingeschakeld om de zes het land uit te smokkelen. Fietsen door de woestijn, valse identiteiten als landbouwdeskundigen of leraren. Van alles werd overwogen maar niks bleek uitvoerbaar. Totdat iemand op een schijnbaar nog vreemder idee kwam om zich voor te doen als filmmaker met een dure Canadese filmproductie waardoor de zes medewerkers dan als filmcrew het land uit geholpen konden worden. Om dit alles zo geloofwaardig mogelijk te doen overkomen tegenover de Iraanse autoriteiten werd er een valse productiemaatschappij opgezet, een script aangekocht en zelfs een heuse proeflezing gehouden in aanwezigheid van de Amerikaanse filmpers. Alles moest zo authentiek mogelijk overkomen. Hoe ongeloofwaardig het allemaal mag klinken, het duurde bijna 25 jaar voordat de details over deze missie naar boven kwamen en meer dan 30 jaar later is er dan een echte Hollywoodfilm gebaseerd op een neppe.

De regisseur Affleck lijkt bijna de acteur Affleck als enige echt goed te kunnen begrijpen. De oppervlakkigheden die hij als hoofdrolspeler had lijken bijna verdwenen in deze film en dat komt mede door de uitstekende cast die hem ondersteunt. Slim is de keuze voor een groot scala aan karakteracteurs en bekende gezichten die de film meteen een zekere senioriteit geven. Bob Gunton, Philip Baker Hall, Alan Arkin, Kyle Chandler, John Goodman en als bekendste naam momenteel misschien wel Bryan Cranston, de hoofdrolspeler uitBreaking Bad. Personificaties van de nostalgie waarin de film drenkt. Maar het is vooral ook Alan Arkin die heerlijk op dreef is als een uitgerangeerde filmproducent die heerlijk schmiert en los gaat tegenover alles en iedereen die met of tegen hem werkt. En zo kent de film veel komische momenten die de spanning afwisselen waardoor een vliegensvlugge en bijzonder vermakelijke film ontstaat. En het is hier waarin Affleck de regisseur weer zijn spierballen toont. Het gemak waarmee hij die spanning en paranoia in Teheran, de bureaucratische stress van Washington en de humoristische zelfingenomenheid van Hollywood afwisselt is subliem. Bijzonder soepel zijn de afwisselingen en de overgangen tussen de zo ver uiteenliggende scènes. Natuurlijk is het uiteindelijk de heroïek en de emotie die de boventoon voeren, maar op een subtiele wijze. En dit alles is precies datgene wat van Affleck verwacht wordt. Een typische Hollywoodfilm zoals ze niet meer gemaakt worden. Oerdegelijk, vermakelijk en een tikje nostalgisch.

Ben Affleck's derde speelfilm als regisseur is wederom bijzonder geslaagd. De zweem van nostalgie en 'zo-worden-ze-niet-meer-gemaakt' maken de film een zeer vermakelijk sneltrein van emoties en spanning. Eindelijk weer een ster waar Hollywood jarenlang op voort kan borduren.